Thieves Of Olympus

76

CLEA

"Ate halika! Laro tayo!" a little girl's cheerful voice call out to me. I can't see her in the dark until her small hand reached mine out.

Naramdaman ko na ang mga luha ko sa mga susunod kong nakita. Parang gripo ang mga mata kong lumuluha. Walang tigil at tuluy-tuloy ang agos ng mga patak.

I became speechless. I also sob silently.

The middle aged woman clad in bloody maternity dress breaths. She smiles at the crying new born held by the Policewoman. Niyakap pa niya ang sanggol bago tuluyang napapikit.
Hindi na siya umabot sa hospital at sa police vehicle na nanganak. She was a victim of hit and run. Lasing ang driver at mabilis ang pagpapatakbo ng sasakyan.

But her last breath is her child's name.

"Malas ka! Kung hindi dahil sayo hindi matatanggal sa trabaho si Ginny," asik ni Lester—ang live-in partner ng pulis na kumupkop sa sanggol. The little girl is too stunned to cry. Ngumingiwi lang ito dahil sa higpit ng hawak sa braso niya.

"Lester! Itigil mo iyan..." kinuha siya ni Ginny sa kanya. "Wala siyang kasalanan. It was me my fault... A human error, okay?!"

"Simula noong dumating iyan dito sa apartment wala ng magandang nangyari! Hindi mo ba iyon nakikita? O talagang nagbubulag-bulagan ka na?!"

"Bakit sa bata mo sinisisi?! Wala siyang kamuwang-muwang sa mga nangyari. Leave! Break na tayo!"

The girl's innocent black eyes bore into her. She knew nothing but she understood it all. She's smart for her young age. Her shining eyes becomes dull with sadness. Thinking that everything was her fault.

After the big fight. Umalis si Lester sa apartment. The next couple of days Ginny is forced to leave the apartment due to unpaid and pending rent.

"Ate..." big drops of tears flows down her cheeks.

"Hush, baby girl. Andito pa si Ate. Kain ka na, may bahay na ulit tayo o," Ginny smiled at her crying face.

Nakahanap sila ng lilipatan. But at the cost of selling some of their possessions because of the small place they found. Kaunti lang ang kasya sa kwartong nahanap nila. Ginny now works as a security guard sa isang condo unit.

They were out to buy some stocks of foods. The grocery store looks peaceful... At first.

The next scene happened so quickly. Pinasok ng isang grupo ng magnanakaw ang lugar. Kalmado si Ginny dahil hindi na bago sa kanya ang ganito. But it reminded her of the situation as to why she is no longer a policewoman.

She accidentally shot a hostaged colleague dead with the suspect.

The danger escalated when the little girl is taken as a hostage. Nanginig ang paslit dahil sa dugong nakita sa pintuan.

"Kapag gumalaw kayo mamatay ang batang ito!" binaril ng holdaper ang kisame kaya nagsigawan ang mga tao. Some wear crying. Ang iba ay nagdadasal na.

Ginny moved stealthily to save the girl. Nakipag-agawan siya ng baril sa holdaper. The bystanders and people inside were shocked. After the struggle she held the little girl in her arms. She cried. She became her cushion and her savior.

The little girl cried even more when blood came out of her nose. Noong humawak ito sa pisngi niya ay lumabas din ang dugo sa tenga nito. Ginny slumped with her eyes closed.

The little girl is left alone. Tumatakbo siyang umiiyak palabas. Sa mga boses na narinig niya ay lalo siyang pinangunahan ng takot.

Then a little boy came. Hindi pa sila nagkasundo noong una dahil tinulak niya ang bata. Mukha din itong nawawala pero wala siyang paki. After that, they were not separated. Kahit saan mapunta ay magkasama sila.

"Ikay! Eto o pagkain. Bigay nung mama."

Pagkakuha lumang karton isang gabi. Sa ilalim ng lamesa sa palengke sila natulog.

"Dito ka. Para malayo ka sa daan."

"Lalaki ako, Ikay. Babae ka... Kaya poprotektahan kita.

"Sige. Sabi mo eh."

Magkahawak kamay silang natulog. Nakatagilid silang nagsiksikan sa karton. Salitan sila sa pagnanakaw o paghingi ng pagkain. Kung si Ikay sa umaga, si Allen naman sa gabi. Sapat na sa kanila ang agahan at hapunan. Swerte na lang kung may magbibigay sa kanila ng tanghalian o merienda. Sabay silang magutom, sabay silang maiingit... At sabay nilang hinarap ang mga pagsubok. But one night of fear separated them.

Natagpuan na lang niya ang sarili sa kanlungan ng ampunan.

The steps from the hallway made Ikay's ears perk up. Naggagala lang siya dahil wala naman gagawin. Hinayaan din siyang maglibot ng nakaassign na social worker sa kanya.

"Lun—"

"Ouch!"

"Aray!"

Bumangga si Ikay sa isang bata. His foreign features are evident. That made him handsome even at a young age. Tumayo ito at walang pakialam siyang tumakbo palayo sa social worker.

"Mama, Leil!" 

"Jusko kang bata ka! Baka masagasaan ka," nakalingon ang babae sa kanya. Tinulungan niya akong tumayo at pinagpagan ng damit. "Pasensya ka na sa kanya. Nag-iisa na kasi siya. Gusto mong sumama sa amin?" nakangiti niyang tanong.

Umiiling ang batang babae at umalis na doon. She shouted at the boy and chased after him.

Naging mabilis ang mga araw para kay Ikay. Nagiging candidate siya sa tuwing adoption... pero kahit Foster parents ay walang nakuha sa kanya. They remembered her face as an epitome of a murderer and bad luck.

"Pasensya ka na, hija." alo sa kanya ni Dada—the old social worker.

Wala siyang imik hangang sa isang araw ay may umampon sa kanya. He looks like he is living in regret and guilt. His eyes look dull, lips form a straight line, and his face is so grim and dark.

"Don't be scared. I'll help you. Let's get  you to a safe place."

The man held her hand tightly. And smiled at her for the first time. A genuine, and gentle smile.

Lumingon pa siya sa ampunan. One familiar face was with the social worker. The boy who bumped at her waved his goodbye and hid his face on the social worker's neck.

The rest of her memories are shown like a slide show. Clips and images that made her whole. The days after her adoption until she met others like her.

"Ate bakit ka umiiyak?" pinunasan ni Ikay ang mga pisngi ko. Her small child-like voice made me return to this dark empty space.

Pinilit kong ngumiti, "Wala... Aren't we going to play?"

"'Wag ka na pong umiyak. Ligtas naman ako... Ikaw din."

Tumango lang ako sa kanya. Hindi ako makapagsalita... I might choke and tear up more. She lost her innocence at a young age but she became strong.

I grew strong.

This girl who stands in front of me is the young Cheska Leana.

My inner child.

And...

those are my memories.