RECKLESS: TAINTING HER INNOCENCE

Reckless 21

At dahil mahal na mahal ko kayong lahat, may update ako ngayon guys!

💕ˢᵖᵉᶜⁱᵃˡ ⁿᵒᵗᵉ: ᵏⁱˡⁱᵍⁱⁿ ˢᵃⁿᵃ ᵏᵃʸᵒ. 💕

🍁🍁🍁🍁

"Thank you darling. And again I'm so sorry for everything. I admit it wasn't right. What I did wasn't. And I really care about you so please don't harm yourself in any way possible. It bothers me to the core." Sinserong sabi niya sakin.

And at that moment, I know that I made the right decision of forgiving him. Tumango lang ako sa kanya bilang tugon at may maliit na ngiti sa'king mga labi.

"It's okay now Steven. Alam ko, sa unang tingin ko palang sayo. Nung kahit pa habang sinasaktan mo ako, alam ko na hindi ka 'sing sama gaya ng iniisip ng iba. Na katulad lang din kita. A soul that is bound by pain, suffering and guilt. Full of what ifs in mind that none of it were made to reality. Nga lang, iba iba tayo ng ways ng pag cope up sa challenge na yun. Ako, sa paraang nilimot ko sila at ikaw sa paraang ibinuhos mo sa iba."

"Salamat Samantha." Again, I heard him speak Tagalog and that made him more appealing to me.

'Shocks! Samantha naman! Ang layo layo ng iniisip mo eh. Nakakainis!'

Gigil kong sinasampal ang sarili ko sa isip. Panirang utak. Lumilihis ng landas eh. Kainis!!

Pero nawala lahat ng agiw sa utak ko nung biglang idinantay ni Steven ang ulo niya sa balikat ko. Nanlaki ang aking mga mata at kinapos ako ng hininga! Tangina Lord Tabang!!

I'm sorry for cussing but I can't help it. Kinalma ko ng paunti unti ang sarili ko saka ako tumingin sa malayo. Peste naman kasing kapre to eh! Pinapabilis ang tibok ng puso ko. Walanjo!

"I should thank Gabriel for this later." He mumbled from nowhere.

"Bakit?"

"Because he told me to make it up to you." Nagulat ako. So, in the first place, si Gabriel ang dahilan ng lahat?

"So nagsorry ka lang dahil sinabi niya yung pinag gagagawa ko?"

"No. I'm not insincere. I don't say sorry even when people told me. Gabriel did some sort of convincing me to make it up to you. In the first place, I really want to apologise but I don't have the courage to face you. I'm ashamed of myself for the first time in my life. And that is because I hurt a fragile soul that is you."

My heart melted from what he said. Oh this man and his charm! Ginagap niya ang kamay ko and he pulled me towards the board where his apology was written. Sa likod nun to be exact.

At doon ako mas nagulat. May naka set up na dinner table for two. The table has this red and royal blue cover and there in the center was a champagne.

"How..." Halos hindi ako makapagsalita.

"Surprise darling! I hope that you like it."

Ipinag hila niya ako ng upuan at nilagyan niya ng pagkain ang plato ko.

"I didn't have breakfast." Pag amin niya na kinalaki ng mga mata ko. Anong oras na? It's nearly 10.

"Sana kumain ka kanina."

"I can't. I have to prepare this for you." Awww... I'm touched.

"Kumain ka na kaya. Eto oh. Saka eto pa. Ayan!"

Habang sinasabi ko yun ay nilalagyan ko ng pagkain yung plato niya.

"You look like a concerned girlfriend." Napatigalgal ako sa sinabi niya. Did I heard him right? G.. girlfriend?

"Feeling mo naman. Kapal mo rin eh." Supalpal ko sa kanya para itago ang pamumula ng pisngi ko.

We ate in silence. But then he interrupted me. Nagulat ako nung inilapit niya yung kamay niya.

"You're a messy eater." Sabi niya sabay pahid sa may gilid ng labi ko na siyang nagdulot ng bolta boltaheng enerhiya ng kuryente na gumapang sa balat ko.

Kinapos ako ng hangin. Yun ang pakiramdam ko ngayon. Kulang nalang hingalin ako sa paghahabol ng oxygen.

Nagpatuloy kami sa pagkain ng early lunch saka ay napagpasyahang maglakad lakad muna para malibot namin ang buong lugar.

Tumambay muna kami sa may tabing dagat kung saan ay nalililiman ng puno. The breeze was cool and soothing to the skin. Out of nowhere ay tinanong ko siya.

"So, papakawalan mo na ba ako?" Tanong ko kay Steven. Nagbabakasakali ako na baka pwede niya na akong pabalikin sa kabihasnan. Pero mabilis pa sa alas kwatro siyang lumingon at isang malutong na..

"NO!" Ang kanyang sagot.

"At bakit? Nakakabagot dito. Please iuwi mo na ako. Hindi naman kita isusuplong kung yun ang inaalala mo. What happened here stays here. I just need to go back. Maraming nag aalala sakin dun. Marami akong naiwan sa lugar na yon alam mo naman yan diba? Yung mga kaibigan ko
Yung career ko at yung mga ariarian namin. My life is there basically." Katwiran ko pa sa kanya na may halong pagsusumamo. Total wala din naman akong plano na ipakulong siya.

Bumuntong hininga siya saka tumingin sa dagat. Matagal din siyang natahimik bago sumagot na kinapanlumo ko.

"Not now darling. I know how much you want to go back but what happened three years ago is still unknown. I can't let you go that easily."

So after all, ikukulong niya parin ako? I will still be a prisoner of him? In this secluded island unknown to the world? Far away from my life?

Alam ko naman na mahirap para sa kanya na pauwiin ako kung gayong may kinikimkim pa siyang galit sa nakaraan at hindi pa siya nakaka move on. Pero masakit parin pala na mabasag ang isang pag asang akala mo ay abot kamay mo na pero ang layo layo pa pala.

Gusto kong balikan ang buhay ko. Ang kinagisnan kong buhay months ago bago ako mapunta sa islang ito. Pero wala akong magagawa gayong wala naman akong alam na paraan para makaalis dito.

"I'm so sorry Samantha but I can't let you go. Not now and definitely not sooner."

"And when will you let me go?" Tanong ko sa kanya.

"I still don't know. But definitely not this time." Buong na talaga ang desisyon niya.