My Life With A Stalker. Voltooid

34

"Zeg het me, Victor. Alsjeblieft." ik keek hem smekend aan, maar Victor schudde zijn hoofd. 

"Nee, ik heb je al genoeg verteld. Je mocht niks weten. Ik kan en mag het je niet vertellen, want dan zal iedereen hier er aan gaan." 

Ik keek naar de grond. 

"Kunnen we dan geen aangifte doen?"

"Siara, nee! Het kan niet! En ik zweer het je, als je aangifte doet, d-d-dan, ga je er aan!" 

Ik keek hem bang aan. Ik ga aangifte doen en daar mee uit. Ik was het zat. Het zal komen. 

Ik knikte. Ik was bang. Bang dat er weer een bedreiging ging komen. Dat ik iets moest doen, wat aan mijn hele leven kon leiden. Dat is aangerand ging worden dat de mishandeling zich ging klaar maken. Ik kon het niet meer. Ik was nog jong, ik kon dit niet mee maken. Er moest een einde aan komen, en k moest weten wie het was. Ik keek op mijn horloge, die nu al een beetje kapot ging. Het was al drie uur. Om vijf uur ging het politie bureau dicht. Ik ga vandaag. Ik stond op en zweeg. Ik liep de kamer van Victor uit. Ik liep me kamer in zette me kleren klaar en liep richting de douche. 

Ik was klaar met douchen en het voelde heerlijk om de warme stralen op je schouders te horen kletteren. Ik was mijn kleren vergeten en dus moest ik maar met een handdoek richting mijn kamer. Ik wikkelde een handdoek om mijn hoofd en om mijn lichaam. Ik deed de deur van het slot en liep de gang door toen Robert in eens binnen kwam. 

"Hey Siara, hoe gaat het?" Ik keek hem even aan en liep toen door. Ook echt het moment om aan iemand te vragen hoe het gaat. 

Ik liep me kamer in deed me kleren aan en glipte me kamer uit. Ik rende als het ware de keuken in en pakte er een broodje uit en at het in één keer op. Mijn All Stars lagen lelijk op de grond, dus besloot ik om mijn Dr. Martens aan te trekken. Ik wou eigenlijk op de fiets gaan, maar ik denk dat de trein beter is. 

Ik zat in de wachtkamer van het politie bureau. Ik was niet zenuwachtig of iets, maar het voelde ergens eng, alsof er iemand elk moment me kon wurgen om het hoekje. 

"Mevrouw Siara van der Beek." 

Ik stond op en schudde de vrouw haar hand. Ze keek me vriendelijk aan en wees me de weg naar haar kamertje. Ze ging achter haar computer zitten en bood me een glaasje water aan. Ik had haar alles verteld. Geen enkel ding vergeten en kreeg toen een aantal papieren die ik goed moest opbergen. Het leek alsof er een grote last van mijn schouders viel, zo goed voelde het. Ik liep de deur uit. 

Ik liep richting het station. Ik liep het hoekje om en ineens werd ik bij mijn schouder gegrepen, en werd er een hand op mijn mond gedrukt. Ik wou schreeuwen maar het lukte me niet, want de hand hield zich stevig tegen me mond. Ik keek omhoog, maar een hand rukte me naar beneden. Ik werd in een busje geduwd. Ik rukte me los. Ik schopte om me heen. Een platte hand gaf me een klap tegen me wang. Ik keek omhoog. Een man met een bivak muts keek me aan. Ik rukte me los en schopte overal. Ik was los. Ik was los! Ik rende zo hard als ik kon. Mijn benen smeekte naar rust. Ik rende door. Steegje door en steegje in. Toen ik eindelijk dacht te kunnen stoppen, zakte ik tegen een muur aan. Ik plaatste me handen in mijn broek zak. Ik kwam op adem en zuchtte. Wat was er gebeurd? Het ging allemaal zo snel. Ik vond nog een briefje van tien in mijn zak en bedacht om even ergens iets te gaan drinken. 

Ik liep het cafeetje in. Ik bestelde een kopje thee en ging zitten. Ineens stond mijn hart stil. Robert kwam binnen, niet alleen, maar met een vrouw, of eigenlijk een meisje. Hand in hand. Hij zoende haar op haar lippen en liep toen naar binnen. Wat een klootzak! 

Ik liep naar hem toe. 

"Wie denk je te zijn?!"

 Hij leek geschrokken, maar deed niks. 

"Een persoon die het doet met iedereen."

Hoe kon hij dat zeggen!? Hoe kon hij. 

Hij ging vreemd. En dat zal mijn moeder kapot maken.