Küçük yaşta annesini kaybeden Masal, şımarık ve sevgiden yoksun olarak büyür. Gösteriş ve ışıltıdan ibaret olan hayatı toz pembe iken, bir gecede tüm ışıltılar söner, ruhunu saran renkler siyaha döner. Sıradan bir mahallede kendini bulduğunda yaşant...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🕊️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
UYARI:Uzun zamandır okumayan varsa, girişte şok yaşamamak için önceki bölümün son sahnesini okumasını öneririm.
Keyifli Okumalar...
O beni öptü.
Onur beni öptü.
Kaburgalarımın içinde, kanımı hem kaynatan hem de canımı yakan bir alev topu vardı. Saniyeler önce oldu, saydığımda hemen bitecek rakamlardan önce; varlığından yoksun olduğum hisler kontrol dışımda hücrelerime yayıldı.
Ben buna alışık değildim.
Hırıltılı nefeslerim soluk borumu tırmalarken, göğsümü sıkıştıran kalp atışlarım son bulmadı. Ondan kaçmaya niyetlenen ayaklarımı hızlandırmak için komut verirken aniden bileğime saplanan parmaklar mutfak kapısında öylece kalmama sebep oldu. Dönmedim, dönemedim. Bileğimi kurtarmak içinde bir çabada bulunmadım. Parmak uçları tenimi yeniden yaktı, sanki avuç içinde görünmez közler var ve sadece beni yakıyordu. Beni bu denli etkileyen dokunuşlara neden bu anlamları yüklüyordum bilmiyordum. İçin için kaçma düşüncesi peyda olurken bileğimi serbest bıraktı.
"Masal," dedi daha hiç duymadığım ses tonuyla. Söylediklerim onda ne etki bıraktı anlayamasam da bir farklılık vardı bu gecede, onda... Belki de hata yaptık diyecekti, yada pişman olduğunu belli eden cümleler sıralayacaktı, aksi mümkün müydü? Gözlerimi kapayıp rahatlamış bir nefes verdim fakat değişen sadece bu düşüncelerden sonra nedensizce harlanan öfkem oldu. Bir kaç adım uzağımda olan yüzüne döndüm ve durulmayan hislerim tatlı kahveyi andıran gözleri ile yeniden buluşunca o kısacık dokunuşu ateşten bir yol çizdi. Hatta kısa bir an bakışlarım dudaklarına inse de kendi toparlayıp gözlerimi pervasızca etrafta dolaştırdım.
Burnundan sert bir nefes verip, omuzlarını düşürdü. "Az önce, olan şey..." deyip başını eğdi. Onu ilk kez bu kadar samimi görüyordum. Ne diyeceğini bilemiyormuş gibi uzunca duraksadıktan sonra yerinden kıpırdanıp daha da yaklaştı yeniden "Masal bak ben..," diye tekrarlarken artık sesinde naif, titrek bir ifade vardı ve bu benim hoşuma gitmedi. İçim titredi, titredi ki aramızdaki duvarı yavaşça aştığını fark ettiğimde elimi yaklaşmaması için kaldırdım. Fakat bunu susması için yapmışım sanmış ki kelimeleri bıçak gibi keskince kesildi. Elim tekrar yanıma düşerken güç almak istercesine pantolonumun kumaşına tutundu. Kendini açıklamak istiyordu biliyorum fakat kanımdaki atraksiyon dinmiş değil, onu dinleyecek sakinlikte değildim.
