Küçük yaşta annesini kaybeden Masal, şımarık ve sevgiden yoksun olarak büyür. Gösteriş ve ışıltıdan ibaret olan hayatı toz pembe iken, bir gecede tüm ışıltılar söner, ruhunu saran renkler siyaha döner. Sıradan bir mahallede kendini bulduğunda yaşant...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌠
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazı şeylerin tesadüf değilde kader olduğuna inanırım. Annemin ölmesi, babamın iflası, benim burada olmam kesinlikle kaderdi. Çünkü tesadüfler tatlı, mutluluk verici olurlar fakat tüm bunların mutlulukla alakası yoktu. Acıydı. Peki Erdem'in gecenin son saatlerinde burada olması tesadüf müydü?
"Sen, neden buradasın?" deyip öne çıktım.
Bir adım uzağımda durdu. "Özge kaza geçirdiğini söyledi." dediğinde başımda ki banda çevirdi bakışlarını. "Seni merak ettim. Aradım açmadın, bende adresi alıp buraya geldim." Bakışları yeniden beni buldu. "Uyuduğunu düşünüp, geri dönecekken sen geldin."
Arkama kaçamak bir bakış attı. "Telefonum evde kalmış."
"Konuşalım mı?" Usulca başımı sallayıp "Olur." dedim konuşma isteğim yokken. Kısa bir sessizlik oldu. Erdemin konuşmasını beklerken sessiz kalması kaşlarımı çatmama neden oldu. Yine Onur'a bakınca konuşmanın yalnız olmasını istediğini anladım ama bunu anlayan bir tek ben değilim.
"Kapıyı aralık bırakırım." diyen Onur'a nihayetinde döndüm. Başımı sallayıp, "Gelirim birazdan." diye açıklamada bulacakken o çoktan ilk kelimemde arkasını dönüp içeri girmişti.
"O kim?" dediğinde Erdem, kapanan kapıya bakmayı bırakıp ona döndüm. "Bu saate nereden geliyordun?" dedi. "Yoksa geliyordunuz mu demeliydim?" Soğuğun işlediği bedenime buz gibi sesi çarptı.
"Ev sahibi." dedim kısa keserek. Hesap soran tavrına bozulmuştum. Konuyu derinleştirmek yerine bitirmeye karar verdim. "Ne konuşacağız?"
Sert soluğu sokakta yankılanırken gözlerini etrafta gezdirip gergin olduğu her halinden belli olan sinirli ifadesi beni buldu. "Sorumu cevaplamadın."
Gözlerine ifadesizce bakıp garip davranışı anlamdırmak istedim. "Kazadan sonra yirmi dört saat uyumamam gerektiğini söyledi doktor. Uyku bastırınca dolaşmaya çıktık." Yeterince açıklamada bulunduğumu düşünüp konunu üzerine gitmeyecek diye umarken kelimeleri kaskatı kesilmeme neden oldu. "Bu saate dışarı çıkacak kadar yakın yani sana."
