Küçük yaşta annesini kaybeden Masal, şımarık ve sevgiden yoksun olarak büyür. Gösteriş ve ışıltıdan ibaret olan hayatı toz pembe iken, bir gecede tüm ışıltılar söner, ruhunu saran renkler siyaha döner. Sıradan bir mahallede kendini bulduğunda yaşant...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🍂
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hayatım iki bölümden oluşuyor sanıyordum ama yanıldığımı bugün anladım. Her şey sonuçtan ibaretti. Kaybettik, sonuçlarına katlanıyorum.
Telefon görüşmesinden sonra tekrar içeri girememiştim. Yolumu kaybetmiş gibi sokakları gezerken bana eşlik eden yalnızca gözyaşlarımdı. Ne kadar yürüdüm ne kadar ağladım hiç bilmiyordum, bildiğim tek şey geri dönmemdi. Aynı yol olduğunu düşündüğüm yerlerden geçerken biraz olsun sakinleşmiş adımlarım hızlanmıştı. Bir yada iki saat artık her ne ise ara sokaklara girerken yanlış yol diye aklımdan geçirdiğim ilk sokakta tanıdık bir simayı görmemle yolumu çevirmeden çekimser adımlarla o yöne ilerledim.
Yanaklarımı ceketimin koluyla silerken kıstığım gözlerin o kişinin Yasemin olduğunu görmekle eski halini alsa da kaşlarımın çatılması saniyeler sürdü. Yanılmıyorsam ağlıyor ve karşısındaki kişiye sinirle bir şeyler anlatıyordu. Karşısındaki genç adamında ondan aşağı kalır yanı yoktu. Mesafeden dolayı ne konuştuklarını duymazken adamın sert bir şekilde Yaseminin bileğini kavramasıyla adımlarım hızlandı.
"İstemiyorum, bırak beni!"
"Yasemin? " Seslenişimle yanlarına ulaşmış, ikisininde aynı anda bana bakmalarını sağlamıştım. Bakışlarım ikisinin şok olan yüzü arasında gidip gelirken en son hala aralarında kalan ellerinde kaldı. Yasemin sertçe bileğini çektiğinde hızla gözlerini silmeye çalıştı. "Masal, ne işin var burada?" diye sorup gülümsemeye çalıştı. Fakat az önce gördüklerimi silip atacak bir kıvrılma değildi dudaklarındaki.
Bir kaç adım daha attım. "Neden ağlıyorsun sen? Ve..." deyip odağımı sinirle solup Yasemine bakan yirmili yaşlarda olduğunu tahmin ettiğim adama baktım. "Bu kim?"
Adamın buz gibi bakışları bana dönünce gerilememek için kendimi tuttum. Korkunç bakıyordu. "Erkek arkadaşıyım." dedi sinirle kasılan ifadesiyle.
Yasemin panikle, "Değil! Hiç bir şeyim değil." demesiyle kaşlarım sanki mümkünmüş gibi daha çok çatıldı.
"Yasemin!" Sinirle soluyarak kızın üzerine yürüdü. "Yanlış anlıyorsun dedim!"
