Without Me | Sope

•FİNAL•

Son bölümü...Son bölümü...Bundan sonra bölüm  gelmicek...

Peçete verin banaaaa ühühühü

Bölümde geçen şarkı medyada aşık olduğum bir şarkıyı kitaba kattığım için çok mutluyum fajdsfgbajg

Oylar verildiyse,

Keyifli okumalar.
---------

(Jung Hoseok)

-Dört Yıl Sonra-

Telefonumun çalmasıyla koltuktan yuvarlandım. Sabahın köründe kim beni arayabilirdi ki?

"Karga daha bokunu yememişken beni arama nedenini çok m-"

"Hoseok?"

Yoongi'nin ablasının sesi kulağımda yankılanınca iyice uykumdan uyandığımı hissettim. Panikle yerden kalkarken elimi kahve masasına çarptım.

"Çok, çok özür dilerim. Uyku sersemiydim."

Hafif kıkırdadıktan sonra önemli olmadığını söyledi. "Hoseok, bugün Yoongi hastaneden çıkıyor. Geliyorsun değil mi?" 

Yoongi... Telefonu kulağımdan çekip tarihe baktım. Haziranın on üçüydü, nasıl unuturdum.

"Tabii ki de geliyorum. Hatta şu an hazırlanmaya başladım!"

Koca bir kahkaha atıp beni alacağını söyleyerek telefonu kapattı.

Telefonu yere atıp hızla banyoya girdim.

Yoongi olaydan sonra tedavi için akıl hastanesine yatmıştı. Ve bugün çıkıyordu. Koskoca dört yıl sonra onu görebilecektim.

Duştan çıkıp en şık kıyafetlerimi giydim ve griye boyattığım saçlarımı elimle kabarttım.

*

Geliyordu işte. Elinde bavulu ve sırtındaki gitarı ile bana doğru yürüyordu.

Dayanamayıp ona doğru koştum ve kocaman kucakladım. 

"H-hoseok."

Sesi... Zamanında kısık duyduğum sesi artık daha gürdü.

"Yoongi... Seni çok özledim."

Şaşkınlığıni üzerinden atıp o da bana sarıldı.

Önceden dokunmama bile izin vermeyen Yoongi şimdi bana sarılıyordu.

"Kardeşime birazda ben doyabilir miyim?"

Benden ayrılıp ablasına sarıldı. Benim Yoongi'm hala çok güzeldi.

"Eve gidelim artık. Burada daha fazla durmak istemiyorum."

*

Yoongi'nin ablasını zar zor ikna edip sonunda Yoongi'yi kendi evime getirebilmiştim.

Lakin evin halini hesaba katmamıştım. "Ah hayır, şey birazcık dağınık kusura bakma. Sabah heyecanla şey ed-"

"Sorun değil."

Etrafı toparlamaya başladığımda o da bana yardım etti ve işimiz bittiğinde beraber koltuğa oturduk.

"Seni çok özledim Yoongi. Koskoca dört yıl ayrı kaldık. Artık iyi misin?"

Kocaman gülümseyip bana sarıldı. "Ben çok iyiyim. Artık iyileştim. Fakat bugün bunları konuşmayalım olur mu?"

Mırıldanarak onayladım ve burnumu saçlarına gömdüm. Bir şey hatırlamış gibi yerinden kalktı.

"Oradayken bir şeylerle uğraşmak zorundaydık. Senin için yaptığım bir şey var dinlemek ister misin? Gerçi verdiklerin ilacın yaptığı kafa ile yazmıştım yani şe-"

"Tabii ki de."

Gitarını alıp heyecanlı bir şekilde koltuğa geri oturdu.

"Eğer beğenmezsen söyle. Başlıyorum."

Boğazını temizleyip parmaklarını tellerde gezdirmeye başladı.

"Ay'da uzanıyorum
Canım, yakında orada olacağım
Burası sessiz, yıldızlarla dolu bir yer
Uzayda, yutulduğumuz zamanlar.
Bilmeyi dilediğim şeyler var
Senden saklayacağım bir şey yok.

Burası karanlık ve parlak bir yer
Ama seninle, canım güvendeyim.
Ve bir milyon yıl uzaktayız
Ay'da uzanıyoruz
Bu mükemmel bir öğleden sonra

Gölgelerin beni tüm gün takip ediyor.
İyi olduğumdan emin oluyor
Ve bir milyon yıl uzaktayız"

Şarkı bittiğinde utangaçça bana baktı. "Beğendin mi?"

"Yoongi bu efsane bir şey."

Gergince ensesini kaşıdı. "Hoseok... Beraber... Şey, yatsak mı? Çok yorgun hissediyorum." dedi.

Yanına gidip elini tuttum ve yatak odama getirdim. Yatağa yattığımızda onu göğüsüme çekip saçlarıyla oynadım.

"İstediğin kadar uyuyabilirsin."

Kafasını bana çevirip gülümsedi ve saçlarını okşayan bileğimi tuttu. "Bileklik... Takmazsın diye düşünmüştüm."

"Saçmalama, taktım hatta hiç ama hiç çıkarmadım. Yeminle bir gün bile."

Kocaman sırıtıp bileklikle oynadığı sırada bileğindeki izler dikkatimi çekti. Nazikçe tutup yakınıma getirdim.

"Yoongi bunlar ne?"

"Hastanede yatağa bağladıkları zamanlardan kalma izler. Uyuyamadığımda, ilaç içmediğimde veya herhangi bir şeyde bağlıyorlardı. Kelepçe de değil, halatla bağlıyorlardı..."

Halatla mı? İnsan mıydı bunlar? Akıl hastanelerinde hastaları yatağa bağladıklarını biliyordum ancak bunun kelepçe ile yapılması gerekiyordu.

"Hoseok. Sorun değil... Üzülme."

İstemsizce gözümden bir yaş düştü. "Özür dilerim Yoongi, yanında olamadım."

Göğüsümden kalkıp yanağımı öptü.

"Sorun değil. Benim yüzümden ayrı kaldık ama artık buradayım. Gitmiyorum. Sıra sen de artık seni iyileştireceğiz.... İkimiz."

Kocaman gülümsedim. Doğruydu artık ayrılamazdık.

"Mutlaka iyileşicem Yoongi. Bir daha ayrılmayacağız."

O gün, o yataktan hiç kalkmayıp beraber yattık. Birbirimizin kokularını içimize çektik.

Yoongi iyileşmişti ve sıra bendeydi. Dört yıl boyunca ilaçlarla yaşamaya çalışmış, kemoterapiyi reddetmiştim fakat şimdi lanet hastalıktan tamamen kurtulma zamanıydı.

Biz artık ayrılmayıp, birbirimizin hem geçmiş hem de gelecekteki yaralarını  saracaktık...

Bitti canımın içi... Bu da aradan çıkardığıma göre Jikook'a yoğunlaşabilirim oh bea sdfngajfnlg

Kitap nasıldı hoşunuza gitti mi? Eleştirin beni gerekirse sıçın ağzıma haydin bekliyom 

Bir sonraki kitapta görüşürüz ballarım

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum:)