RECKLESS: TAINTING HER INNOCENCE

Reckless 45

I placed all the things on the kitchen counter. Nilinis ko muna yung refrigerator. Buti nga at gumana pa to eh. Hinugasan ko muna yung mga pinamili ko saka ko inayos ng lagay doon. Matapos kong maghapunan ay natulog na ako.

Nagising ako sa ingay ng sunod sunod na doorbell. Nakakainis naman. Alas dos palang ng madaling araw kung makapambulabog!

Kinuha ko ang baril doon sa suitcase ko saka ko ikinasa. Bumaba ako patungo sa unang palapag saka ako kumatok ng tatlong beses. Kapag hindi naibigay ang tamang sagot sisiguraduhin kong hindi na siya sisikatan ng araw kailanman.

"The one who loves you." Sabi nung nasa kabila. Binuksan ko ang pinto at itinutok sa sintido niya ang baril na agad niya din namang dinisassemble.

"That was hot. Good morning darling." Oo si Steven talaga ang salarin ng pagkakabulabog ng tulog ko. Humalik siya sa pisngi ko saka ako inakay papasok at inilock ang pinto.

Pagkapasok namin ay agad ko siyang pinaulalan ng sipa at suntok. Damn him, sana nasa higaan parin ako ngayon at naghihilik.

"Aw! Ouch! Ouch darling! Darling stop! Stop please!" He avoided my blows which irritated me to the core. Gusto ko talagang gumanti ngayon.

Hinuli niya ang mga kamay ko at saka ako kinabig palapit sa kanya. His body heat instantly crept to my skin. Our breaths mingled due to our proximity.  He looked at me in the eye then lowered his face and kissed me on the forehead. He is still supporting my back.

"I'm sorry darling. I wake you up when supposedly you'll be sleeping well. But I have to travel and follow you. You know I miss you and I need to do the task unnoticeable. Eyes are everywhere that's why I traveled early when no one would suspect me." He explained his side and his voice was really calming.

"..." I never answered him back. I don't feel like talking right now. He smiled a little bit. Inakay niya ako papasok ng kwarto. Hawak niya parin ako sa likuran. Habang ang isa naman niyang kamay ay siyang humihila sa dala niyang maleta.

Pagkarating namin sa loob ng kwarto ay inilagay niya sa isang tabi ang maleta niya tapos ay nagtanggal ng damit. Lumapit siya sakin at inakay ako patungo sa kama.

Inupo niya ako sa dulo nito saka hinaplos ng marahan ang buhok ko. Mapungay ang kanyang mga mata habang nakatingin parin sakin.

"Come on. You need to go back to sleep. I know you still feel sleepy darling. " Niyakap niya ako pero dahil sa inis ko ay pilit akong kumakawala mula sa pagkakayakap niya sakin.

He suddenly rolled over at namalayan ko nalang na napahiga narin ako sa kama katabi siya. He wrapped our bodies with the comforter and hugged me tightly. Hinalikan niya ako muli sa sintido saka nagsimulang magsumiksik sa may leeg ko.

"Sleep darling. We need to do things tommorow. Hmm?"

"Bahala ka jan! Naiinis ako sayo. Nambubulabog ka ng tulog." Masama parin ang loob ko. Pagod pa ako dahil sa biyahe saka sa pagshashop pero nagising ng wala sa oras.

"Sorry na pleeeeaaaasssseee. I could have waited outside until you're awake already. Aish!"

Natouch naman ako sa sinabi niya. Sabagay kawawa naman siya kapag nagpalipas siya magdamag sa labas. Maraming lamok tapos sigurado pagod din siya sa biyahe na tingin ko ay minadali nga niya.

Agad akong yumakap pabalik saka sumiksik sa may dibdib niya. Tsk! Kung hindi ko lang to mahal nungkang patatawarin ko to.

"Oo na. Andami mong satsat. Matulog ka na nga!" Singhal ko. Kunwari galit galitan parin.

"Are we okay now?" Nag aalangan niyang tanong.

"Bakit, nag away ba tayo?"

"You're mad at me darling." Bumuntong hininga siya saka tumingin sa kisame tila malalim ang iniisip.

Kumubabaw ako sa kanya saka ko siya hinalikan sa labi.

"Sorry din. Ikaw kasi eh!" Hinaplos ko ang buhok niya.

"Bat ba kasi ang aga aga mong bumiyahe. Pwede namang bukas nalang. Napagod ka ba? Ayan tuloy wala ka pang tulog..."

I didn't notice that I was talking so fast. Nagulat at natauhan lang ako nung halikan niya ako na bigla kong kinatahimik.

He wrapped his arms around my waist and pulled me closer to him. Ending ay nakadapa na ako sa ibabaw niya.

"I have to see you sooner. I don't want to waste time just waiting for tommorow to travel comfortably. I rather not sleep and not eat than not seeing you the soonest. Don't worry about me being tired. I can sleep the whole day or wake up late tommorow as long as I have you. As long as I can sleep beside you. Everything will be fine." Putek naman Steven! Wag kang ganyan sakin. Nakikilig na ako pero gusto ko ding maiyak. I felt his love and it is true. So good to be true.

Wala na. Hindi ko na talaga napigilan. Umalpas ang luha na inipon ko sa mahabang panahon na namiss ko siya pero hindi pwedeng makita.

"Darling? Why are you crying? Are you hurt?" Agad na tanong niya. Concern was laced in his voice.

"Ki.. kinikilig ako. Huhuhu."

"Huh? If you are feeling kilig then why are you crying?"

"Manahimik ka nga! Wala ka na don! Gusto mo palit tayo ha? Ang sakit sakit na inipon ko to sa mahabang panahon dahil ayoko na may makakita na nasasaktan ako dahil miss na miss na kita? Gustong gusto kitang makasama pero hindi pwede dahil magkalaban tayong dalawa? Tapos magkita man tayo dapat patago pa? Na parang bawal ang relasyon nating dalawa!"

Patuloy ang pagbuhos ng masaganang mga luha sa aking mga mata na animo langit na umuulan tuwing bagyo? He wiped my tears and looked at me in the eye.

"Shh! I'm here now. And I missed you too so much darling. Let us endure this for a moment. We will soon overcome this challenge okay? I love you and I trust you so much that's why I know that you'll never be my enemy. But still you could be the death of me." Yumakap ako ng mahigpit sa kanya at patuloy na umiyak ng umiyak.

"I love you too."

🍁🍁🍁🍁🍁
Ayan naiyak ako habang nagsusulat nito. Just read between the lines and imagine and put yourself in the character's shoe and you'll feel the pain.

🎆 MERRY CHRISTMAS
AND
ADVANCED HAPPY NEW YEAR SAPPHIRIANS!!!🎄

💗