Blue stone Academy: The Cursed Child

Kabanata 5

Shiro

Poisoned

The loud sound of crickets in the middle of the night while rain is falling from the clouds, cold weather equals a cup of hot chocolate made by my mother is one of the best memories I have from my previous room and house. We have an old cassette and my mother always uses it every morning with her favorite songs. 

The sounds of raindrops are like a lullaby in my ears that can make me fall asleep in an instant, with a thick blanket covering my body and listening to my mother’s favorite music. I am always left in awe when I see water droplets on my windows. However, this place is different. I didn’t experience rain, but the weather was always cold. 
Even if it’s sunny, the weather doesn’t change. It is colder at night. Maybe, in this kind of place, it is possible to rain snow. 

I get my favorite books and also a ton of clothes that can be used inside the academy.  

I feel so excited yet a bit nervous. Hindi ko naman akalain na makakapag-aral ako sa ganoong paaralan. Kailangan ko rin galingan at makapasok sa top 10 para naman makapag patuloy ako. I will never let this chance slip through my finger. I will grab this as long as I can. 

But sometimes I doubt myself. I mean, I don't possess any kind of abilities like them. I'm not Liam, who can read minds, nor Tres, who sees past. I'm just nothing... A normal girl. 

Pakiramdam sa lugar na ito naramdaman ko ang pagiging normal at the same time, kakaiba parin. Sa lumang tirahan namin kakaiba ako dahil sa itsura ko, ngayon naman ay kakaiba pa rin ako dahil wala akong abilidad na gaya nila. Patuloy na lang ba ako magiging kaka-iba sa paningin ng mga tao? Where do I really belong? In a place with normal people or here where me and my family are the only normal? 

But... atleast I have my family. But I am all alone in the academy.

Matapos namin mag-usap kahapon nila Liam at Tres ay mas dumami ang nalalaman ko. Kung sa unang tingin ay maliit lang ang Academy, sa loob nito ay napaka-laki pala. Kaso nga lang hindi nawawala ang mga rules. Upang mapanatili ang ayos at ganda ng akademya, kailangan magpatupad ng batas. 

Isang taon na hindi lalabas ng academy. Though may mga semester break, it only took 5 to 7 days before balik na ulit sa school. Medyo mahigpit din daw doon at iba ang mga ginagawa kumpara sa ibang school. 

Dala-dala ang bag ko ay lumabas ako sa kwarto. Naabutan ko ang magulang ko na nasa sala at nag-aantay sa akin. Ngumiti ako sa kanila upang maibsan ang kabang nararamdaman. 

"Aalis na po ako..." pagpapaalam ko.

Lumapit sa akin si mama at inakap ako ng mahigpit.  I will surely miss her embrace.

"Mag iingat ka doon, lagi kitang kakamustahin kapag may pagkakataon." She slipped her hands into her pocket and got something. Nanlaki ang mata ko ng may inilabas siyang bracelet. "Suotin mo ito para pag namimiss mo ako ay makikita mo ito."

Naka awang ang labi ko sa gulat at saya na nararamdaman. Napaka-ganda nito.

"Salamat po, mama." I sincerely thank her. 

Kapagkuwan ay si Papa Maman ang lumapit sa akin at niyakap ako ng mahigpit.  

"Mag aral ka ng mabuti." Aniya at kinuha ang bag ko. "Ihahatid na kita sa bus." Tumango ako at yumakap ulit kay mama bago lumabas.