Zengin bir ailenin kızıydı o , küçüklüğünden beri disiplinle ve özel derslerle hayatını gasp etmişlerdi.
Kahkaha atmayı bilmezdi o , ya da özgürce koşmayı, onun elinden her şeyini çalmışlardı. fakat tek bir şeyi alamamışlardı o da kalbini ve içinde...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
°°°°°°°°°°°°°°
HAMZA ALİ KAYALI
Geceler vardır yastığa her baş koyduğun da yüreğini ağırtan. Ölümler vardır insanı bir gecede yakıp kül eden.
Bana sorsalar , seni ne yakıp kül eden nedir diye onca yaşanmışlıklar gelirdi teker teker aklıma.
Ben Hamza Ali , bu hayatta ne gördün deseler , acı derim sâfi acı, bitmek bilmeyen her gün için de biraz daha filizlenen derim.
Küçüklüğümden beri hep mücadele ile geçerdi hayatım. Düştüğüm de kendim kalkmayı da , açken kafamı yastığa koyduğum da yatmayı da bilirdim.
Okul'u liseye kadar okumuştum. Tabi yıllar önce para kazanmak kolay değildi. Sanayiler de , inşaat köşelerin de çalışarak ekmek parası kazanırdım.
Babama yardım etmek için elimden geleni yaparken hayat bu ya yeni yeni tamirhaneyi açtığımız zamanlar babamın yakalandığı hastalık mutluluğumuza hüzün katmıştı.
Zaten yıllar emek vererek geldiğimiz bu yer şimdi onun da gidişle iç boş bir harabe olarak kalmıştı.
Annemin babam için döktüğü göz yaşları, ceylanın ağlamaktan harap olan gözleri hala aklımın en ücra köşesin de yerini koruyordu.
Sadece onları izliyordum ben , göz yaşı hiç dökmemiştim. İnsanların arkamdan 'duygusuz' demelerini zerre umursamazdım.
Sert bir yapım vardı. Hayat bana bunların gerçek yüzünü göstererek erken yaş da olgunlaştırmıştı beni.
Öfkeli bir insandım. Gözüm karardığın da kimseyi görmeyecek kadar kördüm. Kendi arkadaşlarım bile bazen benden çekinirken hayatıma aniden gire kara gözlü bir kız girdi.
Geçmişim de yaşanan sırtımdan vurulmam yıllar geçse de hala yerini korurken bir daha kimseye güvenecek değildim.
Ama olmadı akıl ne derse kalp zıttını söylemişti. Adı gibiydi leyla , simsiyah uzun saçları, ışıl ışıl parlayan hareleri kalbim de yerini alan tek kişiydi.
Günden güne gözlerimi ondan alamazken onunda bana olan bakışlarını fark ediyordum.
Olmaz desem de her şey tersine gidiyordu. Aksine leyla artık daha çok yakınlarıma gelerek tüm duvarlarımı ardı ardına yıkmış ve bir cesaretle karşıma geçerek içindekileri teker teker dökmüştü.
Titrek bir nefes alarak elimde ki tokaya baktığım da dudaklarım yavaşça kıvrılmıştı.
Banyo yaptığı gün kaybetmişti bunu , ilk önce ceylanın zannederken etraf da toka'yı aramasıyla ona ait olduğunu anlamış ve saklamıştım.
Şimdi ise o yoktu, onu ardımda bırakarak gittiğim de kalbimi de ayaklarımın altına almış bir daha da ona dönüp bakmamıştım .
Öfkeli halime hiç bir zaman kilit vuran biri değildim. O gün bana sevdiğini söylediği zaman bunlardan bahsetmiştim.
