Crystal Breeze

CB24

CB24

Days are passing fast yet slow at the same time. Bawat araw, hindi ko alam kung ano ba dapat ang maramdaman ko. Hindi ako mapanatag kahit normal lang naman itong lumilipas. It's like peace before the storm. And unfortunately, we don't know when that storm will be coming.

The Ponces are laying low. Iba sa inaasahan namin noon na magiging agresibo sila pagkatapos ng mga nalaman, wala silang ginawang kahit na ano. However, Camilla still appears from time to time because of her business. Minsan nga ay nangagamba na ako. What if we're miscalculating everything? What if our assumptions fail?

However, Sir Rion is determined to make them pay for their crimes, even if they are not the people we should be after. Ako lang ang patuloy na nangangamba. It fears me that I'm defending the wrong side and when the real enemy attacks, we would be unarmed against them.

"When is your sister's birthday again?"

I blinked and woke myself up from my deep thinking. Lumingon ako kay Sir Rion na ngayon ay hinihintay na ang sagot ko.

"The day after ng launching nga. Wag ka na nga kasing sumama. Siguradong busy ka non," sagot ko na may kasamang pangungumbinsi. Hindi ko alam kung ilang beses ko na iyong naulit kahapon at hanggang ngayon.

Pagkatapos ng sobrang habang proseso ay sa wakas, maila-launch na ang fintech app na pinagkakaabalahan nilang dalawa ni Diego nitong mga nakaraang buwan. Witnessing all the dreadful process for its success makes me feel really happy for the event. Kahit pa sabihing wala akong totoong ambag doon, pakiramdam ko ay parte din ako ng team nila.

"I promised your brother to be with you if you'll go home."

"I can explain. Madali namang ipaintindi 'yon kay Kuya."

Tumaas ang kilay niya saakin bago sumandal sa kanyang upuan. Kumunot ang kanyang noo at pagkatapos ay sinapo niya ito gamit ang isang kamay. Marahil ay sumasakit na dahil kanina pa siya nakasubsob sa trabaho niya.

"Ihahatid na lang kita. I'll greet your sister and explain to Kuya Kyle myself."

Hindi kaagad ako nakasagot. He doesn't need to do that. Sa totoo lang, kahit gusto ko rin namang umuwi at makasama sila Mama, may parte saakin na sumasalungat doon.

Tumayo ako mula sa pagkakaupo sa couch at naglakad papalapit sa kanya.

"Let me help," I said when I reached his side. Dumapo ang tingin niya saakin at pinanood ang gagawin ko. Hinawakan ko ang kanyang kamay na nasa ulo niya at inalis iyon.

I positioned myself on the back of his swivel chair and start massaging his temples. I heard him sigh deeply.

"That feels good."

I chuckled. "Sanay na akong mag-ganito dahil kay Mama," I said. "You should take a break from time to time. Dire-diretso ka kasi eh..."

"You learned from your Mama?"

"Hindi. Natuto lang ako kasi palagi siyang nagpapamasahe noon."

"Thank her for me."

Mahina akong tumawa at umiling. Nawala ang ngiti ko noong maalala ko maalala ko ang gusto kong sabihin kanina.

"But..." simula ko. "Is it really okay for me to leave you? I mean, if you tell me not to－"

"Shut it. It's fine, you don't have to think about me."

That's the difficult part, Sir. Ngayon nga na hindi pa nangyayari ay iniisip ko na siya, paano pa kaya sa totoong araw? Come to think of it, this is the first time I'll be away from him ever since I started working for him. I mean, iyong voluntary.