Without Me | Sope

0.2

Oy ve yorum lütfen!

Çıkış kapısından çıkıp direkt olarak her zaman oturduğum banka ilerledim.

Yine orada oturmuş kitap okuyordu.

Bana ne!

Banka oturup kitabımı çıkardım. "Benim için dünyada senden başka bir şey yok." diyordu gümüş somon, yalandı bu hayatta hiç kimseye güvenilmemeli ve değer verilmemeliydi. Herkesin hayatında değer verdiği birinden daha değer verdiği birisi vardır.

Kitabıma vuran ışık kesildiğinde önümdeki silüete baktım, gülümseyip elini uzattı. Eline öylece bakıp kitabıma geri döndüm.

"Hey elimi neden havada bırakıyorsun, onu sıkman ve adını söylemen gerekiyordu."

Ben kimseyle el sıkışmam.
Ben kimseyle tanışmam.

Eli hâlâ havada asılı olduğunu görünce göz devirdim.

"Aha, beni görebiliyorsun. Ben Hoseok, sen?

Ablamın arabası kapıya yaklaşınca kitabı çantaya atıp arabaya yürüdüm.

*

Akşam yemeğine ablam Namjoon ağabeyi de çağırmış ve beraber yiyorduk.

Umarım ben gittiğimde o ablamı güçlü tutabilirdi.

Kendime zaman belirlemeliydim. Belirlediğim zaman geldiğinde de kimseye fark ettirmeden sessizce gitmeliydim.

"Arkadaşımdan zar zor bir randevu ayarladım. Yarın okul çıkışı gidebilirsiniz."

Yeni bir psikiyatri randevusu, yıllardır çektiğim en saçma şey -yaşamaktan sonra-, bir insan sizi dinliyor, saçma önerilerde bulunuyor, saçma sorular soruyor ve ilaç verip yolluyor. Peki bir işe yarıyor mu?

Asla!

"Yeri bana mesaj olarak atarsın."

Ablam bana dönerek "İstersen yemeğini odanda da yiyebilirsin." dedi. Odama gitsem ne faydaki yine beni kontrol etmeye gelecekti.

Yerimden kalkıp tabağımı aldığım sıra bana "Seni seviyorum ve iyi ki yanımdasın Yoongi." deyip gülümsedi.

Doktorların söylemeni söyledikleri şeyleri bana söyleme.
Herkesin hisleri sahte.

Taaa-daaaam nasıl?

Bölümde psikologlar ve psikiyatrisler hakkinda ki şeyi asla ciddiye almayin! Yoongi ağır depresyonda olan bir çocuk bu yüzden hiçbir şey ona mantıklı veya işe yarar gelmiyor.