Τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι | ✓

Θεωρία 3: Η έκρηξη, όταν έγινε στον ουρανό το δικό της Big Bang - το τέλος.

Θεωρία 3: Η έκρηξη, όταν έγινε στον ουρανό το δικό της Big Bang – το τέλος. 

Μικρές στάλες βροχής ψιθυρίζουν για τον πόνο,
δάκρυα εραστών χαμένων στις μέρες που πέρασαν.
Η αγάπη μου είναι δυνατή.
Μαζί να πάμε μέχρι να πεθάνουμε.

-Led Zeppelin, Thank You.

Η τρίτη θεωρία της ήταν η πιο κοντινή στην πραγματικότητα. Αποτέλεσμα της πρώτης και της δεύτερης θεωρίας, αυτή ήταν δυνατή. Ήταν το τέλος ενός ταξιδιού και η αρχή ενός άλλου. Η μετάβαση πίσω στο ξεκίνημα, όπου όλα είναι πιο έντονα και πιο θολά ταυτόχρονα. Ήταν το χάος, όπου και αν κοιτούσες έβλεπες κάτι μετά από έκρηξη, μύριζες περισσότερο, άκουγες περισσότερο, έβλεπες περισσότερο, ένιωθες τα πάντα καλύτερα. Ήταν ένα βήμα πριν το αληθινό, εκείνο που κάποιες φορές σε σέρνει από τα πόδια για να αντικρίσεις όλα όσα φοβάσαι μιας και είχε έρθει η ώρα να σταθείς επιτέλους στα πόδια σου. Μετά την πίεση, η πράξη. Όχι τα λόγια ενός κειμένου, αλλά το κλάμα και το γέλιο, οι σκέψεις να επεξεργάζονται και να μεταφράζονται, να βγαίνουν στην επιφάνεια της μεγάλης θάλασσας.

Η τρίτη θεωρία της ήταν το όνειρό της. Εκεί που επιτέλους έφτασε.

Ο Αχιλλέας αν μπορούσε να τα γράψει όλα αυτά, έτσι θα το έκανε. Ευτυχώς για όλους, δεν ήταν κανένα συγγραφικό πνεύμα, το χέρι του μπορούσε να τραβήξει μερικές γραμμές αλλά το ταλέντο πήγαινε μέχρι εκεί. Ήξερε να συνδέει χρώματα, να σχεδιάζει αλήθειες, αλλά δεν μπορούσε να τις γράψει, να κάνει κάποιον να τις διαβάσει. Θα το ζωγράφιζε, έβαλε στόχο όταν του έβγαζαν τα σωληνάκια από μέσα του -και ήταν πολλά- θα ζωγράφιζε. Τα όσα είχε ζήσει, ήθελε κάποιος να τα δει. Ήλπιζε έτσι, πως θα μπορούσε να τα νιώσει.

Να διαβάσει μέσα από τον καμβά του το βιβλίο της.

Ημέρα Πρώτη.

Πίστευε πως ήταν η χειρότερη. Δεν ήξερε πως θα έρχονταν και ακόμη χειρότερες από αυτή. Και ίσως μετά θα έρχονταν καλύτερες και πάλι χειρότερες και πάλι καλύτερες και θα ήταν εντάξει. Έτσι του έλεγαν, πως θα ήταν εντάξει. Ψίθυροι και μουρμουρητά για το θαύμα που έγινε, που επιτέλους άνοιξε τα μάτια του. Θα ήταν καλά, του έλεγαν, να μην ανησυχεί.

Δεν ήταν σίγουρος για ποιο πράγμα έπρεπε να ανησυχήσει περισσότερο, για το γεγονός ότι δεν καταλάβαινε ακριβώς τι συμβαίνει ή για το ότι ήξερε κάθε λεπτομέρεια και απλώς αρνούνταν να την πιστέψει;