My Life With A Stalker. Voltooid

27

"Kanker," Zeg ik zacht. Chris heeft Kanker. Chris heeft Kanker. Chris heeft Kanker. "Waarom heb je me het niet verteld?" Zeg ik zacht met mijn ogen gericht op de grond. Chris haalt zijn schouders op. "Chris, ik vroeg je wat." Zeg ik met nog steeds mijn ogen gericht op de grond. "Ik durfde het niet, het is heus niet zo makkelijk." Zegt Chris. Ik knik. "Vind je het erg?" Zegt hij. Ik haal dit keer ook mijn schouders op. "Ik weet het niet. Ik hou van je. Erg veel."  Zeg ik. Het lijkt wel alsof hij nog iets te zeggen heeft, maar niet wilt vertellen. Chris staat op en loopt naar het raam. Hij blijft kijken. Naar wat, is een vraag. "Zie je die vogel daar?" Zegt Chris. Ik sta op en ga ook naar het raam. "Ja,"  "Die vogel is het kindje." Ik knik. "Maar haar moeder en vader is ze kwijt. Zonder hun kan ze niet leven en Siara dat kan ik ook niet zonder jou." Zegt Chris. Ik kijk Hem aan. Hij is het. Hij is degene waar ik van houd. Hij is de ware. Hij is waar ik voor leef. Alleen hij, niemand anders. Shaden niet Victor niet Sara niet Mama niet, niemand alleen Hij. "Ik ook niet zonder jou, Chris." Chris slaat een arm om me heen en geeft me een kus op me voorhoofd. "We gaan er het beste van maken. We gaan alle dingen doen die we willen doen." Zegt Chris. Ik knik. Alles. "Nog één vraag, wat voor Kanker heb je?" Vraag ik. "Ik heb, Endeldarmkanker, er is dan geen plaats meer en dan gaat de tumor zich uitbreiden wat niet goed is. D-d-de z-z-iekte is erg d-d-dodelijk." Chris begint te huilen. "Ik wil nog niet dood! Verdomme ik ben nog te jong, ik wil verdomme nog zo veel doen. Ik wil nog kinderen ik wil verdomme te veel!" Chris begint keihard te snikken.Ik slik. Ik slik nog een keer. Ik probeer me te beheersen. Mijn vriendje gaat misschien dood. Misschien heel misschien. "Chris, het is misschien wel goed als je even gaat slapen. Ik zal bij je blijven beloofd." Chris knikt. Hij loopt zijn kamer uit en gaat naar zijn slaapkamer. Ik blijf in zijn kamer zitten. Na een tijdje begin ik me te vervelen en ga ik achter zijn computer. Endeldarmkanker. Zoek ik op in de zoekterm. 

Er is sprake van endeldarmkanker als er een kwaadaardige tumor in het laatste deel van de dikke darm zit.

Er zijn verschillende typen endeldarmkanker:

Beperkte endeldarmkanker: er zijn geen uitzaaiingen elders in het lichaam en de tumor heeft zich niet plaatselijk uitgebreid. Lokaal voortgeschreden endeldarmkanker (locally advanced tumor): de tumor is door de wand van de darm gegroeid tot vlakbij omliggende organen, zoals de bekkenbodemspieren, prostaat, vagina, bekken enzovoort. Uitgezaaide endeldarmkanker: de tumor heeft zich dan meestal uitgezaaid in lever of long. Lokaal recidief: een eerder geopereerde tumor is teruggekomen in het operatiegebied.

Ik lees het. En ik schrik. Ik klik nog een pagina open. Ik lees dat er 80% kans is dat je blijft leven. Ik zucht opgelucht. Ik lees ook dat er gelukkig medicijnen zijn. Chris komt de kamer in wandelen. "Siara, ik kan niet slapen. Ik wil naar de dokter want ik begin me nu al niet goed te voelen, wil je mee?" Ik knik overtuigend. Ik loop even naar beneden en vraag het aan de moeder van Chris. "Tuurlijk lieverd. Weet je het al? Ik wou het je nog niet vertellen, maar het was nog te vroeg, volgens Chris." "Ja mevrouw, ik weet het al." Zeg ik. De vrouw staat op en loop naar de deur. Iedereenpakt hun jas en we openen de deur. Ik stap de auto in.

De grote schuifdeuren openen zich voor mijn ogen. Ik kom een heleboel mensen tegemoed die aan een slangetje vast zitten, elke keer wanneer ik mensen zien die ziek zijn krijg ik een brok in mijn keel. Arme mensen. Ik loop naar de balie met Chris. De moeder van Chris is weg gegaan, dat moest  zo nodig van Chris. "Waar kan ik u mee helpen?" Vraagt een aardige warme stem. "Uhm, weet u misschien welke etage de Oncologie afdeling is?" (Ander woord voor Kanker afdeling is Oncologie) "Ja zeker, de tweede trap links en dan de hoek om. Etage 4." Zegt ze. Ik knik en pak Chris bij zijn hand. Hand in hand lopen we naar de afdeling. Als we in de wachtkamer wachten worden we geroepen door de vriendelijke dokter. We staan op. Ik sta ineens stil. Voor mij zie ik een bekend persoon. Die stomme trut. Die meid, ik haat haar. Ik wil door lopen, maar het lukt gewoon niet. Die stomme .... Ik draai me om, om haar beter te kunnen zien. Paisley, stomme Paisley. "Siara, kom!" Chris schudt me uit me gedachten. "Chris ga maar, ik ben zo terug." Ik laat Chris los en loop in de richting van Pailey. Ze stopt bij het toilet en kijkt voordat ze er naar binnen gaat om zich heen. Ik druk me oor tegen de deur. Ik hoor Pailey druk discusseren aan de telefoon, ik wou net een paar zinnen opvangen, als een dokter mij bij mij schouders pakt. "Jonge dame, het is streng verboden om mensen af te luisteren! Vertoon dat niet nogmaals!" Ik knik heftig. Shit ik had haar bijna! Ik loop boos weg. 

 Ik klop op de deur waar waarschijnlijk Chris in zit. "Binnen," Zegt een grommende stem. Ik stap verlegen de kamer binnen. Ik neem plaatst in de rode stoel. Ik kijk om me heen, er valt echt niks te zien. Ik richt me nu op de dokter. "Chris, jongen, je moeder belde en zei dat je je niet lekker voelde." Zegt de dokter serieus. "Nou meneer,-" De dokter onderbreekt hem. "Geen meneer, maar Stefan." Zegt Stefan. "Oh, sorry. Uhm, ik voel me super, ik loog tegen mijn moeder ik wil gewoon wat meer te weten komen, o-o-over, uhm, de dood van K-K-Kanker." Zegt Chris met bibberige stem. "Chris mijn jongen, als je het fijn vind kunnen we een testje doen en kunnen we kijken hoe groot de kans is op de d-d-dood, maar daarvoor heb ik je moeders toestemming nodig." Chris kijkt me aan. Ik geef hem een knikje toe gewenst. "Ik doe het," Zegt Chris. Na een druk telefoontje komt de dokter terug. "Chris, blijf onthouden, dat je moet blijven doen waar je van houd." Chris slikt en knikt dan. Stefan wijst naar een lange 'bed' Chris neemt plaats. Er worden wat slangen aan zich gebonden. Hij wordt in een soort van slaapje gewekt. "Siara, u mag hier tijdelijk niet bij zijn, wanner de behandeling klaar is, mag u er bij zijn." Ik knik en loop zonder nog iets te zeggen de deur uit. Ik sta wat de wringen met me handen. Ik begin te zweten. Wat nou als de kans groot is dat Chris dood gaat? Wat nou als geen Chris meer heb? Ik schud de gedachten uit me hoofd.

(Een tijdje later)

"Siara, je mag komen." Ik zie dat Chris nog steeds onder de buisjes zit. De dokter priegelt wat aan een computer en schudt zijn hoofd. "Nee," Er valt een trraan van me wang. Chris gaat dood. Chris gaat verdomme dood. Waarom Chris? Hij deed nooit iets fout. Stefan haalt alle buisjes en draadjes van Chris en geeft hem een stofje waardoor Chris wakker wordt. Nadat Chris een beetje goed en niet meer slaperig is, gaat de dokter naast Chris zitten. "Chris, ik heb goed nieuws! De kans is maar 85% dat je niet dood gaat! En de kans is héél erg groot dat je daar niet bij zit! Ik heb het uit gezocht, en je bent geneesbaar!" Roept Stefan blij. "WAT?! Echt?" Zegt Chris blij. Ik ren naar Chris en geef hem een dikke knuffel. "Oh dokter, dank u!" Zeg ik. "Maar, waarom zei u nou nee?" Vraag ik benieuwd. "Ik had een bericht van me baas en moet zaterdag en zondag ook werken!" Zegt de dokter. Allemaal schieten we in de lach.