Thieves Of Olympus

38

LILITH

I narrow my eyes at the wine glass in front of me. I shake and stare at it for a long time. Kumain kami ng early dinner sa isang bistro sa Italy. We landed an hour and a half ago and decided to rest for while.

"Lilith," somebody calls my name.

Ubos na ang pasta na inorder namin. Only a few garlic breads were left. We ordered wine to pass the jetlag from the long flight.

"Mauubos yung wine kakatitig mo diyan."

"Okay ka lang ba?"

"Should we contact Alistair?"

Hindi ko alam kung kanino nanggagaling ang mga boses. Sumagot na lang ako sa kanila, "No. I'm okay, may iniisip lang ako."

"You sure?" Kaito worriedly asks. Nahawa na yata sa pagiging seryoso namin.

"Yeah," ininom ko ng isang lagukan ang wine.

"May available pa bang hotel dito?" tanong ni Lionel.

"I reserved one and messaged them bago tayo umalis ng Pilipinas," ani Mason.

Wine and Dionysus. Iyon lang ang naiisip ko kanina pa.

The helicopter ride took faster than we expect. Nabawasan ng anim na oras ang pagdating namin sa Rome, Italy. It usually took 19 hours to reach it but it only took us 13 hours. Kaya 2 pm pa lang ay nandito na kami.

May mga nakatrench coat at nakaturtleneck ang ibang turistang nakikita ko. There were couples and other residents. Italian language and accents buzz around our table. Habang kami ay naka jacket, tshirt at jeans lang. We walk on the pavement filled with red and orange leaves. Halos wala ng mga dahon ang mga puno sa paligid.

I yawned. Feeling sleepy because of the view.

"Let me carry your bag," kinuha ni Lionel ang backpack kong dala. I don't have any strength for argument kaya hinayaan ko na lang.

Mason and Kaito stays by my side shielding me from anyone. Nagmukha tuloy akong politiko na may mga guwardiya. They were protecting me kaya agaw atensyon din kami sa mga nakakasalubong namin.

When we turn left to find the hotel a group of middle aged men started to follow us. They look normal to me. I heard them curse. Nagpalit si Lionel at Mason. Tahimik silang naguusap sa mata ganoon din si Kaito. Mabilis din nagtipa sa cellphone si Mason and Lionel's phone beeped. Naghati kami sa dalawang grupo. Papunta yata kami sa hotel habang ang silang dalawa ay umiba ng direksyon.

"Wait, anong mayroon?" nalilito kong tanong.

He holds my arms pulling me closer to him, "Shush. They have to do something. Pinauna na nila tayo,"

What the fuck is going on?

Nawala ang sumusunod sa amin kanina at nakita ang dagger na hawak niya. He checked his phone for the address and name of the hotel. Nakarating kami sa hotel at binati kami ng receptionist. She gave us the key and we went to our room.

Hindi ko pa din napoproseso ang nangyayari. He opens a room for me at pinapasok ako sa loob. He must be feeling tensed. Noong sinimulan kaming sundan ng mga lalaki hanggang pagdating sa hotel.

"Where are they?" tanong ko sa kanya.

"Still outside," he said staring out of the window. Nakakrus of mga braso sa dibdib. Wala na din ang jacket na suot niya. Humarap siya sa akin, "You should sleep. Ako na ang maghihintay sa kanila."

"Kailan daw sila babalik?"

"Later."

Nawala ang antok ko sa itsura niya. Kasing dilim ng langit ang mukha niya. I know he is tensed up pero hindi niya ito pinapahalata. He stayed calm until we reach our destination.

Hindi ko siya pinansin pa at sinamahan siyang hintayin ang mga kasama namin. I switch the channels hanggang sa nakahanap ako ng palabas na naiintindihan ko. Hindi ko maiwasang tignan siya hanggang sa mahawa ako sa kanya.

"You should... sit down." I quietly said. "You'll grow too tall if you keep standing," I quip trying to lighten the mood. He slightly chuckled until he sits down.

That's better.

I tried focusing on the movie but my mind still wanders around. I keep on shifting on the couch. Lilingon ako sa pinto tuwing lilingon din siya sa pinto. Nababalot kami ng katahimikan at tunog mga dialogue sa palabas.

I sighed, "Should we..."

"They can handle themselves," he assures me.

Kumuha ako ng isang boteng tubig galing minibar. I ease my nervousness  by the drinking water. Unti-unti ng dumidilim sa labas at wala na din akong ganang kumain.

May kumatok sa pinto namin. Pumilig ang ulo ko papunta doon. "Room service!"

Akala ko ay sila na. Room service lang pala.

"Thank you," Lionel closes the door and puts the food in the table. "Eat," he said like a command.

Tinitignan ko lang ang pagkain. "I lost my appetite," walang gana kong sagot.

Akala ko'y pipilitin niya akong kumain. Instead he eats his share and his eyes stayed on the television. Nahiya naman ako kaya kumain na din ako. I can't let him eat alone nasanay na din akong kumain ng may kasabay. If this is the way of forcing me to eat. He wins. I'll give that to him.

When we finish the foods we stayed silent. I kept my eyes on the TV screen noong may kumatok sa pinto.

"Room service!"

Naiinis na tumayo si Lionel sa upuan. Wala naman kaming inorder pa ulit kaya bakit may kumakatok na naman.

He opens the door at sumalubong sa amin ang itsura nila Mason. Nabatukan tuloy ng wala sa oras si Kaito. He pretends to be a housekeeper but they look like they came from a trashbin.

"Wala bang welcome back diyan?" hirit ni Kaito, "Kahit yakap man lang?"

"You look like..." how do I say this without hurting him?

Ngumiti ito sa akin, "A hollywood star? Sus, ako pa!"

"A garbage man," sabi ko sa kanya.

"Ouch," he holds onto his chest.

Totoo naman eh. Saan ba sila galing at ang dumi-dumi nila. Sabi ni Lionel importante ang gagawin nila. Ngayon naghihinala na ako kung totoo ang sinabi niya.

I look at Mason and ask him, "What happened?"