Mavi Hayal

Kaza

7. Bölüm: Kaza

---

Okula vardığımda kimseye bakmadan, başım yere eğik bir şekilde sınıfıma gittim. Boş bir yere oturduktan biraz sonra hoca da geldi ve ders başladı. Ders boyunca çok tedirgindim. Aklım sürekli başka yerlerdeydi.

Ders bittiğinde büyük bir nefes aldım. Dalgın bir şekilde hava almak için bahçeye doğru yürüyordum ki biri kolumu tutup geriye çekti. Kafamı çevirdiğimde ise o kişinin Emre olduğunu gördüm.

"Ne yapıyorsun sen? Bırak kolumu!" dedim kolumu ondan kurtarmaya çalışarak.
"Artık bana bir açıklama yapacak mısın?"
"Ne açıklaması be?"
"Dün sana yol verdiğimde söylediğin şeylerin açıklaması."
"Anladığını düşünmüştüm. İşine mi gelmedi?"
"Anlamadım Kumsal! Ne demek istedin?"
"Sen ve iğrenç arkadaş grubunun iddiaya girip kızlarla oynadığınızı öğrendim. Ve benimle de uğraşmanızı istemiyorum. Emin ol sen de istemezsin!"
Emre şok olmuş bir yüz ifadesiyle bana bakarken onunla göz teması kurmamaya çalışıyordum.
"Kumsal... Ben... Bak, kim sana ne söyledi bilmiyorum ama ben öyle bir şey yapmad-"

Emre'nin konuşmasını benim çalan telefonum böldüğünde durdu. Arayan annemdi. Normalde okulda olduğum zamanlarda beni aramazlardı.
Ne olmuştu?

Düşüncelerimi kenara bırakıp telefonu cevapladım.
"A alo! Kumsal! Kızım... Sakin ol tamam mı? Biz... Biz kaza yaptık... Ambulanstayım. Hastaneye gidiyoruz..."

"Ne? Anne! Ne oldu? İyi misiniz? Neredesiniz? Ağlama!"
Annem gittikleri hastaneyi söyleyip telefonu kapattı.
"Ne oldu? Annenler iyi mi? Bir şey mi olmuş?"
Karşımda Emre bana sorular sorarken onu dinlemeyip dışarı koştum. Arkamdan seslendiğini duydum fakat durmadım. Okuldan çıkıp yol kenarında bir taksi durdurdum ve annemin söylediği hastanenin adını söyleyip arkama yaslandım.

Okuldayken dolan gözlerim daha fazla dayanamadı ve ağlamaya başladım. Şoför bana bir peçete uzatmış yola bakmaya devam ederken peçeteyi alıp gözyaşlarımı sildim.
"İyi misin abla? Yakınına mı bir şey olmuş hastanede?" aynadan bana bakarken sormuştu bu soruyu. Bir sorunun benim canımı bu kadar yakacağını düşünmemiştim.
"Hayı- Yani... Bilmiyorum. Gidince öğreneceğim," dedim gözyaşlarımı silerek.

İçimden dualar ederek bir an önce hastaneye gitmek istiyordum.
Annemin sesini duymuştum. Peki ya babam? O iyi miydi?

Bilmiyordum. Çok korkuyordum. Ağlayarak, düşüncelerle kafayı yemek üzereyken hastaneye gelmiştik.

Burası abla. Beklememi ister misin?"
Teşekkür edip parasını uzattıktan sonra indim arabadan. Koşarak hastaneye girdim ve girişteki görevliye babamın ismini söyleyip beklemeye başladım.
"Ekrem Bey şuanda ameliyatta. 2. katta bekleyebilirsiniz."

Asansörün gelmesini beklemeden merdivenleri koşarak 2. kata çıktım.
"Kızım! Kumsalım!"
Annem ağlayarak bana sarılırken ben de ağlamaya başlamıştım.
"Anne! Anne ne oldu? Babama ne oldu?" dedim sakin kalmaya çalışarak.

Biz ayrılırken annemin alnında bir yara bandı ve sol kolunda bir sargı bezi olduğunu gördüm.

"Sabah sen çıktıktan yarım saat kadar sonra biz de çıktık. Şirkete giderken baban arabayı kullanıyordu. Onun suçu yok. Sol taraftan bir araç hızla geldi ve çarptı. Biz... Biz diğer tarafa savrulurken son gördüğüm şey... Babanın... Kana bulanmış kafasıydı. Ben... Ben orda bayılmışım..." Annemin daha fazla konuşamayacağını anlamıştım. Duyduğum cümlenin etkisiyle gözlerime yaşlar hücum ederken ve kalbim deli gibi atmaya başlarken annemin kolunu tuttum.
"Tamam. Tamam sakin ol. Ağlama, gel oturalım."

Ben ağlayarak anneme yardımcı olmaya çalışırken bir doktor yanımıza geldi.
"Merhaba. Ekrem Bey'in yakınları sizsiniz sanırım," dedi tereddütle.
"E- evet. Kızı ve eşi," dedim dolu gözlerle doktora bakarken. Sesimi ben bile tanıyamıyordum.
"Ekrem Bey kafasına aldığı büyük darbe yüzünden ameliyatta şuan. Ameliyat devam ediyor fakat siz kendinizi tüm durumlara karşı hazırlayın. Bu çok zor bir ameliyat. Arkadaşlarım içeride uğraşıyorlar fa-"
"Tamam. Şimdi bizi yalnız bırakın." Daha fazla dinlemeye hâlim kalmamıştı.

Doktor yanımızdan ayrılırken annem tekrar ağlamaya başlamıştı.
"Kumsalım... Ekrem..."
Annemin bir anda susması ve omzuma düşmesi üzerine ona döndüğümde bayıldığını gördüm.
"Anne! Hemşire! Kimse yok mu? Yardım edin!"