My Life With A Stalker. Voltooid

24

Ik wil bijna in slaap vallen, als een blanke jonge man de auto in stapt. Ik kijk op. "Wie ben jij?" Vraag ik bang. "Geen zorgen, ik ben de politie." Zegt de man. Ik knik, maar blijf de man onvertrouwd aan kijken. Hij friemmelt wat aan zijn sleutelbos en start dan de auto. Ik hou Shadens' hand stevig vast. Met mijn andere hand houd ik grip aan de autodeur. Shaden begint wat te trillen. "Geen zorgen." Shaden knikt maar wat. Ze kijkt met vermoeide ogen uit het raam. "Ben je moe?" Vraag ik weer. Shaden knikt. Ik bied haar mijn jas aan en laat haar leunen tegen het raam. Ik hoor wat lichtjes gesnurk en zie dat Shaden al in haar dromen is verzonken. Ik kijk uit het raam. "Waar gaat u ons heen brengen?" Vraag ik. "Nou, de commissaris die zei dat ik jullie veilig thuis moet brengen, maar ik ga denk ik eerst even langs een winkel. Ik moet nog wat kleins kopen voor mijn lunch, is dat een probleem?" Vraagt Hij netjes. "Nee hoor. U kunt rustig u gang gaan. Zou ik wel een vraag mogen stellen?" Zeg ik zo beleefd mogelijk. "Ja,"  Zegt de man. "Nou, eigenlijk zijn het er twee, maar laat me ze nu maar zeggen. Wat is u naam?" Vraag ik weer. "Mijn naam is, Stan." Zegt hij. Ik knik. Stan. Oké. Een echte Nederlandse naam. "En, wat gaat er nu gebeuren met die jongen die is opgepakt?" Ik friemel wat aan me rits. "Dat mag ik helaas niet zeggen. Dat is strikt geheim. Ik kan je wel zeggen, dat er een rechtzaak komt waar jij je vriendin en je moeder aanwezig moeten zijn." Zegt Stan. "Oh, oké." Zeg ik. Stan stopt. Hij stapt uit. "Ik ga even iets kopen en ben zo terug." Ik knik. Stan is geparkeerd in een drukke stad. Hij staat precies geparkeert voor een kledingwinkel. Ik kijk uit het raam. Drukke mensen lopen stevig door. Ik zie een toerist die vragend naar de weg zoekt. Een andere vrouw trekt haar dochter mee en zit stressent aan de telefoon. Wat is het land toch verandert sinds dat er internet is. Ik zie een oud vrowutje bij een geldautomaat staan. Ze drukt op knopjes, maar weet niet hoe het in elkaar zit. Ik zie dat er een jongen te voorschijn komt. Bruin haar. Blauwe vest aan. Lichten ogen en lang en dun figuur. Ik ken hem. Dat weet ik zeker. Ik graaf diep in me hersens maar kan het beeld nergens terug vinden. De jongen kijkt naar de vrouw en biedt haar een munt aan. De vrouw kijkt hem dankbaar aan. En dan weet ik het. VICTOR! Ik tuig mijn ogen. Ik kijk naar Victor die de oude vrouw een vraag stelt. Ze gebaart cijfers. Maar natuurlijk, haar pincode! Victor knikt. Ik open het raampje van de auto zodat ik kan horen wat ze zeggen. "Mevrouw, u kunt misschien eerst even naar een winkel gaan, dan kijk ik wel hoeveel geld u nu op u bank heeft."  Zegt Victor. De oude vrouw knikt en loopt langzaam weg. Victor kijkt alle kanten op. Hij toetst de pincode in. Ik zie dat hij een paar bankbiljetten in zijn zak steekt en dan weg loopt. Hij laat de pinpas in de automaat en loopt weg. Wat, Victor zit gewoon voor me neus te stelen! Dit is echt niks voor hem! Ik kijk nog goed of het wel écht Victor is. En dan weet ik het zeker, hij stapt in zijn auto. Ik begin te piekeren. Moet ik dit nu tegen de poltie zeggen? Moet ik nu iets doen? Moet ik het tegen mam en pap zeggen? Ik begin goed na te denken als Stan de autodeur opent. "Zo, kijk eens. Ik denk dat jullie wel wat honger hebben." Zegt Stan vriendlijk. Hij biedt me twee broodjes aan. Eentje voor mij en eentje voor Shaden. Ik wek Shaden voorzichtig. Shaden wordt rustig wakker en gaapt. "Kijk is, je krijgt wat lekkers van Stan." Zeg ik. "Van wie? Wie is Stan?" Vraagt ze verward. Ik wijs naar Stan.

(Eenmaal thuis.)

Ik klop op de deur. Mijn moeder opent de deur en besrpingt me bijna zo wat. "Lieverds, wat heb ik jullie gemsit! Kom gauw binnen!" Ik loop naar binnen en schop me All Stars uit die nu bijna zwart zijn geworden. Ik ga aan de keuken tafel zitten en vertel het hele gebeuren. Mijn moeder kijkt me zonder te onderbreken geschrokken aan. "Och, lieverds toch! Ga maar snel in bad." Zegt me moeder. Ik knik. "Shay, ga jij eerst?" Vraag ik. Ze knikt. Shaden loopt naar boven. Ik hoor wat gesnik. Ik frons me wenbrauwen. Ik loop naar boven. Ik zie dat Shaden met haar telefoon in haar handen zit. Ik neem naast haar plaats. "Wat is er?" Vraag ik. "I-i-i-ik m-moet naar h-huis." Zegt ze. Ze laat het beeldscherm van haar telefoon zien. 

Kom naar huis, we hebben je iets belangrijks te vertellen. Ik denk dat je het al weet.                          XxX Mama. 

"Ja? Dat is toch leuk! Je kan weer naar huis!" Zeg ik. Shaden schudt haar hoofd. "Nee, het is niet leuk. Het is stom." Zegt Shaden. "Waarom? Wat is er?" Vraag ik. "Wil je het zeggen?" Shaden knikt en begint. "Mijn ouders gaan scheiden. Sorry dat ik het nooit tegen je heb durven te zeggen." Zegt Shaden met haar ogen gericht op de grond. "Altijd gebeuren al die kleine stomme dingen bij mij! Victor houdt niet meer van me, ik was mee genomen door een enge gast, ik kan niet meer naar huis, omdat daar alleen maar ruzie is, ik had een vriendin in het ziekenhuis!" Zegt ze snikkend. "Geen zorgen! Je weet toch niet zeker dat je ouders gaan scheiden?" Zeg ik. "Nou ja wel! Alleen er is nog geen genoeg geld." Zegt ze. Ik knuffel Shaden. "Geen zorgen. Je mag hier zolang je wilt blijven. Je mag hier van mij ook wonen!" Zeg ik. Er verschijnt een glimlach op Shadens' gezicht. "Wacht," Zeg ik. Ik ren naar beneden. Ik leg alles aan mijn moeder uit. Mijn moeder knikt. Ze loopt naar de telefoon en belt de moeder van Shaden op. Na een tijdje gepraat en gemopper mag Shaden blijven totdat alles is geregeld. Ik ren naar boven en vertel het goede nieuws. "Shay, je mag blijven!" Zeg ik. "Echt!?" Zegt ze blij. Ik knik. Ik knuffel Shaden en we beginnen keihard te lachen. 

"Shaden, Siara, naar beneden, nu!" Zegt me moeder. Er is zo te zien iets aan de hand. Shaden en ik staan stil bij de trap. Mijn moeder houdt de lege geldpot omhoog. "Waar is onze gespraarde geld voor Dubai?!" Zeg ik. "Weg," Zegt me moeder. "W-w-wat? Maar er zat wel meer dan vijf duizend euro in!" Mijn moeder knikt. Robert en Victor komen ook aan lopen. "Wat is hier aan de hand?" Vragen ze allebij tegelijk. "Ja, dat is wel duidelijk!" Zegt me moeder boos. "Als iemand heeft gezegd, wil ik dat jullie het nu melden!" Zegt me moeder. "Mam, Shaden die was vandaag in de keuken en deed erg geheimzinnig!" Zegt Victor. Hij wijst naar Shaden. "Hé! Doe is normaal!" Schreeuw ik. Shaden begint te huilen. "M-m-mevrouw, ik was het echt niet! U moet me geloven!" Zegt Shaden. Mijn moeder kijkt Shaden aan. "Shaden, wij accepteren geen diefstal in dit huis!" Zegt me moeder. "Maar mevrouw, ik was het echt niet!" Zegt ze. "Oh, Natasha, laat dat kind! Ze zegt toch dat ze het niet is!" Komt Robert voor Shaden op. Ik wens hem een lieve blik aan. "Er gebeuren de laatste tijd vreemde dingen!" Zeg ik. Iedereen knikt. "Oké, laten we het gaan. Wie het ook was. Herhaal dit niet nogmaals!" Zegt me moeder.

Ik loop samen met Shaden naar boven. Ik open me deur. Ik wil bijna gillen. Heel me kamer is rommelig alles is over hoop gehaald. Overal. Echt overal. Ik begin duizelig te worden. Nu wordt het te veel. Veelste veel. Wat wil die gene van me? Waarom is Victor niet meer de echt Victor? Ik zoek naar me telefoon. Ik pak mijn telefoon en check al mijn (300) berichten van de groepsapp. Wat praatten ze toch veel, ik word meteen opgefleurd en doe alsof het hele gebeuren niks voorstelt. Ik loop over de puinzooi heen. "Lievers, komen jullie evn naar beneden! Er is een film op tv, en ik heb chocolade en popcorn!" Hoor ik me moeder vanaf beneden zeggen. Shaden en ik kijken elkaar aan. "Chocolade!" Zeggen we tegelijk. We rennen naar beneden en gaan beneden op de sofa zitten.

(2 dagen later)

Ik Shaden Victor en Richard ziitten aan tafel. "Jongens, we hebben iets supers te vertellen." Zegt mijn meoder. Iedereen kijkt benieuwd en met grote ogen naar Richard en mama. Mijn moeder kijkt naar Richard en geeft hem een teken. 

 "Ik ben zwanger!"