20. Souvenir – Feu! Chatterton.
«Πώς ξέρεις πως έχει τελειώσει;»
«Ίσως όταν νιώθεις περισσότερο έρωτα για τις αναμνήσεις παρά για το άτομο που στέκεται μπροστά σου.»
-Gunnar Ardelius, I Need You More Than I Love You and I Love You To Bits.
Δεν θυμόταν τα πάντα. Από μικρή είχε μια περίεργη λειτουργία στο μυαλό της που τη βοηθούσε να επιλέξει τι ήθελε να θυμάται ενώ τα άλλα έπεφταν στον κάδο. Ίσως τα πράγματα ήταν διαφορετικά όταν πρωτογνώρισε τον Θεό της, ίσως τα πράγματα ήταν διαφορετικά όταν έφυγε ο μπαμπάς της, ίσως τα πράγματα ήταν διαφορετικά όταν πήγε την πρώτη μέρα στον ψυχολόγο στη Θεσσαλονίκη. Θυμόταν όμως τα σημαντικά, αυτά που την έκαναν τον άνθρωπο που ήταν σήμερα. Τι και αν είχε πετάξει στα σκουπίδια κάθε ανάμνηση του πατέρα της, θετική και αρνητική; Τι και αν τώρα προσπαθούσε να ξεχάσει όλα όσα έγιναν έναν μήνα πριν; Τι και αν δεν ήθελε να θυμάται; Ήταν ακόμη εδώ. Προσπαθούσε ακόμη να πάει μπροστά. Αυτός ήταν ο τρόπος της.
Έβλεπε έξω από το παράθυρο. Σε κάποιο ψηλό γραφείο της Θεσσαλονίκης η μέρα περνούσε και η θέα έμενε η ίδια. Η ίδια μαγεία και η ίδια όμορφη παρέα που κρατούσε ένα απλό κομμάτι θάλασσας. Έβλεπε το σπουργίτι που είχε κάτσει στο μάρμαρο απέξω. Έβλεπε τον ήλιο να τη χτυπάει, το μισούσε, αλλά ήταν κάποιου είδους εξάρτηση, ο πόνος. Έβλεπε τον κόσμο κάτω να τρέχει με παρέες, φίλους, συντρόφους. Κάποτε και η Νίνα τριγυρνούσε έτσι με τον Ιάσονα. Κάποτε και εκείνη θα το κάνει. Σύντομα.
«Δηλαδή συγκινήθηκες; Με την πράξη των παιδιών; Φαντάζομαι πως ήταν κάτι υπέροχο για εσένα αυτό.»
Σήκωσε το χέρι της για να παραμερίσει και άλλο τη κουρτίνα. Ήταν μεσημέρι, σε λίγο θα θεωρούνταν απόγευμα. Άραγε θα προλάβαινε; Λίγο ακόμη έμεινε, αν έπαιρνε το λεωφορείο θα ήταν μια χαρά. «Ναι. Αλλά ήταν και κάτι άλλο. Δεν ξέρω τι. Σαν κάτι να άλλαξε.»
Ο άνδρας τη κοιτούσε από τη θέση του. Δεν σημείωνε τίποτα, την ήξερε πολύ καλά ύστερα από τόσα χρόνια. Ήταν θέμα χρόνου να πει αντίο και σε αυτόν. «Με την απόφασή σου;»
«Όχι.» απάντησε αμέσως. «Θα πάω, το υποσχέθηκα.»
«Ήβη, κάποτε το υποσχέθηκες.» της είπε ήρεμα. «Ίσως η πράξη των παιδιών άλλαξε τα δεδομένα. Ίσως αυτή η υπόσχεση δεν έχει θέση στο σχέδιο πλέον.»
Κούνησε το κεφάλι της. Κάποιος έτρωγε μόνος του παγωτό με θέα τον Θερμαϊκό. Και εκείνη το έκανε αυτό. «Το σχέδιο ακόμη ισχύει. Έφτασα στο τέλος. Πάω στην επόμενη φάση.»
BINABASA MO ANG
Τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι | ✓
RomanceΗ Ήβη είναι στο τελευταίο έτος της σχολής της, Προσχολική Αγωγή και Εκπαίδευση, μια σχολή που δεν της κέντρισε ποτέ το ενδιαφέρον. Είναι εσωστρεφής, απαισιόδοξη, έχει χίλια δύο προβλήματα και φοράει διαφορετικά παπούτσια στο κάθε πόδι. Ο Αχιλλέας...
