Her gece, her akşam ağlardım. "Okula gitmek istemiyorum." diye yalvarır yakarırdım. Annem, babam ve ablam ise bana gitmekte zorunlu olduğumu söyleyip dururdu.
Okulu asla sevmem, orada bana sürekli lakap takar ve itip kakarlardı. Bu söylediğimde ise "Kafana takma, bu yaşta böyle şeyler olur hayatım." diyerek yatıştırırlardı.
Ablam, "Yoongi, istediğin bir şey var mı?" diyerek odama girdi ve boş odamda gözlerini gezdirdi.
Cevap vermedim -Vermezdim de-
"Yorgun musun? Hâlâ hazırlanmamışsın da, okuldan sonra dışarı çıkmaya ne dersin?"
Yanımdaki boş yere oturup elimi tuttu. Bunu yapmasından nefret ediyorum. Dokunulmaktan nefret ediyorum. Cildim yanıyor.
Ben gerçekten de hastayım.
"Şu sıralar işim çok yoğun bir sürü dava gelmeye başladı. Onlardan dolayı sana biraz sert çıkmış olabilirim, özür dilerim. Hadi hazırlan da okula gidelim."
Neyden bahsediyordu. Bugün pazar.
Konsola bıraktığı telefonu alıp tarihi gösterdim. "Ahh sanırım biraz dinlenmem gerek. Bugün randevu da vardı."
Ayağa kalkıp kapıya ilerlediği sıra sabahlığına iyice sarılıp, "İstersen biraz daha uyu çok solgun görünüyorsun, cildin iyice ölü gibi olmuş."
Keşke ölüye benzemek yerine direkt ölü olsam.
*
Psikiyatri kliğinin önünde durduğumuzda yeni kurbanımın muhteşem yerini şöyle bir süzdüm. Bu psikiyatrist gittiğim altı ya da yedinci kişiydi ve hepsinin sonu onların delirmesi ile bitiyordu.
Kendini zeki sanan birkaç salaktan başka bir şey değiller.
Adının Dr. Choi olduğunu öğrendiğim adamın odasına girip sandalyelere oturduk. Bana dönüp "Merhaba Min yoongi" dedi. "Aranız nasıl?" diye devam etti.
İlgileniyormuş gibi yapma.
Merak etmeyin Dr.Choi bu bizi son görüşünüz olabilir çünkü bu seanstan sonra güvenliklere bizi içeri almamaları için yalvaracasınız.
"İlk kim başlıyor?" diye sordu merakta.
"Yoongi düzeliyor gibi." yalan bir.
"Diğer doktorunuzun verdiği ilaç işe yarıyor mu?" Dikkatle bana bakan Dr.Choi'ye baktım kısa süreliğine,
Bunu ne diye benden duymak istiyor ki?
"Sanırım işe yaramaya başladı." Yalan iki. Antidepresanlar hangi insanı intihardan kurtarır? İntihar isteği havuzuna bir kere daldın mı çıkmak çok zordur.
"Şu anki hissine kaç puan verirsin yoongi?"
Kocaman bir 0
Boşuna benden cevap bekliyor.
Birden ablam söze atladı, "Eskisi gibi ağlamıyor, bazen sırıttığını görüyorum.".
Doğru ağlamıyorum çünkü fark ettim ki ağlamak hiçbir işe yaramıyor.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Without Me | Sope
FanfictionAğır depresyonda olan bir çocuk ve onu anlayıp, ona umut olmak isteyen bir diğer çocuğun hikâyesi. " "Utanacağın ya da korkacağın bir şey yok." Biraz daha yaklaşıp saçımı öpüp, kokladığında sesli bir şekilde ağlamaya başladım. " Tüm telif hakları so...
