Slenderman Geri Dönüyor #wattys2017

Onları Hep Seveceğim

Okullar başlıyor ve bu bölümden sonra bölümler geç de gelebilir erken de. Onun dışında yeni bir hikayeye de başladım. Bir nevi kendimi anlatıyorum o hikayede. Adı 'İçimdeki Yazar'. Onu da okursanız sevinirim. İyi okumalar! Yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen.

'Elizabeth, çok üzgünüm. Sana zarar gelmesini cidden istememiştim. Ben-'

'Kelimelerin bizi değiştirebilme gücü vardır David. Ve senin üzgün olman beni de üzgün yapar. Mutlu ol, mutluyum de. Bende mutlu olayım.' diyerek sözünü kestim. Kıkırdadı.

'Sen yanımdaysan mutluyum Elizabeth..' dedi David. Gülümsedim.

'Hadi gidelim. Merak etmesinler.' dedim. Kalktık. Kapıdan çıktığım an Slenderman'a koşup sarıldım. Herkes güldü. Mutlulardı.

'Hadi Elizabeth gidip seninle yeni eşyalar alalım. Ailemiz kalabalıklaştı.' dedi ve güldü. Kafamı salladım ve kasabaya indik.. Etrafta insanları korkutup eşya çalıyorduk. Bu kötüydü, ancak nereden para bulabilirdik ki? Şu büyük taşıma arabalarından da aldık ve birkaç şeyi üstüne attık. Çok eğleniyordum. Bana bir sürü kıyafet aldık. Bende dövme yaptırmak istiyordum ve bunu eve gidince David'e söyleyecektim. Belki o yapardı. Ya da Larin. Bilmiyorum. Resmen istediğim her şeye sahiptim artık. Tam bir tane daha mağazaya girecektik ki... Anneannemi gördüm. Durdum. Ona doğru yürüdüm. Beni görünce gözleri doldu. Hem korkuyla hemde gözyaşlarıyla. İyice yaklaştım.

'Seni çok sevmiştim. Seninde bana olan sevgine inanmıştım. Sen.. Benim her şeyimdin. Ailemdin. Beni biraz bile mi sevmedin? He?' dedim. Gözlerimi sildim. Bana merhametle baktı.

'Değişmişsin. Büyümüşsün bile Elizabeth.. Ancak gitmeliyim.' dedi. Sinirlendim. Soruma cevap verebilecek yüzü bile yoktu.

'Sana beni hiç mi sevmedin diye sordum!' diye bağırdım. Kafasını yere eğdi. Arkasını döndü ve uzaklaştı. Yere oturdum. O beni büyütmüştü. Sevmemiş miydi? 'Sana inanmıştım ben!' diye bağırdım arkasından son kez. Ayağı kalktım ve çaldığımız büyük arabaya bindim. Eve döndük. Slenderman tek kelime bile etmemişti. Onu da seviyordum ama anneannem farklıydı. Artık ondan nefret ediyordum. Evin önüne geldiğimizde hemen arabadan indim ve hızla David'in yanına koştum. Ama o yoktu. Salona girmemle çığlık atmam bir oldu. Etraf dağılmış ve yerde bir not vardı.

'Onlar bize aitti Slenderman. Ancak şu an öldüler. İhanet eden herkesi öldürürüm. Kendi oğlumu bile. Bize ihanet etmemeye dikkat et. Sonun onlar gibi olmasın.' 

Notta yazılanları okumam bittikten sonra gözyaşlarımı tutamadım. Bir güne bu kadar acı fazlaydı. Kalbim tekliyordu. David ölmüş müydü? Nefes alışım yavaşladı.. Larin? Howard? Ivy? Slenderman içeri girdi. Notu okudu ve yanıma oturdu.

'Eli, sakinleş. Hatta dinlen biraz. Üzülme. Üzülmek iyi değildir. Onları unut. Ancak böyle gerçek bir savaşçı olabilirsin.' dedi Slenderman. 

'Onları unutmayacağım Slenderman. Acımı saklayabilirim ama onları unutamam. Ve dinlenmeyeceğim. Çalışmaları sıklaştıralım. Bir şey yapamayız onlar için artık. Değer verdiğim tek sen kaldın. Ve sana zarar gelmemesi için onlardan uzak duracağız. Onları içimizde yaşatacağız.' dedim. Bu dediklerime kendim bile inanamıyordum. Ama  bunu yapmalıydım. Slenderman'e sarıldım. Kafamı onun bacağına koyarak yere uzandım. 'Onları hep seveceğim.'