Küçük yaşta annesini kaybeden Masal, şımarık ve sevgiden yoksun olarak büyür. Gösteriş ve ışıltıdan ibaret olan hayatı toz pembe iken, bir gecede tüm ışıltılar söner, ruhunu saran renkler siyaha döner. Sıradan bir mahallede kendini bulduğunda yaşant...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌼
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir insan hakkında ilk yargılama dış görünüş yada ilk tanışma anında verdiği tepkiler ölçülür. Bu benim literatürümde olan temel maddeydi. Çoğunda çıkarımlarım yüzde yüz sonuçlanırken ilk kez yanıldım, hayır bu yanılma olamayacak kadar yıkıcıydı. Onur bütün çıkarımlarımı yıkıp geçmişti. Onun hakkında en ufak bilgim yoktu. Şuan ise Yaseminin dudaklarından çıkacak sözcükleri can kulağıyla beklemek, onun ise konuyu başka yerlere çekmesi işkenceden farksızdı.
"Camdan baktığımda yanında biri vardı. Kimdi o?" Ellerini bir birine sürtüp ince hırkasına rağmen ısınmaya çalıştı.
"Önder." dedim tereddütsüz. Kaşları çatılmış vaziyette yüzüme baktı. Sesli bir soluk alırken, "Sana yaklaşmaya çalışıyor. Bunu o gecede anlamıştım." dedi başını hafif sallayarak. Bu defa şaşıran taraf ben olmuştum. "Yaklaşmaya mı çalışıyor? Neden?"
"Nedeni ortada değil mi? Onur abiyle uğraşmak onun bütün derdi."
O sırada Uğur gelince anlayamadım bir noktayı soracakken sözcükler dilimin ucuna asıldı. Yasemine yönelik "Sen eve gitmiyor muydun?" diye sordu.
Başını iki yana sallayıp beni gösterdi bakışıyla. "Masalla kapıda karşılaştık. Kahve içelim dedik." deyip masumca gülümsedi.
"Hakan aradı, telefonuna cevap vermiyormuşsun, eve geliyor dedim bende. İstersen bir mesaj at merak etmesin sonra."
Uğurun sözlerinden sonra ceplerini yoklayıp, telefonunu çıkardı. "Şarjım bitmiş." diye mırıldandı ekrana bakarken. "Şarj aletin var mı Uğur abi?"
Uğur başını sallarken," Birde iki kahve alabilir miyiz?" diye ekleyince Uğur yanımızdan ayrıldı. "Ne diyorduk biz?" deyip telefonunu kenarıya bıraktı.
"Önder ve Onur arasında sorunda benim ne payım var?"
Bariz bir şekilde gözlerini devirdi. "Akraba olmanız desem."
Hiç düşünmeden aklıma ilke gelen cümleyi söyledim. "Akraba değiliz." Yaseminin kaşları çatılırken doğru yaptığımdan şüpheliydim. Söz konusu kendisi olunca kestiremedim fakat bilmesin benim içinde faydası olacağı yönünde tezlerim vardı. Afallayan surat ifadesini bozmadan, "İyi de o gece sana sorduğumda, onayladın beni. Ve herkes öyle biliyor." dedi.
