Τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι | ✓

27. With A Little Help From My Friends - Joe Cocker.

27. With A Little Help From My Friends – Joe Cocker.

Η ζωή μπορεί να γίνει αντιληπτή μόνο προς τα πίσω, αλλά πρέπει να τη ζεις προς τα μπροστά.

-Søren Kierkegaard.

Άλλη μια φορά που το κόκκινο αυτοκίνητο της Νίνας ήταν αυτό που θα τους έπαιρνε μακριά από την πόλη. Άλλη μια φορά, με τον Αχιλλέα οδηγό, την Ήβη από δίπλα, και τους χάρτες της Google να δείχνουν λάθος δρόμο. Αλλά δεν πείραζε κανέναν από τους δύο. Ήταν μέρος της περιπέτειας.

Η κόκκινη ρόμπα της ορκωμοσίας βρισκόταν διπλωμένη χωρίς ζάρες στα καθίσματα πίσω, δίπλα από τη καινούρια βιντεοκάμερα του Αχιλλέα. Είχαν σταματήσει για λίγο από τα σπίτια τους, για να μαζέψουν στις γνωστές πάνινες τσάντες μερικά ρούχα και ταπεράκια. Τι και αν αγόρασαν μετά μπουγάτσες και τσάι από σούπερ μάρκετ, το σπιτικό παστίτσιο δεν συγκρίνεται. Η Ήβη φρόντισε αυτή τη φορά να κρύψει το σημειωματάριό της κάτω από ένα βιβλίο, με την ελπίδα ο Αχιλλέας να μη της το σκίσει στη μέση της κίνησης σε περιφερειακό δρόμο. Ξανά. Τοποθέτησε από πάνω δύο σοκολάτες Toblerone, για ενέργεια και καθαρή σκέψη, και δύο αλλαξιές ρούχα. Το τελευταίο πράγμα που βρισκόταν στη μικρή πάνινη τσάντα της ήταν και ο λόγος που το αυτοκίνητο της Νίνας κυλούσε στους δρόμους προς την Αλεξανδρούπολη, ο φάκελος της Ευανθίας.

Τον είχαν ανοίξει μόλις μερικά λεπτά αφότου έφυγαν από την αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου. Ο Αχιλλέας δεν μιλούσε και η Ήβη ξεφυσούσε και χτυπούσε το αριστερό της πόδι για να πάρει θάρρος. Στο τέλος, έσκισε το χαρτί απρόσεκτα, δημιουργώντας της πανικό για ένα λεπτό και έβγαλε τα περιεχόμενά του. Δύο εισιτήρια χωρίς επιστροφή για τη Λήμνο από το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης και ένα χαρτάκι που έγραφε «Πάνε να τον βρεις». Αν ήταν κάποιο από τα παιχνίδια με μεταφορές που την έβαζαν να παίζει μικρή, μόλις είχε χάσει. Τίποτα δεν θα έβρισκε, ήλπιζε στον θαυματουργό εγκέφαλο του Αχιλλέα.

«Δεν υπάρχει άλλος δρόμος;»

Ο Αχιλλέας κοίταξε πάλι τον χάρτη στο κινητό του. «Αν δεν ήθελες να κατουρήσεις σε καφετέρια που δεν είναι παραλιακή γιατί φοβάσαι χίλια δυο πράγματα, θα υπήρχε. Αλλά με έβαλες μέσα στην πόλη. Οπότε, όχι.»

Καταραμένη η μέρα της.

Η Ήβη ακολούθησε την πράσινη λωρίδα γύρω τους. Δεν θυμόταν τίποτα από αυτό το μέρος, λες και είχαν διαγραφεί από τη μνήμη της, όπως γινόταν και με όλα τα ανεπιθύμητα πράγματα. Τα κατηγοριοποιούσε και τα τοποθετούσε στον κάδο ανακύκλωσης της μνήμης της. Από εκεί και μετά, δεν τα άγγιζε. Τα κρατούσε στο μυαλό της, όμως δεν ήθελε να τα αγγίξει ποτέ. Όσο καθόταν στο καπό του κόκκινου αυτοκινήτου, παρατήρησε πως η πράσινη λωρίδα ήταν ένα από αυτά τα ανεπιθύμητα. Ή μάλλον καλύτερα, το σκέφτηκε, πως στο παζλ των γνώσεών της, υπήρχε ως κομμάτι, αλλά δεν ήξερε πού και δεν ήταν σίγουρη το πόσο καλά το γνώριζε.