Küçük yaşta annesini kaybeden Masal, şımarık ve sevgiden yoksun olarak büyür. Gösteriş ve ışıltıdan ibaret olan hayatı toz pembe iken, bir gecede tüm ışıltılar söner, ruhunu saran renkler siyaha döner. Sıradan bir mahallede kendini bulduğunda yaşant...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🍂
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kaybetme korkusu...
Sanırım bunu ilk kez çocukken yaşar insan. En sevdiği oyuncağını, kalemini, elbisesini yada kimi zaman kalabalık arasında kalınca annesinin kaybolduğunu düşünüp deli gibi atan kalbin yaşattığı ufak ama tarifsiz bir sızı değil midir? Ben annemi kalabalıkta kaybetmedim, bir odada kaybettim. O acı aynı tazeliğini yüreğimde korusa da onu alevlendiren yeni bir tohum atıldı üzerine. Yuvamı kaybetmiştim, ardından babamı. Ama beni yıkan şey tam olarak bu değildi. Babamın gizlediği şeylerin yavaşça açığa çıkmasıydı. Korkum daha büyük bir şeyin beni beklediği...
Saç uçlarıma kadar hissettiğim kayıp bedenimin işlevini sonlandırırcasına tepki veriyordu. Titreyen ellerimi bacaklarımın arasına sıkıştırmama rağmen dinmiyordu serzenişlerimin etkisi. Aldığım derin nefesler ciğerlerime sığamazken yetersiz diyen ruhumu sakinleştiremiyordum bir türlü. Ne zaman, neden buraya geldim bilmiyorum ama oturduğum bankında, karşımda kıyıya çarpan dalgaların aklımı talan eden düşünceleri dindirmesini beklerken dahada çıkılmaz bir hal alışı sıkıntımı büyüttü.
Babam bana yalan söylemişti. Zihnimin ortasında asılı olan gerçekle yüzleşmek, bütün bağımı, soluğumu kesmişti. Neden peki?
Parçaları bir araya getirmeye çalışsam da resmin büyüğünü göremiyordum. Bu zamana kadar nasıl her şeyi görmezden gelip kendimi kandırmışım? Babamın her kelimesine ne kadarda inandırıyorum kendimi. Sanki yanlış söylese yinede o söyledi diye doğru sayar olmuştum. Bu kadar mı gözümü kapatmışım? Ona muhtaç olan yanım babamın bunu benim iyiliğim için gizlediğini söylese de, savunmasız kalan diğer yanım söylediklerinin değil, hayatımın yalanlar üzerine kurulduğunu fısıldıyordu ruhuma.
Kulaklarıma dolan ayrı bir sesle düşüncelerim cam parçası gibi her bir yana saçıldı.
"Seni buraya getirtecek kadar ne oldu?" dedi Erdem ve hemen yanıma oturdu.
