Aylardan temmuzdu. Yaz olduğu için okul yoktu ve bu yüzden uyku düzenim epey bozulmuştu.. Sabahları yatıyordum ve akşama doğru uyanıyordum. Bu durum zaman zaman kabuslara sebep olsa bile ortada elle tutulur bir sorun olmadığı için bu düzende uyumaya devam ettim. Lakin geçen haftaya kadar...
Ailemle güzel bir film izledikten sonra odama gittim. Saate baktığımda 01.13 olduğunu gördüm. Bu onların uyku saati olsa bile benim uyumam için henüz önümde saatler vardı. Kendi başıma odamda her zamanki gibi takılmaya başladım. Bilgisayar oyunu oynuyor, kitap okuyor ve arkadaşlarımla yazışıyordum. Yatağa girdiğimde ezanı duydum. Normalde ezan okunurken yatakta uzanmaz, oturur ezanı dinlerdim fakat bu sefer o kadar yorulmuştum ki dayanamadım. Yatakta pozisyonumu bulduğumda uyumaya hazırdım fakat bir sorun vardı... Ezan bittiğinde yeniden okunmaya başladı. Ve yeniden, ve yeniden, ve yeniden. İlkinden sonrakilerin gerçek olmadığına yemin ederim. Uyuyamıyordum çünkü hem bedenimi hem de ruhumu bir korku kaplamıştı. Ezan onuncu kez okunurken şunu dediğimi hatırlıyorum. "Artık uyumak istemiyorum. Uyku beni kurtaramaz."
Annemleri uyandıramazdım çünkü yataktan kalkmaya hatta çığlık atmaya bile korkuyordum. Nasıl uyuduğumu bilmiyorum. Lakin yaşadıklarımdan sonra uyumamış olmayı diledim. Keşke herkes uyanana kadar o korkuyu yaşasaydım ama asla uyumasaydım. Gözlerimi korkuyla açtığımda bedenimin kaskatı kesildiğini fark ettim. Bu karabasandı fakat her zamankinden farklıydı. Genel olarak uykularımda karabasan sorunu yaşadığım için alışmıştım fakat bu öyle bir şey değildi. Etrafımda uğultular vardı. Manyetik sesler ve daha fazlası. Keşke onlarla kalsaydı. Bu durum bir dakika kadar sürdüğünde bitmesine yakın bir ses duydum. Kalın bir ses. Sanki eğleniyor gibiydi. Gülümsediği sesinden belli oluyordu.. Aynen şöyle dedi.
"Merhabaaa!! Heyyy...heyyyy!!!!!. HEY!"
