24. Pale Blue Eyes – The Vevet Underground.
Είχε επίγνωση για χιλιάδες άσχημες μυρωδιές να πλέουν στον αέρα, η κάθε μία συνδεδεμένη με χιλιάδες σκέψεις, και ελπίδες, και χαρές, και έγνοιες, ξεχασμένες εδώ και πολύ πολύ καιρό.
-Charles Dickens, A Christmas Carol.
Τα μαλλιά της, ξανθά, λευκά. Ατημέλητες μπούκλες να ακουμπούν γλυκά το μαξιλάρι γεμάτο όνειρα χαμένα. Τα μάτια της, είχαν ένα χρώμα αλλόκοτο, σπάνιο, δεν μπορούσε να το περιγράψει. Τώρα ήταν κλειστά, με τις εμπειρίες της ζωής και τον έρωτα κλειστό στη ψυχή της. Τα χείλη της παγωμένα στη θέση τους, τη μια στιγμή φιλούσαν τη ζωή με νάζι, την άλλη είχαν πάρει τα μυστικά της ευτυχίας και τα έκρυψαν στα βάθη της ληθης. Το πρόσωπο της ήταν ήρεμο, γαλήνιο. Δεν είχε εφιάλτες, μόνο χαρούμενα όνειρα και ανυπομονησία για το μέλλον.
Και εκείνη η γραμμή, δεν είχε αναταράξεις, ήταν και αυτή ήρεμη, σαν τη θάλασσα που την έπαιρνε τώρα μακριά. Υπήρχε σιωπή μέσα της, κανένας ήχος δεν ακουγόταν, μόνο μια όμορφη μελωδία της απόλυτης ευτυχίας.
«Εγώ φταίω.» έλεγε συνέχεια ο Ανδρέας. «Εγώ, μόνο εγώ.»
«Δεν έκανες κάτι εσύ μωρό μου, σε παρακαλώ.» τον αγκάλιαζε η Μίνα. «Οι γιατροί-»
«Το να αποδίδουμε ευθύνες δεν ωφελεί κανέναν. Η πρόταση μας ήταν άλλη, όμως ο ασθενής και η οικογένεια έχουν τον πρώτο λόγο.» είπε κάποιος γιατρός. «Λυπούμαστε πολύ για την απώλεια σας.»
«Θα πρέπει να σας πληρώσουμε;» ρώτησε η Αμαλία. «Μιας και εν τέλη αποτύχατε.»
Οι γιατροί κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Η Δανάη κατέβασε το τσιγάρο και την έπιασε από το μπράτσο. «Άντε και στο διάολο.»
Η Αμαλία έφυγε τρέχοντας με ένα σπρώξιμο από την Δανάη. Η Νίνα καθόταν δίπλα της. «Δεν πρόλαβα να πω αντίο.»
«Ήταν η λάθος απόφαση; Αυτό έφταιγε;» ρώτησε και πάλι ο Ανδρέας. «Νόμιζα πως αν τη βάζαμε σε τεχνητό κώμα θα...θα βοηθούσε κάπως.»
«Θα μπορούσε, αν και με την εκτεταμένη εξάπλωση της σήψης, ήταν δύσκολο, όμως όχι αμφίβολο.» του είπε ο ένας από τους γιατρούς.
Ο Ανδρέας όμως έκανε πως δεν τους άκουσε. «Η απόφαση μου, ήταν λάθος. Με άφησε υπεύθυνο και εγώ την απογοήτευσα.»
«Μη μιλάς έτσι μωρό μου, δεν φταις σε κάτι. Προσπαθήσαμε να της δώσουμε χρόνο.» η Μίνα έκλαιγε.
Η Δανάη άναψε δεύτερο -τέταρτο- τσιγάρο. Η Νίνα μόρφασε. Η γιαγιά τη κοίταξε ψυχρά. «Από πότε σε ενοχλεί;»
YOU ARE READING
Τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι | ✓
RomanceΗ Ήβη είναι στο τελευταίο έτος της σχολής της, Προσχολική Αγωγή και Εκπαίδευση, μια σχολή που δεν της κέντρισε ποτέ το ενδιαφέρον. Είναι εσωστρεφής, απαισιόδοξη, έχει χίλια δύο προβλήματα και φοράει διαφορετικά παπούτσια στο κάθε πόδι. Ο Αχιλλέας...
