My Life With A Stalker. Voltooid

19

Mijn hoofd begint als een vlinder op en neer te springen. Mijn hoofd begint te draaien als in een achtbaan. Ik begin te lachen. Hoe perfect en verwend ben je wel niet, als je dit krijgt in een ziekenhuis? Ik lig al weer in me ziekenhuis bed. Chris mocht vandaag al in de avond naar huis. En bij mij is het morgen zo ver! Ik kan dan weer in mijn eigen bed slapen, in mijn eigen badkamer douchen. Het gevoel komt al in me hoofd op. Eindelijk weg van hier. Ik ben al wel een beetje gewend aan de vieze geuren. Muf. Ik begin me te vervelen en klik op de rode nood knop. Binnen een minuut komt de zuster binnen stormen. "Wat is er aan de hand?" Zegt ze terwijl ze alles aan het controleren is. "Rustig, niks. Ik wou gewoon even wat vragen." Zeg ik. "Wat," "Ik heb niks te doen." Zeg ik. "Jemig, je liet me schrikken, doe dat nooit meer! Mm, misschien kan je even een rondje gaan lopen door het ziekenhuis?" Ik knik en de zuster verdwijnt via de deur opening. Waarom knikte ik nou? Wat is er zo leuk aan zieken mensen zien? Ik besluit om toch even een rondje te gaan lopen en sta op van me bed. Ik doe een zwarte broek aan met een sweater. Ik doe me spimpele witte All Stars aan doe me haar in rommelige knot. Ik loop de deur uit. Ik ga langs de balie en hoor de vrouw een paar keer zeggen: Hallo, u spreekt met het kinder ziekenhuis van Rotterdam. Waar kan ik u mee helpen?" Ik loop de lange kale gangen door en draai me hoofd om naar een kamer, waar een meisje hand in hand in bed ligt samen met haar moeder. Ze draagt een pruik. Leukemie. Leukemie. Stomme leukemie! Ik loop door en zie twee ouders keihard huilen. "Sylvie, laat ons niet alleen!" Hoor ik ze roepen. Ze gaat dood. Haar ogen sluiten langzaam. Er is zo juist iemand voor mijn neus gestorven. Ik loop door richting de lift. Ik klik op nummertje 8. Geen idee welke afdeling dat is. Ik voel de lift onder me voeten stijgen. De deuren gaan krakend open. Ik kijk op naar het bordje. Endocrinologie. Wat is dat? Ik kijk zoekend alle kanten op naar het betekenis bordje. En zie het boven aan de muur hangen. 

Endocrinologie houdt zich bezig met hormonen en de organen die hormonen produceren. Er zijn veel hormonen. Hormonen beinvloeden en regelen via het bloed onder andere de snelheid van de srofwisseling, bloeddruk, water- en zouthuishouding, vruchtbaarheid, dag

achtritmen, botombouw en lichaamsgewicht. 

Ik denk na. Geen idee wat dat zou kunnen betekenen. Ik loop wat rond. Ik zie mensen op een bed zitten mert buisjes en een karretje. Er begint druk in me hoofd te komen. Ik moet hier weg. Ik kan hier niet tegen. Plots hoor ik me telefoon als redding in me broekzak trillen. Me moeder.

"Ja hallo met Siara!" Zeg ik.

"Ja, met mama. Lieverd ik kom je op halen, je mag nu al naar huis!" Zegt me moeder blij, 

"Echt? Ik kom er gelijk aan!" Zeg ik. 

Ik hang op. Ik ga de lift in en ga naar me kamer. 

Ik pak me tas in. Ik maak me bed netjes op die ik nooit meer hoef te zien en loop naar de hoofdingang. Ik zie me moeders' auto al staan. Ik zwaai nog naar alle doktoren en de zuster. Ik loop richting me moeder. Ik ga voor in zitten geef me moeder een knuffel. "Aw, wat fijn dat je weer thuis komt!" Zegt ze. "Ik heb een verassing voor je thuis!" Zegt ze. Ik knik. Me meoder start de auto. Ze rijdt naar de bekende weg die naar ons huis lijdt. Me moeder wilt remmen voor de stoplicht, wat niet lukt. "Shit, me rem doet het niet." Zegt ze. De auto zwiept alle kanten op. Ik hou me vast. Me moeder remt zo hard ze kan. Ik denk na wat even niet lukt. "De handrem!" Schreeuw ik. Me moeder trekt aan de handrem en de auto komt met een schok voor en andere auto tot stil stand. Ik grijp naar me hoofd. "Hoe kan dit? Net deed me rem het nog! Iemand moet dit geflikt hebben!" Zegt me moeder boos. "Nou ik heb nu echt geen zin meer in de verassing hoor!" Zeg ik bang. 

Heeyyy, eindelijk weer eens een update! Zoals ik al zei, mijn pc is een beetje vreem! Anyway hope you like this chapter! Love you! ♥