Küçük yaşta annesini kaybeden Masal, şımarık ve sevgiden yoksun olarak büyür. Gösteriş ve ışıltıdan ibaret olan hayatı toz pembe iken, bir gecede tüm ışıltılar söner, ruhunu saran renkler siyaha döner. Sıradan bir mahallede kendini bulduğunda yaşant...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
⚡
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Parmağım zilin üzerinde haddinden fazla kalırken kendime verdiğim direktifle mücadele ediyordum. 'Sakın arkana bakma.' Sağ ayağım yerde ritim tutarken, ne uzaklaşan bir araba sesi geldi neden kapı açıldı. Oflayarak yeniden zile bastım. Niye her söylediğini kafaya takıyorum ki? Ama düşünmemek pek mümkün olmuyordu, son zamanlarda olur olmadık her şey aklımın içinde beni köşeye sıkıştırıyordu. Yinede içimi kemiren şeyler vardı.
Kapı nihayet açılırken tuttuğum nefesimi hızla verdim. "Neden kimse bu kapıya bakmıyor?" diye söylenen İnci abla beni görünce ufak bir şaşkınlık yaşadı. Dudaklarımı kıvırıp, "Merhaba," dedim gereksiz bir coşkuyla.
"Masal?" dedi ince kaşlarını kaldırarak. Neredeyse aylar sonra buraya geliyordum ve şaşırması normaldi. "Erdem evde mi?" Gerginleşen omuzlarını indirdiğinde gülümsedi, "Ah evet, seni beklemiyordum. Hoş geldin." deyip kapıyı geçmem için açtı.
İçime derin bir nefes çekerek içeri girdim. "Hoş buldum, umarım rahatsız etmiyorumdur."
O sırada merdiven başından inen çalışanlardan biri, mahcup bir ifadeyle, "İnci Hanım, yukarının tozunu alıyordum." deyince İnci abla geçiştirir gibi başını salladı. "Tamam, işinin başına dön." Kadın merdivenleri geri çıkarken bana döndü. "Ne söylemiştin sen, canım." Mavi gözleri yüzümde durdu.
"Erdem nerede diye sordum?" diyerek kısa kestim.
"Odasında, sabaha karşı gelmiş, uyuyordur ama sen yinede bir bak istersen. Belki uyanmıştır."
Başımı sallayıp harekete geçerken adımı mırıldanmasıyla olduğum yerde kaldım. "Yaşananları duyunca üzüldüm." deyip karşıma geçti ve ellerimi tuttu. "Evimizde büyüdün, Erdem neyse sende bizim için öylesin. Bizim sıpa eminim söylemiştir ama birde ben söylemek istiyorum. İstediğin zaman burada kalabilirsin ve bir ihtiyacın olduğunda sakın çekinme." Şaşkın bir ifadeyle ellerimize baktım, içini rahatlamak için söyledikleri hoşuma gitmemişti. Belli belirsiz dudaklarımı kıvırdım. "Tabi, eğer olursa." derken aciz çıkan ses tonumu ben bile tanıyamadım. Usulca elimi çekip, sağ elimi saçlarıma geçirip yana attım. Bir kaç saniye bakıştıktan sonra merdivenlere yöneldim. Adımlarım normal olsa da ruhumun ağırlaştığını hissediyordum.
