Η φωτιά {GW15}

Η αρχή-1

        Σήμερα είναι ακριβώς 10 χρόνια απο τότε που έφυγε ο Θάνος. Από τότε που άνοιξε η γη και τον κατάπιε! Ούτε μια λέξη όλο αυτόν τον καιρό, ούτε ένα σημάδι οτι ζει και ότι είναι καλά! Εικόνες από την τελευταία φορά που τον είδε πρόβαλαν στα μάτια της. Τις έδιωξε. Δεν ήταν ούτε η ώρα ούτε το μέρος για τέτοιες σκέψεις.

        Η Μυρτώ συνέχισε να παρατηρεί τους μικρούς μαθητές της που ζωγράφιζαν, απόλυτα αφοσιωμένοι σε αυτό που έκαναν! Την λατρεύει την δουλειά της. Το όνειρό της ήταν να σπουδάσει δασκάλα, και τελικά τα κατάφερε. Έφυγε απο το μικρό χωριό της Κρήτης, και με την πολύτιμη βοήθεια της γιαγιά της, οικονομική και ψυχολογική το κατάφερε και σπούδασε Αθήνα όπου και βρήκε δουλεια σε ένα σχολείο. Αυτή η δουλειά της έδωσε κίνητρο να συνεχίσει την ζωή της μετά τον θάνατο της αγαπημένης της γιαγιάς. Τα γηρατειά δυστυχως δεν κάνουν εξαιρέσεις, δεν λογαριάζουν τίποτα. Και η γιαγιά της παρά την ταλαιπωρημένη ζωή που είχε, η Μυρτω θέλει να πιστευει οτι τουλάχιστον τα τελευταια της χρόνια τα πέρασε καλα.  Εκείνη την μεγάλωσε, όταν έφυγε η κόρη της και παράτησε άντρα και μωρό παιδί. Δεν την χώραγε την μάνα της το χωριό λένε, δεν ήθελε να μείνει εκεί. Βρήκε την ευκαιρία και έριξε μαύρη πέτρα πίσω της. Ο Λευτέρης ο πατέρας της Μυρτώς δεν είπε ποτέ κακή κουβέντα για την γυναίκα του, και ποτέ δεν την κατηγόρησε ούτε στην πεθερά του, ούτε και στην κόρη του. Δεν τον άντεξε τον πόνο ομως. Παρόλο που λάτρευε την κόρη του, δεν ήταν αρκετή η αγάπη αυτή να τον κρατήσει στην ζωή. Ένα μεσημέρι έσβησε, στον ύπνο του, έφυγε ήσυχα, όσο ήσυχη ήταν η ζωή του. Η Μυρτώ μόλις είχε γίνει 12 χρονών.   Έτσι λοιπόν η γιαγιά, ανέλαβε το μεγάλωμα του μικρού κοριτσιού..

        Το κουδούνι του διαλείμματος διέκοψε τις σκέψεις της, και οι μαθητές της  μάζεψαν γρήγορα τα πράγματα τους. Τους χαιρέτησε, τους ευχήθηκε για τις γιορτες του Πασχα  και τα άφησε να τρέξουν να βρούν τους γονείς τους που περίμεναν απέξω. Αφού απόλαυσε για λίγα λεπτά την ησυχία της τάξης της, άρχισε να μαζεύει τα βιβλία της και αμέσως μετά κατευθυνθηκε προς το αυτοκίνητό της. "Μυρτώ!", η φωνή της φίλης και συναδέλφου της, την πρόλαβε στην αυλή του σχολείου. "Τελείωσες; Μόλις έφευγα και γω" Η φίλη της την πρόφτασε και την έπιασε αγκαζέ. "Απόψε έχουμε έξοδο Μυρτούλα!" της λέει κοιτώντας την με νόημα! "Ξέχασε το Ειρήνη, δεν μπορώ σήμερα". Η φίλη της κατσούφιασε και άρχισε να την παρακαλάει για να αλλάξει γνώμη. "Δεν έχεις κανονίσει τίποτα, είμαι σίγουρη, και άλλωστε αύριο είναι Σάββατο!" Η Μυρτώ την κοίταξε στα μάτια, μέσα της ευχόταν να σταματήσει να την πιέζει, ειδικά σήμερα. Σήμερα που κλείνουν 10 χρόνια απο τότε που τον είδε τελευταια φορα. Σήμερα που το μόνο που θέλει είναι να βρεθεί σε ενα μέρος γεμάτο με αναμνήσεις δικές του να ξαναζήσει τον παιδικό της έρωτα, να τον αναζητήσει στα όνειρα της, να μείνει μόνη και να γλύψει τις πληγές της. "Φεύγω για Χανιά αύριο το πρωι" της είπε ξαφνικά. Η Ειρήνη σταμάτησε απότομα να περπατάει "έτσι ξαφνικά;, τι θα κάνεις εκεί;" Η Μυρτώ σιχαινεται τα ψέμματα, αλλά αυτη τη στιγμή δεν είχε εναλλακτική "το είχα κανονίσει μέρες, θα περάσω εκεί τις γιορτες. Θέλω να επισκευτώ τους συγγενείς μου". Το ψέμμα βγήκε από τα χείλη της και δεν υπήρχε επιστροφή. Χαιρέτισε την φίλη της, μπήκε στο αυτοκίνητό της και αμέσως πήρε τηλέφωνο και έκλεισε  εισιτήρια για το πρωινό καράβι για την Κρήτη.