BERGÜZÂR (Mahalle Serisi - I) TAMAMLANDI

BERGÜZÂR - 18.Bölüm

Bölüm: 18 – Heyecan

*

Hazırlanan sofranın başında herkes toplanmıştı, herkes evlendiğinden.. kendi ailesini kurduğundan beri, içlerinde rutine bağlamıştı bu durum..

Her hafta birbirlerinde toplanırlar, vakit geçirirlerdi..

Bu hafta Ali ağabeyi yanlarında olamayacaktı, Şerife yengesinin iyi hissetmediğini söylemişti.. neyi vardı acaba diye düşündü Bergüzâr uzunca..

"Bergüü, Börekten uzatır mısın?"

Bade'nin ona seslenmesi ve önünde duran Ispanaklı Börekten istemesinin ardından, servis tabağını kaldırıp arkadaşına uzattı. Hamilelik ne kadar da yakışmıştı arkadaşına, o korku dolu zamanlarını atlatmış iştahla yemeğini yiyordu artık.

İnsanların söylemlerini de takmıyordu.

Göz ucuyla Osman'a kaydı bakışları. Hala tedirginlikle arkadaşını izlediğini fark etti hemen.. üzüldü bu duruma.. kim dayanırdı sevdiğinin bunca acı çekmesine..

Ben dayanamazdım diye düşündü.

"Kuzum.. neler yapmışsın böyle?"

Adeta gözleriyle masayı yiyordu Banu yengesi! Yutkundu onun bu iştahlı haline. Ağabeyiyle evlenmiş, hemen çocuk yapmışlardı! Çok şaşırmıştı bunu ilk duyduğunda.. sonra önemsemeyip çokça sevindi bu habere..

"Tahinli Kurabiye istemiştin.."

Önündeki tahinli kurabiyeden kocaman bir ısırık aldı Banu, kurabiyenin ağzında dağılmasını zevkle bekledi. Çok seviyordu Bergüzâr'ın tatlılarını. Eli lezzetliydi görümcesinin!

"Afiyet olsun ablam..."

Gözleri kocasına, sevdiğine kaydı.. gözünü bile kırpmadan kendisini izliyordu. Biliyordu Bergüzâr, o da istiyordu çocukları olsun.. ama henüz bunu dile getirmemişti sevdiği adam.

"Ellerine sağlık Bergüzâr.."

"Afiyet olsun ağabey"

"Eline sağlık güzelim" gülümsedim, bana her güzelim dediğimde onu öpücüklere boğasım geliyordu! İçimden geçen bu arsız düşünceyle duraksadım. Olmazdı, şu an olmazdı!

"Afiyet olsun.."

*

Yemekler yenmiş, erkekler salonda oturmuş muhabbete dalmıştı. Bizde mutfakta bulaşıkları halledip dedikodu yapıyorduk..

"Ay, Şerife neden gelmedi?"

"Bilmiyom ki abla.."

"Allah Allah.. baya da halsiz he o!"

Kaşlarım çatıldı, "Kaç gündür öyle.." dedim, "Kız, bir şeyi mi var acaba.."

"Bilmiyorum ki Badem.. ağabeyim bugün doktora götürecekti onu.."

Banu abla duraksadı, "Neyi var acaba.." esnerken konuştu, "Ay vallahi ben dayanamıyorum artık, sürekli uykum geliyor!"

Güldüm onun bu haline, "Yoruyor bu bebek beni.."

"Bebek değil abla o daha, mercimek tanesi kadar.."

"Olsun, sonuçta bebek! Mustafa'nın çocuğundan bende ne bekliyorsam hoş..."

"Ay ilahi Banu abla!" kahkahalarının arasından cevaplıyordu Bade hepsini, hayatında hiç bu kadar güldüğünü, bu denli eğlendiği bir zaman dilimi olup olmadığını sorguluyordu.