Küçük yaşta annesini kaybeden Masal, şımarık ve sevgiden yoksun olarak büyür. Gösteriş ve ışıltıdan ibaret olan hayatı toz pembe iken, bir gecede tüm ışıltılar söner, ruhunu saran renkler siyaha döner. Sıradan bir mahallede kendini bulduğunda yaşant...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌼
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sanırım en kötü gecemi annemi kaybettiğimde değil, yurtta tek başıma kaldığım gün yaşamıştım. Eve gitmek hatta direkt okuldan atılmak için disiplin suçu işlemeye karar vermiştim. Yapmıştım. Müzik odasına gizlice girip gitarlardan birini kırmış, o kırık gitarı alıp doğruca müdürün odasına gitmiştim. En düşük cezanın uzaklaştırma olduğunu biliyordum, belki üç gün belki bir hafta, hatta bana bir gün bile yeterdi, eve gitmemi sağlaması yeterliydi. Şansızlığım daha o gün belliymiş ki ben bunu şu saniye anlıyordum. Aslında ertesi sabah zaten öğrenciler, okul boyatılacağı için gönderilecekmiş ve ben bunu öğrendiğimde her şey için çok geçti. Sabah veliler bir bir gelirken en son babam giriş yaptı. İşlediğim suçu örenmiş olacak ki yüzü korkutucu derece asıktı ve yüzüme dahi bakmadan doğruca okula girdi.
Bahçe tek başıma otururken öğrencilerin ufak tefek eşyalarıyla okuldan ayrılmalarını izledim. Beni eşyalarım ayağımın dibindeydi, heyecandan duramıyordum, beklediğim birazdan babam gelip beni alacak ve istediğim şeye kavuşmuş olacaktım. Gözlerim kapıdan ayrılmazken, beklediğim oldu, babam nihayet beni gördü. Yüzünde yine hiç anlayamadığım bir ifade varken ardından müdürün olduğunu yanıma ulaştıklarında fark ettim. Onun aksine mutlu bir ifade yayılırken yüzüme oturduğum yerden kalkıp el çantamı elime aldım. Fakat saniyeler sonra ifadem donu ve kaskatı kesildim. "İnsana verilecek en büyük ceza nedir biliyor musun, kızım? Yalnızlık. Senin cezanda bu olacak. Aşırılıklarına ve sorumsuz davranışlarına son vermedikçe cezan hep bu olacak." dedi, müdürün elini sıkıp arkasına bakmadan gitti. Ben elimde çantam, bakışlarım babamın gidişinde kalırken cümlenin ne ifade edebileceğini düşündüm dakikalarca. Cezam herkes giderken benim kalmamdı. Cezam okulda kimse yokken benim var olmamdı. Cezam yalnız gezmek, yalnız oturmak, yalnız uyumaktı. Hem de bir hafta boyunca. Ama ben o gün cezamı tam çekememiş olacağım ki şuan aynı cümleyle sınanıyorum.
Yalnızdım.
Canım çok yanıyordu.
Yorganı ne kadar üzerime çeksem de ne uyuyabiliyordum nede bedenimdeki soğukluk beni terk ediyordu. Hafta sonu olduğu için okul derdim iki gün ertelenmişti. Fakat en büyük sorunumun üstesinden gelemiyordum. Onur'la eve döndüğümüzde direkt odama kapanmış, arada Zümrüt Hanım gelip zorla bir şeyler yedirip çıkıyordu. Midem kaldırmasa da beni yalnız bırakması için kabul ediyordum. Saatlerdir yalnızım, belki de yine gece olmuştur. Şu saniye değilimdir sanırım çünkü odamın kapısı açıldı. Evet görmüyorum ama o kulak tırmalayıcı gıcırtıyı duymamak imkansızdı. Artık yemek yemek istemiyorum diye mırıldanırken üzerimdeki yorganın çekilip soğuğun bedenime çarpması ile düşüncelerimde bedenimde cenin pozisyonunda kaskatı kaldı.
