My Life With A Stalker. Voltooid

12

[A

vergeet niet het liedje aan te zetten!] 

'Mam, wanneer mag ik naar huis? Ik houd het niet langer meer in deze kamer. Alles is wit, en lelijk.' Zeg ik betreurd. 'Maar lieverd je ligt hier pas net. Je kan toch niet nu al weg gaan en bovendien dat mag nog niet eens van de dokter.' Zegt me moeder. 'Maar. Och, laat maar het heeft toch geen zin!' Ik sluit mijn ogen. Ik probeer me voor te zien wat er morgen gaat gebeuren. 'Mama, ik hou van jouw! Als ik er op een dag niet meer zal zijn dan-' Ik slik. '-dan moet je niet vergeten dat ik heel veel van jouw houdt! Vergeet dat nooit!' Zeg ik. 'Siara, hoe kom je daar nou weer bij? Ik hou ook verschrikkelijk veel van jou!' Zegt me moeder. Er valt een emotioneel moment. Een bons op de deur verbreekt de korte stilte. 'Binnen,' Zegt me moeder. Ik zie Victor in de deuropening staan, met een bosbloemen. 'Hallo.' Zegt Victor met een trillende stem. 'Hallo, hoe gaat het?' Hij knikt. Goed dus. 'Ik laat jullie wel alleen.' Zegt me moeder. Voordat ze weg gaat, geeft ze me nog een echt moederkus. 'Kom zitten,' Victor neemt plaatst op een rode stoel voor me. 'Hoe gaat het?' Vraagt Victor bezorgd. 'Het gaat goed, hoe is het met Shayden en jij?' Vraag ik. 'Goed, ze komt morgen langs. Vandaag had ze school.' Zegt Victor. 'En jij dan? Heb jij geen school? Het is vandaag maandag.' Vraag ik. 'Ja, maar ik heb vrij genomen voor jou. Jij bent toch iets belangrijker zusje!' Hij geeft een tikje op me neus. Victor 's telefoon gaat af. 'Sorry, deze moet ik nemen!' Ik knik. 

'Jo, Marccus! Ja, ik ben zo op school! Is goed. Doei!' 

'Ik moet gaan Siaar, misschien ben ik er vanaovond!'  Ik knik. Te moe om iets te zeggen. Hij pakt zijn jas en geeft een kus op me wang. En weg is hij. Op het moment dat ik wil gaan slapen, komt dokter Wijntje aan lopen. 'Hallo Siara. Ik heb goed nieuws, maar ook slecht nieuws.' Zegt dokter Wijntje. 'Vertel.' 'Nou het slechte nieuws is; je moet nog 3 dagen hier blijven. Maar het goede nieuws is je gaat een kamergenoot krijgen!' Ik treur. Nog 3 dagen? Dat is hardstikke veel! En wie wordt in vredesnaam mijn kamergenoot? Voor je het weet krijg je zo een gek iemand naast je hoofd. 'En wanneer komt hij of zij?' Vraag ik met me laatste energie. 'Hij komt precies over een uur. In de tussen tijd kan je even gaan slapen, want je bent wel erg moe!' Ik knik. Het is dus een hij. Ik ben benieuwd. Ik sluit me ogen, en laat me door een droom mee sleuren.

----

Ik word wakker doordat ik gekraak en gepraat hoor. Ik open rustig me ogen. Ik zie allemaal mensen met witte kleren heen en weer lopen. De één duwt de andere weg. Ik open me ogen nu wijdt open. Ik kijk opzij. Dat is het. Het is mijn nieuwe kamer genoot. En zo te horen is het een jongen. Ik kan hem niet zien door alle mensen die voor hem staan. Het enige wat ik zie is licht bruin haar. 'Kunnen jullie weg gaan? Ik word er gek van! Ga gewoon weg, ik red het wel zonder jullie! Ik ben geen klein kind meer!' Roept de jongen boos. Zo te zien denkt hij precies als ik. Volwassene moeten kinderen soms echt leren begrijpen. Alle mensen staan stil. De dokters de familie. Ze beginnen dingen te fluisteren die onverstaanbaar zijn. En lopen dan richting de deur. Zodra ze de deur uit zijn, bekijk ik de jongen. Bruine ogen met een mooie groene gloed erin. Mooi licht bruin haar. Een getinte huidkleur. Ik word in één klap mee genomen door zijn ogen. Alles sleurt me naar hem toe. 'Hallo? Ben jij mijn kamergenoot?' Vraagt Hij. Ik wil zo graag weten hoe Hij heet. 'Ja, dat ben ik! Leuke sloffen!' Hoe haal ik het in me hoofd om dat te zeggen? Hoe dom kan je zijn? 'Sorry, maar ik heb geen sloffen aan.'  Hij begint te wiebelen met ze voeten. 'Sorry, hoe heet je?' Vraag ik nerveus. 'Ik ben Chris. En jij?' Wauw, wat een mooie naam. Chris. 'Ik heet Siara!'  Hij knikt. 'Waarom zit jij hier?' Vraagt hij. 'Ik heb een één of andere ziekte waardoor je snel moe en duizelig en zo wordt. Jij, waarom lig jij hier?' Vraag ik spoedend. 'Ik heb de ziekte Pfeiffer gehad. Dat is eigenlijk precies het zelfde. Ik heb de ziekte nu niet meer, maar ik moet nog behandeld worden. Je weet wel hoe het gaat in het ziekenhuis!' Ik knik. 'Heb je een vriendin?' Shit, wat heb ik gezegd. Het kwam er zomaar uit zonder dat ik er controle over had. 'Nee, waarom?' Ik haal me schouders op. 'Gewoon,'  Binnen in me begint alles op en neer te bewegen! 'Kom, ik wil je iets laten zien!' Hij klopt met zijn hand op zijn bed. Ik mag gewoon naast hem gaan zitten. 'Oké, maar dat moet ik eerst me pillen slikken.'  Hij knikt. Ik pak een glas water, en pak me pillen. Ik neem er één in en drink in één teug het water op. Zodra ik moeizaam opsta, begin ik te zuchten. Au. Pijn. Stomme pijn. Ik probeer niks te laten merken. Ik kom met een plof neer op Chris's bed. Ik doe me benen onder de deken. Zodra ik dat doe raken mijn benen die van Chris aan. Me lichaam begint warm te worden. Ik snuif zijn geur op, die ruikt naar een gemengde geur van aftershave en net gebakken koekjes. Hij haalt een mooie schelpen kettink te voor schijn. 'Wauw, voor wie is die?' Vraag ik bewondert. 'Voor jou! Omdat je mijn nieuwe kamer genoot bent, wil ik jou een hele betrouwbare ketting geven!' Zegt hij. 'Echt? Wauw!' Vlinders beginnen rond te tollen in me maag. 'Mag ik hem om doen?' Ik knik. Ik til me haar omhoog en geef Chris de kans om hem bij mij om te doen!

Hoop dat jullie het een leuk deel vonden!

Vote, ♥

Comment, ♥

Follow!