Η Ήβη είναι στο τελευταίο έτος της σχολής της, Προσχολική Αγωγή και Εκπαίδευση, μια σχολή που δεν της κέντρισε ποτέ το ενδιαφέρον. Είναι εσωστρεφής, απαισιόδοξη, έχει χίλια δύο προβλήματα και φοράει διαφορετικά παπούτσια στο κάθε πόδι.
Ο Αχιλλέας...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Μέρος Τρίτο: Γάμος.
Κοίταξε γύρω της. Η πρώτη της σκέψη της έλεγε πως ήταν μόνη. Το φως του ήλιου λίγο πριν σηκωθεί πάνω από τα βουνά να τη χαιρετάει. Ο ουρανός ούτε φωτεινός, ούτε σκοτεινός, πάνω στην ώρα για την αρχή μιας νέας ημέρας. Και όμως, ένιωθε λες και ήταν η αρχή κάτι τελείως νέου, με εκείνη στο κέντρο της.
Δεν ήταν μόνη. Χαμογέλασε όταν τον είδε να ξαπλώνει στο κίτρινο λιβάδι. Μόνο που αυτό δεν ήταν το λιβάδι στο οποίο είχε μεγαλώσει, ήταν ατέλειωτο, χωρίς όρια, χωρίς συρματοπλέγματα να το διαχωρίζουν από την πραγματικότητα και τη φαντασία.
Ο άνδρας μόλις την αντιλήφθηκε σηκώθηκε στους αγκώνες του. Ήξερε ποιος ήταν, το όνομά του και η μορφή του νέα, όμορφη, λες και ο χρόνος είχε σταματήσει για εκείνον και συνέχισε για λίγο ακόμα για εκείνη.
Κοίταξε κάτω, ήταν ξυπόλυτη. Σε άλλες συνθήκες, σε μια άλλη ζωή, θα την ενοχλούσε πολύ. Θα σήκωνε ένα ένα τα πόδια της για να τα σκουπίσει με τη κάθε ευκαιρία, στο κάθε βήμα απλώς θα σταματούσε και πάλι από την αρχή. Εδώ, το χαμόγελό της μεγάλωσε, σήκωσε το φόρεμά της και άρχισε να τρέχει.
Σε εκείνον, τον άνδρα που αγαπούσε.
Τον αντίο δεν είχε προλάβει να το πει. Γιατί μια μέρα όπως αυτή θα βρισκόταν πάλι εδώ.
«Άργησες.» παρατήρησε ο άνδρας.
Η κοπέλα έκατσε δίπλα του, ξάπλωσαν μαζί, το σώμα της σφιχτά στην αγκαλιά του. Μύριζε γιασεμί, μύριζε ζωή. «Έπρεπε να πω αντίο.»
«Του το είπες;»
Η κοπέλα έπαιξε με τα κουμπιά του πουκαμίσου του. «Δεν χρειαζόταν, το ήξερε.»
Ο άνδρας χάιδεψε τις ξανθές μπούκλες της. «Καλώς ήρθες τότε. Σήκω, έρχεται.»
Πριν καταλαβαίνει τι συμβαίνει, ο άνδρας την ώθησε να ανακαθίσει. Στην αρχή δεν το είδε, χρειαζόταν τα γυαλιά της για αυτό, αλλά μετά κατάλαβε. Μια τρίτη μορφή να τρέχει, μέσα σε ένα ολόλευκο φόρεμα, τα ξανθά μαλλιά της να μπαίνουν μέσα στα γκρίζα μάτια της. Το κοριτσάκι γελούσε, ακόμη και όταν σκόνταψε και έπεσε, αποτέλεσμα της κακής ισορροπίας της οικογένειάς της, γελούσε.
Η κοπέλα γύρισε στον άνδρα. «Και τώρα τι;»
Εκείνος της χαμογέλασε το βλέμμα της να κοιτάει μόνο μπροστά. «Τώρα μένουμε εδώ. Ο χρόνος δεν έχει όρια. Σταμάτησε τη στιγμή που φύγαμε.»
«Και οι άλλοι;»
«Οι άλλοι συνεχίζουν χωρίς εμάς.» της απάντησε. Τη φίλησε στο μέτωπο όσο το κοριτσάκι έτρεχε γύρω τους. «Σου αρέσει αυτή η πραγματικότητα;»
Η κοπέλα γελούσε με το κοριτσάκι. Δεν μπορούσε να ήταν πάνω από την ηλικία των τριών. Λεπτών; Ωρών; Ημερών; Εβδομάδων; Μηνών; Χρονών; Τι σημασία είχε, ήταν εκεί, είχε μορφή και μπορούσε να την πιάσει. Και ήταν όμορφη, τόσο όμορφη.
«Ναι.» απάντησε στο τέλος. «Μου αρέσει.»
____________________
Α/Ν καλήμερες! Και επίσημα ξεκινάμε το τρίτο μέρος!
Τι νομίζετε πως θα γίνει; Αφήστε τις ερωτήσεις σας και απόψεις εδώ, ή πηγαίνετε στο προφίλ μου στο instagram (@__universum ) όπου θα κάνω ένα μικρό QnA για το βιβλίο (και άλλα).
Το τέλος φτάνει. Μια ανάσα και πάμε.
DL
(Μη ξεχνάτε! Μέχρι τη Κυριακή μπορείτε να συμπληρώσετε τη φόρμα για τους αγαπημένους σας πρωταγωνιστές, βιβλία, συγγραφείς! Τη φόρμα θα τη βρείτε στο προφίλ του akrws-empisteutika )
