PART OF YOU [I'm afraid of]

Rozdział dziewiąty.

Tego dnia po zrobieniu badań kontrolnych i otrzymaniu wyników, dostałam wypis i mogłam spokojnie wrócić do domu. Powinnam już od kilku dni być w Waszyngtonie, a tym czasem siedziałam w samochodzie Luke'a, który odwoził mnie do domu żebym zabrała swoje rzeczy i do soboty siedziała u niego. To raptem dwa dni, a mimo wszystko czułam się bardzo dziwnie z myślą, że zamieszkam w domu Hayes'ów. Chociaż słowo zamieszkam to zbyt dużo powiedziane. Jechaliśmy w ciszy. Nie dlatego, że byliśmy na siebie źli, po prostu oboje potrzebowaliśmy chwili na własne przemyślenia. Siedziałam na miejscu pasażera opierając się łokciem o szybę i obserwowałam znikający za nią widok myśląc o tym jak szybko tracimy sprzed z oczu coś, czemu nie zdążymy się dobrze przyjrzeć. W radiu leciała jakaś piosenka ustawiona tak cicho, że ledwo dałam radę usłyszeć jej słowa, więc wyciągnęłam rękę by ją podgłośnić.

- Co robisz? - spytał.

- Chcę posłuchać muzyki ale jest zbyt cicho. - wzruszyłam ramionami i spojrzałam na niego niewinnym spojrzeniem.

- Zostaw. - rozkazał, jednak ja mimo wszystko podkręciłam sterownik głośności. - Powiedziałem zostaw! - krzyknął na mnie chwytając mnie za nadgarstek.

- Puść mnie! - odkrzyknęłam wyszarpując rękę z jego uścisku i patrząc na chłopaka zdezorientowanym spojrzeniem. Nie rozumiałam dlaczego to zrobił ale przestraszył mnie zachowując się w ten sposób. - Nie zrobiłam nic złego, więc dlaczego taki jesteś? - spytałam pocierając swój nadgarstek.

Luke jednak nie odpowiedział, a jedynie potarł swoje usta dłonią z przerażeniem w oczach. Patrzyłam na niego kompletnie zdezorientowana próbując zrozumieć jego postępowanie ale nie mogłam. Wczoraj gdy ponownie mnie odwiedził w szpitalu to zachowywał się dziwnie i już miałam z tyłu głowy wyrzuty sumienia, że postanowiłam dać mu szansę. Był jakiś niespokojny i co chwilę wstawał z miejsca kręcąc się w kółko po pokoju, by zaraz znowu usiąść i rozmawiać ze mną w chaotyczny sposób. Pytałam go o powód takiego zachowania ale odpowiadał wymijająco i tłumaczył się, że stresuje go mój pobyt w szpitalu. Nie wierzyłam mu, jednak mimo to nie ciągnęłam tematu nie chcąc się z nim kłócić.

- Przepraszam. - westchnął, a ja spojrzałam na niego widząc jak drżą mu dłonie oparte na kierownicy, a z czoła spływają krople potu.

- Co się dzieje? - spytałam przejętym głosem. Denerwowałam się na niego za to jak zmienny potrafi być ale mimo to martwiłam się widząc go w takim stanie.

- Kurwa! - wrzasnął uderzając pięścią w kierownicę, po czym chwycił moje udo zaciskając na nim wciąż drżące palce. Poczułam palący ból na swojej skórze, jednak zamiast wyszarpać nogę z uścisku, po prostu ułożyłam na jego ręce swoją dłoń i potarłam delikatnie kciukiem jej wierzch zagryzając dolną wargę by zniwelować ten cholerny ból. Po chwili Luke rozluźnił swoje palce i wplótł je pomiędzy moje ukazując tym samym czerwone ślady na moim udzie. Zignorowałam to bo przynajmniej wiedziałam, że w pewien sposób go to uspokoiło. - Dziękuję. - szepnął zaciskając usta w cienką linię.

Więcej się nie odezwałam. Dojechaliśmy pod mój dom i wysiedliśmy z auta kierując się do środka. Obecność taty nie ułatwiła mi pakowania się, ponieważ widząc mnie od razu rozpoczął kłótnie. Krzyczał na mnie i próbował namówić do zostania ale ja wiedziałam, że już podjęłam decyzję. W końcu nie był sam. Miał Lunę, która ponownie zamieszkała w naszym domu i na pewno go rozweselała. Nie byłam zła na ojca, po prostu się na nim zawiodłam i dlatego potrzebowałam więcej czasu na przemyślenie tego wszystkiego. Gdyby faktycznie chciał dla mnie dobrze, to przegadałby ze mną tą kwestię i spróbował dotrzeć do mnie w jakiś sposób. Zamiast tego działał na własną rękę robiąc coś za moimi plecami i wmawiając mi, że Luke po prostu się mną nie interesuje. Mimo, że to Luna użyła tych słów to i tak wiedziałam, że tata poprosił ją o powiedzenie mi tego. Sama by na to nie wpadła, a ojciec nie chciałby widzieć mojego bólu w reakcji na taką informację. Może miał rację. Może Luke faktycznie potrafi sprawiać mi tylko ból i ciągnąć mnie w dół ale chciałam sama to stwierdzić i upewnić się, że nie ma dla nas przyszłości. Choć i tak już to wiedziałam, to w głębi serca wierzyłam, że istnieje jeszcze szansa. Czy byłam naiwna? Pewnie tak ale żeby to zrozumieć muszę doświadczyć tego na własnej skórze. Jednocześnie przygotować się na potworne cierpienie.