BITTER SWEET EQUATION

장-14

 
   
  "Mom?"Lalin little voice squeeze. She's in the denim light while the whole place are in pitch black.
   
   
"Mom?"she called again. But no one come.
   
   
Lalin squeeze her eyes. She try to move and move. Trying to see her body. Her arms and hands.
   
   
But all she can see is black. Her thought started to panicked. Her hands start to shake while her eyes start to find something will give her hope. Yet, a cold wild air slap her skin.
   
   
"Mom!"she shouted as her eyes starting to hot. "Mom!"
   
   
And there she start to run as fast as she can. The farther she get the more chance she want to get away in that place. But it feels like a dead end with no walls.
   
   
The next thing she knew is that she's gasping for air. Sweating all over her forehead and have colds in her body. Para siyang lumangoy sa malalim na dagat at kay tagal kung makaahon.
   
   
Lalin tried to hold her tears as she hold her breath and slowly make a way for it.
   
   
Nang mapagod ang katawan ni Lalin ay umupo nalang siya sa sahig at niyakap ang tuhod. Ang mga mata niyay nag-umpisang umiyak. Wala na siyang maisip. Kahit ang pag-iisip niya ay tila gusto na rin umiyak. She wants to shout. To call someone for help but her voice starts to out of sound. All she can do was to cry.
   
----  
   
HABANG nasa kusina ay napatingin muli sa orasan si Akiro. Mag-aalasais na ny umaga pero hindi pa rin bumabangon ang dalaga. Nag-lagay na rin siya ng dalawang alarm clock sa tabi nito. Pero tunog lang nito ang naririnig niya.
   
   
He sighed in disbelief. Even if he placed another clock to her side. For sure, Lalin won't wake up on her own.
   
   
Kahit ilang beses silang magkadiskosyon tungkol sa paggising sa umaga ay hindi naman ito nakikinig.
   
    
Napapaisip nalang talaga siya kung sinasadya ba talaga ng dalaga na inisin siya upang ibalik sa ina.
   
   
Napahinto si Akiro sa ginagawa ng may marealize. "Her Mom will pay even though she won't be what her mother wants."he muttered in realization. "Their mother thingy is a trouble."
   
   
Totoong kahit na hindi ito maging isang tunay na dalaga at maging elegante ay makukuha pa rin siyang pera. May makukuha pa rin siyang bayad dahil sa usapan nila.
   
   
Susubukan na sana ni Akiro na kumatok sa pintuan ng dalaga ng bigla nalang itong bumukas. Halos nagulat siya sa pagsalubong sa kanya ng dalaga. Pero ang mas kinagulat niya ay ang pagsusuot agad nito ng uniform at nakaready na rin ang bag nito sa likod.
   
   
Akala niya ay natutulog pa ito at wala na naman planong pumasok katulad kahapon. Dahil nga doon sa nangyari. He really want to asked about it, but he's just staying at his place. Where Lalin is his master- in secret, while he's Lalin babysitter.
   
   
"Goodmorning, inayos mo ba ang kama mo?"Akiro asked Lalin. Pero dinaanan lang siya nito. Inaasahan niya na iyon pero ramdam niyang may kakaiba sa dalaga.
   
   
Dire-diretso lang si Lalin sa lamesa at umupo. She just ate half of her sandwich and look at Akiro.
   
   
"Just follow me."she coldly said. "Would that be okay?"anito saka lumabas na ng condo ng tahimik at walang nangyaring sigawan na inaasahan ni Akiro.
   
   
When they both in the car.
   
   
Akiro felt the awkward moment in his car but he didn't want to entertain it. Para siyang magiging maingay kung siya ang unang magtatanong. It's not proper, of course. But in the end, he let his car park near a convenient store and look at Lalin.
   
   
Hindi man lang nito namalayan na huminto sila dahil nakapikit.
   
   
Akiro breath in and look at Lalin. "Okay, What's your problem?"he asked in a fine voice. With patience and understanding.
   
   
And he really hopes that Lalin will answer it in a good and nice way. Even though he's just babysitting her. It doesn't mean he likes how she cursed him.
   
   
Lalin slowly open her eyes. Hindi tulad dati na lagi itong may emosyon ngayon ay tila tinatamad na tumingin lang ito sa binata. Para bang wala talaga siyang ganang pansinin si Akiro.
   
   
"Just drive."she said then closed her eyes again. It's like she's thinking something that she need to rest her head in stress.
   
   
"Hindi tayo aalis kung hindi ka magsasalita."banta pa ng binata kay Lalin. He really want a answer why she's acting like this.
   
   
Mas gugustuhin niya pang mainis ito lagi sa kanya kaysa sa maging tahimik ito sa loob ng isang oras. Hindi niya maunawaan pero wala siyang paki kung mag-iingay ulit ito at magwawala sa harap niya. He would rather choose that than a cold woman beside him.
   
   
"Sige, mas gusto ko yan."tinatamad niyang sagot. Hindi man lang nito nagbukas pa ng mata para sumagot. "Uwi na tayo. Wala akong ganang pumasok sa totoo lang."
   
   
"Dahil ba kahapon?"he asked again. "Wag kang mag-alala. Nasabi ko na sa Dean. They'll make action in no time."
   
   
"Sinabihan mo ba si Mommy?"Lalin asked.
   
   
"Hindi."
   
"Ayos yan."
   
Akiro frowned. "I said you don't have to worry about yesterday. Why your still doing that long face."
   
   
Nagkibit balikat naman si Lalin.
   
"Kung hindi yun. Why your acting like that? Your being brat again. What's this act again. Tell me."naiirita ng tanong ni Akiro. He's now losing his patience for Lalin.
   
   
  He's asking properly and this woman beside him is just giving him a cold shoulder. Should he just let her be like that? It will be more awkward if it does.
   
   
"Nakakairita ka, alam mo ba yun?"nagmuklat ng mata si Lalin at pinagkrus ang kanyang braso.
   
   
"What?"agap nito
   
   
"Para kang babaeng nagtatanong kung bakit tahimik ang lalaki. Stop, di bagay sayo."marahan nitong sambit.
   
   
"Your unbelievable."he muttered with a quick sighed. Atsaka niya pinaandar ulit ang kotse ulit habang nagpupuyo sa inis.
   
   
Moment later, Akiro heard some sniffed and that make him look again to Lalin. "Are you crying?"
   
   
Umiling naman ito pero kita ni Akiro sa gilid ng pisngi nito habang nakapikit ang pagtulo ng mga luha nito. Mas lalong naguluhan ang binata sa ikinikilos ng dalaga. Mula sa paggising nito ng maaga, ang hindi pagkain ng marami, ang unang pagdating sa kotse hanggang sa hinahayaan lang nitong tumulo ang sariling luha. Is he pitying Lalin.
   
   
Walang padadalawang isip siyang nag-U turn at saka mabilis na minaneho ang kotse sa ibang direksyon. Lalin won't miss anything in her second day if she's going to absent for a day. He said to himself.
   
   
Inihinto na ni Akiro ang kotse sa may convenient store malapit sa Park atsaka nagmamadaling inalis ang seatbelt sa dibdib.
   
   
Doon lang namalayan ni Lalin na huminto pala sila. Lumapit si Akiro sa pwesto niya at hinila ang braso niya papalabas. Pero bago mangyari yun ay hinawakan niya ng mahigpit ang seatbelt sa kanya.
   
   
"Anong ginagawa mo? Nasaan tayo? Hindi ba ako papasok?"sunod sunod niyang tanong.
   
   
"Wag maraming tanong."aniya sabay hila sa kamay nito.
   
   
Nagreklamo naman agad si Lalin. "Sandali lang, hila ka ng hila. Nakaseatbelt pa ako. Nakikita mo naman siguro."
   
   
Hindi naman namalayan ni Akiro na napangiti siya habang nagdadabog na inalis ni Lalin ang seatbelt. Lalin he knows is coming back.
   
   
Nang makababa na si Lalin ay nakanguso siyang sinamaan ng tingin ang binata. "Oh? Ano? Tatayo nalang tayo dito. Alam mo. Panira ka ng araw. Ayaw mo bang tumahimik ako ng buong araw lang? Timepers muna?"asik nito
   
   
"Daming sinabi. Bilis pakakainin kita."He even mocked her.
   
   
"Allowance ko nagpapakain sakin, tsk!"muni pa nito
   
   
Napa-tsk nalang si Lalin at sumunod sa likod ni Akiro. Malapit sa wall glass ng tindahan ay doon umupo si Lalin at nakanguso pa rin na nakatingin sa labas.
   
   
Habang naglilibot ay kumuha ng apat na sandwich si Akiro atsaka tatlong milk. Nakita niya kasing hindi ito kumain ng marami at halos minadali lang nito ang pagkain kaya minabuti niya ng ramihan. Pero bago umalis sa kinatatayuan ay sa gitna ng sinang sa shelves ng pagkain. He saw Lalin's sideview face. He just noticed that Lalin has a small and firm neck. A pointed small nose and a cute lips when it's pouting. He even saw the little detail like it's eyelashes and bit browny eyes because of the sun.
   
   
Iniling iling niya nalang ang kanyang ulo atsaka nagpatuloy sa ginagawa. "She's still worst."he said to himself.
   
   
Nang mabayaran ay umupo siya sa harapan ni Lalin at inilapag iyon. Nilingat naman siya ng tingin ni Lalin at sinamaan ng tingin.
   
   
"Am I going to eat all of this?"nguso niya sa pagkain.
   
   
"Yes.."agap naman ni Akiro.
   
   
"Puro carbonates yan. Gusto mo ba akong patabain."reklamo pa nito.
   
   
Akiro smiled a bit. "Yes.."tipid nitong sagot.
   
   
Napangiwi naman ang dalaga dahil sa sagot nito. "Oh well. Allowance ko rin naman toh. Anyway, mas gusto ko luto mo pero kakainin ko ito."duro niya.
   
   
"But you eat less."
   
   
Nagkibit balikat si Lalin. "Paki mo ba kung kakain ako o hindi. Remember this. This is my body. My body, My rules."aniya.
   
   
And here they go again. Arguing with small matter. "Don't you know that many people are suffering in hunger?"
   
   
"I know. No, need to say. And even if I eat. It will never resolve their hunger."agap niyang tugon. "Sisihin natin yung mga magulang na nag-anak at hindi man lang kayang alagaan ang anak."tugon niya pa habang ngumunguya.
   
   
She's unbelievable. Akiro said in his mind. "Yes, it's their fault but still. They don't have a choice."
   
   
Biglang napahinto sa pagkain si Lalin ng ikatatlong sandwich at napangisi na parang natatawa. Then she looked at Akiro.
   
   
Her eyes start to be serious. "No, they actually have a choice. They have but they can't apply it. Because they don't want it. They excuse it to choose the second choice."seryoso niyang sambit.
   
   
"Akiro, life is full of choices. It's either you want to be a good person or not. Theirs always two option, choices and decision."

   
@naokoalliv// @Jadekiah