Küçük yaşta annesini kaybeden Masal, şımarık ve sevgiden yoksun olarak büyür. Gösteriş ve ışıltıdan ibaret olan hayatı toz pembe iken, bir gecede tüm ışıltılar söner, ruhunu saran renkler siyaha döner. Sıradan bir mahallede kendini bulduğunda yaşant...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🍂
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kendi evinde olurdun!
Kendi evin...
Kendi evim!
Yaseminin deyimiyle kıyamet kopmuştu, ama içimde. O kıyamet büyüdü büyüdü benide içine kattı. Kalbimde hem yangın, hemde canımı yakan bir soğukluk vardı. Zihnime kök salan paslı düşünceler yoktu.
Gözüm karardı. Hışımla odaya girdiğinde gözüm her yerde gezdi. Bir kaç adımda dolabın yanında duran bavullardan birini alıp yatağın üzerine gelişi güzel bırakıp. Dolap kapağını şiddetli bir şekilde savururken hareketlerimi kısıtlamadan hızla ne bulduysam bavulun içine doldurdum.
"Kendi evime gidiyorum." diye kendi kendime konuşurken yüzümde aptal bir gülümse yerleşti. Kalanları önemsemeden fermuarını çekip indirdim. Son olarak eşofmanlarımı değiştirmeden ceketimi giydim üzerime. "Gidiyorsun Masal." Bu kez sesim buz gibi çıkmıştı. Sadece kıyafetler ve çok şey olmadığı için hafif ve orta büyüklükte olan bavulu kaldırmakta zorlanmadan odadan çıkıp merdivenlerden indim. Vestiyerdeki botlarımı da giyince tam olarak hazırdım. Garip bir heyecan ve sıkıntı vardı üzerimde.
Bavulun kulpunu sol avucuma kenetlerken boşta olan elimle kapıyı açtım fakat biriyle burun buran gelmeyi beklemeyen bedenim irkilerek geri çekildi.
"Bakıyorum da kapılarda karşılanıyorum." diye sırıtan Akına normalde göz devirmem gerekiyorken boş gözlerle baktım. "İçeri al bari." Kapıda elimde bavulla dikilirken geri çekilmemi bekleyen bakışları yavaşça elime indi. "Hayırdır, yolculuk mu var?"
Avuç içimi sızlatan metal kulpu sıkarak güç toplamaya çalıştım. Eğer biraz daha oyalanırsam yığılıp kalacağımdan emindim. Hayır buna izin veremem. Cevap vermeden yanından sıyrılıp seri adımlarla beni caddeye ulaştıracak sağ taraftan ilerlemeye başladım. Arkamdan homurdanmasını duysam da oralı olmayıp karanlık sokağın ucuna kitlendim.
"Ben geldim diye gidiyorsan, ayıp ediyorsun, Masal kız."
Buz gibi önü açık olan ceketimden sızarken iliklerime kadar titredim. Ama bu beni durduracak mı? Evine gidiyorsun Masal, bir soğuk mu beni kesecek? Evimize, anneme gidiyorum. Yanağımda hissettiğim sıcaklığı ceketimin koluyla sildim. Mutlu olmam lazım, ağlamamalıyım.
