Küçük yaşta annesini kaybeden Masal, şımarık ve sevgiden yoksun olarak büyür. Gösteriş ve ışıltıdan ibaret olan hayatı toz pembe iken, bir gecede tüm ışıltılar söner, ruhunu saran renkler siyaha döner. Sıradan bir mahallede kendini bulduğunda yaşant...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🍃
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌙
Hayatımda bir şeylerin eksik olduğunun farkındaydım. Babamın yapması gerekirken bisiklet süreyi kendim öğrendim, düştüğümde kaldırması gereken annemken, tek başıma kalktım. Yaralarımı ben sardım. Tutunmaya çalıştım bir şeylere ama onların eksildiğini bilmek bende eksikliklere neden oldu. Hırçınlaştım, umursamaz bir süre kimseyi duyman, kafasına eseni yapan birine döndüm. Bundan şikayetçi değildim çünkü güçlü görünmem gerekiyordu. Fakat şuan bunların hiç birini yapamıyorum. Sanki her şey sıfırlanmış ve ben ne yapacağımı bilmiyorum. Kalkamıyorum, yaralarımı saramıyorum, cevap veremiyorum en önemlisi nefes bile aldığımdan emin değilim. İki gün, babamın gidişini sayarsak üç gün geçmişti. Zaman ne kadar geçerse geçsin içimdeki kötü histe bu denli büyüyüp ruhumu ele geçirirken ben elim kolum bağlı şekilde oturuyordum. Zihnimi talan eden "Neden?" sorusuna bir türlü cevapta bulmuş değildim. Asıl mesele buydu. Asıl soruda cevapta bunda gizliydi.
"Bu sokaktan pek taksi geçmez, Onur seni okula bıraksın." Bakışlarımı tabağımdan kaldırıp tam karşımda oturan Zümrüt Hanıma çevirdim. Bu iki günlük sürede okula da gitmemiştim. Bugün gitmem gerekiyordu ama ruhumda öyle bir ağırlık vardı ki oturup öylece bir şeyleri izleme duygusu basmıştı.
Başımı olumlu sallamakla yetindim. Babamın gidişinden sonra, sokakta yaşadığım o iğrenç gece beni epey sarstı. O gece ikimizden birine bir şey olabilme ihtimali varken, bir de onun yetişmemesi düşüncesi midemi altüst etti. Geçirdiğim en karanlık gecelerden biriydi. Kendisinden hoşlanmasam da Onura bir minnet borcum vardı.
"Sabahtan beri tabağındakilerle oynuyorsun, bir şeyler yeseydin. Sonra okulda tansiyonun düşer." Karşımda endişeyle beni süzen kadına baktım. Beni düşünmesini bir türlü anlayamıyordum. O gece de beni yalnız bırakmayıp sürekli iyi olup olmadığımı sordu. Yaşananları bilmemesine rağmen telaşı gözden kaçırılacak gibi değildi.
"Okulda bir şeyler atıştırırım. Şimdi canım istemiyor." dedim yorgun çıkan sesimle.
Derin bir iç çekip, "Biraz olsun deneyebilirsin. " dediğinde kaşlarımı çattım.
