Η φωτιά {GW15}

Αισθήματα- 17

        "Σκατά, σκατά" αναφώνησε πιο δυνατά απ' ότι έπρεπε και ο Θάνος και εσέπραξε το θυμωμένο βλέμμα μιας περαστικής νοσοκόμας. Πέρασε τα χέρια μέσα από τα μαλλιά του, κατευθύνθηκε προς το μπαλκόνι των επισκεπτών και βγήκε στην πρωινή δροσιά. Είχε αρχίσει να χαράζει, ο ήλιος ξεπρόβαλλε δειλά δειλά, αλλά στην καρδιά του το μόνο που υπήρχε ήταν σκοτεινιά και μαυρίλα. Φόβος τον κυρίεψε για το μέλλον που φαινόταν ιδαίτερα δύσκολο. Και έφταιγε αυτός. Δεν πρόσεξε, δεν την πρόσεξε, αυτός ήταν υπεύθυνος που δεν χρησιμοποίησαν προφύλαξη, καθαρά δική του ευθύνη ήταν. Την αγαπούσε, δυνατά, βαθιά, δεν υπήρχε αμφιβολία σε αυτό, και ήταν ξετρελαμένος κατά βάθος, που μητέρα του παιδιού του θα γινόταν η Μυρτώ του. Όμως δεν μπορούσε να είναι σίγουρος για τα αισθήματά της. Το πρώτο τους βράδυ στα μάτια της είδε τον πόθο και τον έρωτα, όμως το επόμενο πρωί εξαφανίστηκε λες και δεν είχε προηγηθεί τίποτα. Λες να το έκανε για να με εκδικηθεί, να με κάνει να πονέσω; τα κατάφερε, δυο μήνες μες την κόλαση ήμουν, δεκάδες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό του, και δεν μπορούσε να τις διαχειριστεί εκείνη τη στιγμή.

        Κατευθύνθηκε προς τον Νώντα. Η Ειρήνη είχε κουλουριαστεί σε μια καρέκλα, και είχε κλείσει τα μάτια της. Ήταν φανερό οτι ήταν εξαντλημένη απο την τόσο έντονη νύχτα. "Θάνο" λέει ο Νώντας μόλις τον είδε κοντά του και σηκώθηκε "τι έγινε;". Ο Θάνος έτριψε έντονα το μέτωπό του, το ξενύχτι, η αγωνία και τα τελευταία νέα του δημιουργούσαν φοβερή ένταση και πονοκέφαλο. "Είναι καλά" του είπε, "όλα καλά" ξαναείπε και έτριψε με δύναμη το πρόσωπό του. Ο Νώντας τον κοίταξε εξεταστικά "τι συμβαίνει Θάνο; υπάρχει ένα αλλά, έτσι δεν είναι;". Ο Θάνος τον κοίταξε και τον τράβηξε λίγο πιο μακριά απο εκεί που κοιμόταν η Ειρήνη. "Είναι έγκυος" είπε κοφτά. Η έκπληξη στο πρόσωπο του Νώντα ήταν φανερή, "ρε μαλάκα τι έκανες; δεν πρόσεξες καθόλου ρε συ; τι θα κάνεις τώρα;". Ο Θάνος κοίταξε προς το δωμάτιο της Μυρτώς, "την Μυρτώ την αγαπώ, την θέλω, είτε με παιδί είτε χωρίς παιδί, δεν με νοιάζει" πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε "εκείνη δεν ξέρω τι θέλει Νώντα, εκείνη στην ουσία θα αποφασίσει τι θα κάνουμε, δεν θέλω να της δώσω όμως επιλογή". Γύρισε και κοίταξε την Ειρήνη που κοιμόταν ακόμα στην καρέκλα. "Πάρε την Ειρήνη και πηγαίνετε στο ξενοδοχείο μου, θα μείνω εγώ εδώ, στείλε με κάποιον το αυτοκίνητο πίσω πάλι" του λέει τον χτυπάει στον ώμο και προχώρησε με μεγάλα βήματα προς το δωμάτιό της.

        Ο Νώντας πήρε απαλά στην αγκαλιά του την Ειρήνη, προσέχοντας μην την ξυπνήσει. Εαν άνοιγε τα μάτια της και τον έβλεπε να την κρατά πάνω του θα του κήρυττε το τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, άσε που θα τους άκουγαν απο την Αθήνα με τις φωνές που θα του έβαζε. Βγήκαν έξω και η πρωινή δροσιά έκανε την Ειρήνη να σφιχτεί περισσότερο στην αγκαλιά του.Εκείνος χαμήλωσε τα χείλη του στα μαλλιά της και ρούφηξε το άρωμά της "Αχ τι μου κάνεις βρε Ειρήνη". Σε λιγότερο από μισή ώρα έφταναν στο ξενοδοχείο του και την πήγε στη σουίτα του παρά τα ερωτηματικά που έβλεπε στα μάτια των εργαζομένων που συνάντησαν εκείνη την ώρα. Την έβαλε απαλά στο κρεβάτι του και της έβγαλε τα παπούτσια, σκέφτηκε να της βγάλει και το φόρεμα που φορούσε αλλά σκέφτηκε την φασαρία που θα του έκανε όταν ξυπνούσε και το μετάνιωσε. Την σκέπασε με ένα σεντόνι και βγήκε στο σαλόνι. Έβγαλε τα ρούχα του, έμεινε  μόνο με το μποξεράκι και ξάπλωσε στον καναπέ.