My Life With A Stalker. Voltooid

16.

"Nou, ik weet het niet. Ik ken je pas een dag of drie." Zeg ik bang voor het antwoord. "Ja, je hebt gelijk!" Zegt hij. "Maar ga je er wel over na denken?" Zegt Richard. "Ja," Zeg ik. Ik ga er echt over na denken. Dit was de eerste keer dat ik met Richard echt aan het praten was. Hij was bést oké. Chris kijkt me aan. "Nou, is het zo erg om even met een man te praten die Richard heet en super lief tegen je doet?" Zegt hij met een glimlach. "Nee," Zeg ik. "Chris, wanneer mag jij hier weg?" Vraag ik. Hij draait zich op en pakt zijn dossier te voorschijn die op zijn kastje staat. "Daar mag je niet aan zitten!" Zeg ik tegen Chris. De zuster die was gekomen die zei dat duidelijk. "Het kan toch geen kwaad? Wat zouden ze verbergen, ik weet alles al over me ziekte. Ik weet dat ik zal sterven." Zegt Chris betreurd. "Doe normaal Chris je gaat niet dood!" Zeg ik. Ik schaam me, dit gesprek kon je best wel onbeleefd noemen. Het is zo een makkelijk woord. Dood. Overleden klinkt al een stuk mooier. "Doe het nou niet!" Beveel ik Chris. Chris doet alsof hij me niet hoort en pakt toch het dossier. Chris' ogen staan groot. "M-mijn g-god!" Zegt hij. Ik begin nerveus te worden, straks gaat hij echt dood en zal ik mezelf nooit meer vergeven dat ik geen verkering heb gevraagd. "Wat?" Vraag ik nieuwschierig. "Chris?" Vraag ik weer.  Chris gooit zijn deken opzij en begint te springen op zijn bed. "Chris, weet je wel zeker dat dat jouw dossier is?" Chris knikt heftig. Hij begint te springen en te juichen. "Chris, wat is er in vredesnaam aan de hand?!" Vraag ik. "Ik ga niet dood!!" Schreeuw hij uit. "Wat?" Zeg ik. Is dit echt? Chris gaat niet dood? Oh, maar dat is hardstikke goed nieuws. "Wat goed nieuws, wat ben ik blij voor me zelf." Zeg ik. "Ik bedoel voor jou!" Verbeter ik me zelf. Maar Chris luistert al niet meer. De zuster komt binnen. "Waarom ben jij ineens zo hieper?" Vraagt de zuster. "Omdat ik niet dood ga!" Zegt hij. Omdat je niet zult sterven, wil ik roepen. "Hoe weet jij dat zo zeker?" Zegt de zuster met een glimlach om haar mond. Chris kijkt de zuster ondeugend aan. "Ik heb heel misschien in mijn dossier gekeken, maar ik wou het gewoon zien en ik was nieuwschierig en ik wou weten of het waar was  wat de dokter was en ik was zo geschrokken en-" "Doe is rustig Chris, het is heus niet zo erg!" Zegt de zuster. Chris kijkt verwondert op. "Echt?" De zuster knikt. "W-wanneer mag ik dan naar huis?" Vraagt Chris. "Morgen!" Zegt de zuster met een oogje op het dossier. "Yes! Ik bedoel zo vroeg?" Zegt hij en kijkt naar mij. "En ik?" Ik weet zeker over een weekje of twee! "Over morgen!" Zegt de zuster. "Wat, zo snel al? Yes!" Schreeuw ik bijna. 

***

Terwijl ik rustig zit op mijn bed gaat mijn telefoon af. Shaden. "Ja?" Zeg ik.

"Ik weet wie het is!" Zegt Shaden zonder nog maar iets te zeggen. 

"Wie?" Vraag ik nieuweschierig. 

"Ik kom naar je toe." En er wordt weer in me oor opgehangen!

Ik laat me hoofd zakken op mijn kussen en sluit even me ogen. Even ben ik verdwenen van de aardbodem. Even ben ik alleen en sta ik alleen oog in oog met de mooie natuur. Geen mens te bekennen behalve ik. Ik hoor de harde water stralen naar beneden vallen. En voel een zuchtje wind tegen me vlakke gezicht waaien. Ik voel hoe een klein blaadje van een mooie groene boom af valt. En plots achter de mooie bomen komt er een jongen te voor schijn een jongen met pracht ogen waar je blind van kunt raken. Hij komt steeds dichter bij met zijn benen. Hij komt vlak voor me te staan en voel ze warmee adem. Hij strijkt met zijn vlakke hand over mijn wang richting mijn haar. Zijn andere hand gaat vanaf mijn arm steeds verder naar boven, waardoor er nu twee vertrouwbare handen op mijn wang zijn. "Ik hou van je." Zegt hij fluisterend. Een gloed van bloemen die van de bomen zijn gevallen komen ons tegemoet. Mijn jurk zwiept alle kanten op en Zijn haar beweegt mooi in de wind. "Ik ook van jou." Zeg ik. Hij draait langzaam zijn hoofd om. Onze neuzen raken elkaar net niet aan. En ik zie zijn prachtige ogen glinsteren. Wauw. Hij kijkt me intens en lang aan. Het lijk wel een uur te duren. En dan..

"Siara, wordt nou wakker!" Roept Shaden. "Wat?" Zeg ik geriritteerd. "Ik weet wie het is!" Zegt Shaden blij. Ik rek me uit en ga recht op zitten. "Wie?" Zeg ik benieuwd naar het antwoord.