Crystal Breeze

CB15

CB15

"Sigurado ka ba, Sir?"

"You're asking a stupid question again. Why do you think we're on our way now?" kunot-noong tanong niya at hindi ako binigyan kahit isang saglit na sulyap. His eyes remained on the road.

"I'm just making sure. Pwede pa naman tayong bumalik hanggang di pa tayo nakakarating."

"Tss..." I heard him. "Which way?"

Pinutol ko ang tingin ko sa kanya at tumingin sa unahan. "Left."

Huminga ako ng malalim dahil mukhang sigurado na nga siya. Although I'm quite thankful about letting Kuya stay with us for a while, I also cannot help but be worried. Isa pa, kagabi lang ay nagsisigawan kaming dalawa... hindi ko alam kung bakit ganito kami ngayon.

Kung saakin lang, pinili kong i-isang tabi ang galit at sakit na naramdaman ko mula sa mga narinig ko sa kanya dahil wala naman iyong maidudulot na tama at hindi ko rin iyon dapat na maramdaman. Pero magkaiba kaming dalawa ng paraan. I'm sure that if he's mad, he'll show it. He will never try to supress his emotions. That's why he's being weird today...

"Aalis kasi si Mama, tapos yung bunso kong kapatid ay may retreat daw. Walang maiiwan kay Kuya kaya ganito... Sorry in advance for the trouble we'll be causing..." mahina kong saad habang nakatingin sa unahan. Pansin ko sa gilid ng mata ko ang ginawa niyang paglingon saakin kaya lumingon din ako.

Bahagyang magkasalubong ang dalawang kilay niya.

"Kuya?" ulit niya. "If he's older than you, then he can handle himself," ramdam ko ang bahagya niyang pagkainis. "Let's go ba－"

Natigil ang kanyang pagsasalita dahil sa mahina kong tawa. Saglit na paglingon lang ang ginawa niya saakin. Mas lalong naglapit ang mga kilay niya. I smiled a little at him even if he's not looking at me. I'm sure he can see me in his peripheral.

"May Down Syndrome si Kuya..."

Nawala ang kunot ng noo niya ngunit bumakas naman ang bahagyang gulat sa kanyang mukha.

"A special child?"

I turned my eyes away from him and looked in front. "A person with special needs..." pagtatama ko.

Ayoko talaga kapag tinatawag siyang ganon. It's like he's being separated from the normal humans, when the truth is, he's just the same as we do. He just really needs more attention and care, but the rest? It's all the same.

"Right..."

"Mabait naman si Kuya!" paninigurado ko sa kanya. "Though he can be a little hardheaded sometimes..." I frowned.

"Guess it runs in the family..." he sighed and shook his head.

Nanlaki ang mata ko at agad ko siyang nilingon muli.

"You didn't say that..."

"You're deaf if you didn't hear it."

"Sir!"

"Syn!" maligayang sigaw ni Kuya noong pumasok ako sa bahay. My lips immediately curved into a smile when I saw him all prepared to go now. Naka-polo shirt na ito at pantalon. Basa ang buhok nito, senyales na bagong ligo pa.

"Kuya!" I greeted and walked to him. Agad ko siyang niyakap patagilid. He chuckled and hugged me back.

"Namiss kita, Syn!"

"I missed you, too!" I chuckled. "Ready ka ba?" tanong ko at humiwalay sa kanya.

Tumango naman siya ng mabilis. "May trabaho na 'ko!" mayabang niyang sabi sabay turo pa sa sarili niya. "Anong gusto mo, Syn? Bibilhin ni Kuya!"