Zengin bir ailenin kızıydı o , küçüklüğünden beri disiplinle ve özel derslerle hayatını gasp etmişlerdi.
Kahkaha atmayı bilmezdi o , ya da özgürce koşmayı, onun elinden her şeyini çalmışlardı. fakat tek bir şeyi alamamışlardı o da kalbini ve içinde...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
°°°°°°°°°°°°°°
BURAK ŞAHAN
Küçük çocuklar büyüdüklerin de eski kahkahalarını daha çok özleyecek derdi annem.
24 senelik yaşamım da sadece o benden gidene kadar kahkaha atmayı bırakmamıştım.
Annem...sanırım kendime yakın hissettiğim tek kadındı. Sıcak bir yorgan gibi beni sarıp sarmalarken sanki o gitmeyecek gibi davranıyordum.
Hani bilirsiniz bir filmin başı eğer mutlu başlıyorsa ya hayatın da canı yanacağı gün gelmemiş ya da tüm acısını geride bırakarak yoluna devam etmişti.
Ben hayatın acısını ilk yaşayanlardandım. Güzel bir çocukluğum olsada 18 yaşımda annemi kaybettiğim de onunla beraber tüm dünyam yıkılmıştı.
Güvenebildiğim , bir dağ gibi sırtımı yasladığım o kadını elimden illet bir kanser alarak benden götürmüştü.
Her gece başımı yastığa koyarken göz yaşlarımı içime akıtmaktan bir an olsun çekinmiyordum.
O gittikten sonra artık her şey daha kötü bir hal almaya başlamıştı. Babam eskisi gibi iyimser bir adam yerine katı kuralcı dediğim dedik biri oldu.
Sürekli üzerime baskı kurarak bana hükmetmeye çalışsa da kıskaçlarımı asla eline bırakmadım.
Ama bu olanlara göz yumarak o evde onunla yaşamaya çalışırken bir akşam yemek masasın da dediği ile tüm dünya başıma yıkılmıştı.
Evlenecekti hemde daha annemin senesi dolmadan, bu eve başka bir kadın getirecekti.
İşte bu son olan hem gururumu hem de içim de ki küçük çocuğu yakıp kül etmişti.
O günden sonra eve gerekmedikçe uğramadım. Göz yaşımı içime akıtıp herkese mutlu rolü oynamak benim için çok zordu.
Ama insan alışıyordu. Acı geçmese de buna katlanmak zorunda kalıyordu. Zaten günden güne yitirdiğim mutluluk bana kötü olarak dönüyordu.
Babama sinirimi bu sefer de insanlardan çıkarmaya başladım. Asla kendim olmadığım biri gibi davranıp acıyan kalbimi susturmak zorundaydım.
Babam artık o kadını eve getirdiği gün ne kadar eşyam varsa alıp annemin eski evine gittim.
Bakmayın öyle babamın parası var ama annem de benim için hep yatırım yapmıştı. Bana banka hesabı açarak bebekliğimden beri elinden geldiğince para yatırıyordu.
Şimdi kaldığım rezidans ise onun bana aldığı bir yerdi. Artık tek evim burası olurken insanları uzaktan izlemeye başladım.
Mutluluklarını , döktüğü göz yaşlarını , öfkelerini her birini ilmek ilmek izledim.
