Bölüm kısa biliyorum ama yazamadım.
O yüzden diğer bölümleri uzun tutacağım kızmayın :)
Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen..
Sici seviyoreeeeee
Keyifli okumalar..
---------------
Bugün öğretmenlerin semineri olduğu için okul yoktu.
"Sinemaya gitmek ister misin?" diye sordu Namjoon ağabey. "Ya da hayvanat bahçesine gidebiliriz."
Ayağa kalkıp bir not defteriyle kalem buldum. "Bir sürü ödevim var." yazdım.
"Sormak istediğin bir şey olursa bana getirebilirsin." dedi.
Bir gülüş ve baş sallama sundum ona. İkisi de koca bir yalan.
O telefonu ile ilgilenirken hapları dilimin altına yerleştirdim. Odama gittiğimde tuvalete atacağım. Defalarca kez yaptığım gibi.
Odama geçip yatağımın üstündeki tablet ile ilgilenmeye başladım. Geçen yazdığım kamp anısına yorum gelmişti.
Sunsu: Zorbalar hayatımızın her yerinde ama onlardan kurtulabiliriz.
Onlardan kurtulamazsın.
Yeni bir satır açıp yazmaya başladım: "Pekala, bu ikinci kısım.
Beni dışladılar. Nedenini asla bilmiyorum. Neden sürekli hedef aldıkları kişi bendim bilmiyorum. Boyumdan, kilomdan falandı herhalde.
Korktum, hep korktum. Hâlâ korkuyorum. Hayatımın her günü berbat bir şekilde uyanıyorum. Bugün acaba kim benim ile oyuncağı gibi oynayacak diye düşünüyorum. Bu histen en yakın zamanda kurtulacağım."
Kafama koydum bir kere, artık acı çekmek istemiyorum.
"Kampta hızlı kilo veremeyen tek ben değildim ama hep örnek gösterilen bendim. 'Y gibi mi olmak istiyorsunuz?' ya da 'Hep böyle mi gözükmek istiyorsunuz?' gibi şeyler söylerlerdi hocalarımız.
Eğitmenler bize kilolarımız ile seslendirdi. Böylece kendimizi motive edip kilo vermemiz hızlanacakmış falan. Dediklerini yapmazsak merdiven çıkma, zıplama cezaları verirlerdi ve asla oturtmazlardı. Bir çocuğun ağlamaktan kustuğunu hatırlıyorum."
Orası zayıflama kampı değildi zorbalar kampıydı adeta.
"Karnımız asla doymazdı. Eğer tartıldığımızda kilo verdiğimiz görülmezse sabah kahvaltısından önce 3km koşardık sonra dönüp artıkları yerdik. Hocalar yanımıza gelip 'Tıkının sizi küçük domuzlar.' deyip domuz taklidi yaparlardı."
Onlardan ölüme nefret ediyorum. Onlar yüzünden kendimi sevmemeye başlamıştım. Bizi aşağıladıklarında komik olduklarını düşünüyorlardı ama yaptıkları zorbalık ve iğrençlikten başka bir şey değildi.
Hikâye hakkındaki düşünceleriniz neler?
Oy ve yorumları unutmayın güzellerim/ yakışıklılarım <3
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Without Me | Sope
FanfictionAğır depresyonda olan bir çocuk ve onu anlayıp, ona umut olmak isteyen bir diğer çocuğun hikâyesi. " "Utanacağın ya da korkacağın bir şey yok." Biraz daha yaklaşıp saçımı öpüp, kokladığında sesli bir şekilde ağlamaya başladım. " Tüm telif hakları so...
