Crashed On You

Kabanata 25

I wanna say I missed him so much, but I can't.

" Pwe-Pwede bang ito na ang huling pagkikita natin? The Valencia wa-was too small. I don't wanna see you anymore." Matabang na saad ko. " I just want to let you know, th-that my love for you was real..."

Umigting ang panga nito at pinagmasdan ko ang walang emosyon na mga mata niya. 

" ...even if you don't feel the same way."

" I need to go." Malamig nitong sambit.

Bakit ba iniisip ko pa na pipigilan niya ako? Bakit gusto ko na sabihin niyang mahal niya ako? Nababaliw na yata ako!

Tumango ako ng mabilis, pinipilit na pakalmahin ang sarili ko. Ngunit hindi ko magawa. Hindi na ako kumibo ng nagpatuloy ito sa paghakbang papasok sa bar.

" Bella!" Narinig kong tawag ni Esteban sa akin, sabay ng patulo ng mga luha ko.

I don't wanna cry anymore because of him. Inayos ko ang sarili ko at tumingin sa kanya.

" He rejected my proposal, kaya umuwi na tayo!" Wika ko at naglakad na palabas ng bar.

Tahimik akong sumakay sa sasakyan nito, pinipigilan ko ang sarili sa pagiyak kahit ang hirap.

" I told you, it's nonsense! Wag mo na ulit akong isasama!" Mapait na sambit ko.

Siguro para iyon sa akin, I am trying to prove something too. Kaya gusto ko din siyang makita at makausap. I don't wanna regret the things that we made together, the reasons why I hardly fell for him.

Everytime I want something so bad even if I work so hard to have it, Rafaella always win it. Siya lagi ang pinipili, siya lagi ang nananalo. Pero lagi niya iyong binibigay sa akin, kahit na alam kong gustong gusto niya rin. Kaya wala akong rason para magalit sa kanya.

Pero ngayon si Rad ang pareho naming gusto.

Now, I have no reason to hold on, I have no reason to keep him. Dahil ayoko din siyang masaktan, she's still my other half. She's still my twin.

Okay na, na ako nalang.

Bakit, bakit ba kasi sa daming lalaki sa kanya pa ako nagkagusto.

Nasasaktan ako ngayon kapag naiisip ko ang mga alaala na kasama ko siya. The memories that we made together have a special place in my heart. Itatago ko iyon sa sikretong parte ng puso ko, kahit ako nalang ang makaalala na minahal niya ako. Kahit ako nalang ang nakakaalam na nagmahalin kami.

Sapat na sa akin na minsan ay naramdaman ko ang pagmamahal niya. Iyong ako lang, at wala ng iba.

Ayokong isipin na minahal niya ako dahil kay Ella. Dahil ang pagmamahal na ibinigay ko sa kanya ay tunay hanggang dulo.

Kaya ko naman kalimutan siya. Siguro I needed time to heal this pain, I needed time to move on. Sisikapin ko na mapabaling kay Esteban ang atensiyon ko, kahit alam kong sobrang imposible.

Sobrang sakit ng nararamdaman ko ngayon. Umiiyak ang puso ko, at siya ang dahilan. Hindi ko alam kung makakaya ko pang harapin si Ella pagdating ng panahon na magkikita kami.

.

Esteban was beside me while we were eating a delicious dinner with their family. Maraming pagkain ang nasa hapag at masasarap ang mga ito, ngunit hindi ko malasahan tumatabang ang panlasa ko. Iniisip ko palang na makakasal ako sa kanya ay sumasakit na ang ulo ko. Ito na kasi ang huli namin pagkikita bago ang aming nalalapit na kasal.

Nagpasya sina mama na yayain sila for family dinner dito sa aming mansiyon.

He was with his parents. Mabuti naman at wala dito si Don Herman at ang ibang mga anak nito. Siguro ay sobrang daming ginagawa kaya hindi na nakasama pa.