Crystal Breeze

CB4

CB4

"Why are you so quiet?" tanong nito saakin at hinarap na ako. Kanina ko pa napapansin ang ilang beses niyang pagsulyap sa direksyon ko at ngayon ay hindi na talaga siya nakatiis.

"Wala, Sir." mabilis kong tanggi at naglakad na papunta sa couch ng kanyang office. Kanina ko pa sinusuri ito at wala naman akong nakitang kahina-hinala. I've looked through the edges and different small spaces, it looks overall safe.

"Wala?" he hissed. Alam kong unti-unti na siyang naiirita. Am I really that of a nagger to him that it seems weird if I won't speak?

"Hindi pa ba tapos ang meeting nyo?" tanong ko.

Sa pagkakaalala ko kasi, nagdismiss sila dahil lunch break na at magco-continue mamaya. I just don't know if what I know is right because I'm not really that attentive.

Kumunot ang noo niya. "Yeah."

Napangiwi ako. Damn, may part 2 pa!

"Does it bore you?" mas lumakas ang boses niya saaking pandinig. Noong lumingon akong muli sa direksyon niya ay nakita kong naglalakad siya papalapit saakin. I stared at him weirdly because of his unexpected question.

"Med－" I stopped half-way when a sudden realization struck my mind. I know what he's doing! Araw-araw na lang ba ay may ganito sa pagitan namin?

Tuwing tila bumabait siya ng one percent, dapat ay palagi ko nang maalala kung ano na ang susunod. Tsk, such a low tactic to make me quit, Sir.

"Do you want me to do something about it?" tanong niya at umupo sa pang-isahang couch na nasa gilid ko.

"Nope, Sir. I'm very used to waiting." iwas ko ng tingin sa kanya.

"I don't think so. Do you want my suggestion?"

"Ayos lang ako, Sir."

Parehas kaming lumingon sa direksyon ng pinto noong magbukas iyon. Gil, his secretary who I finally knew the name entered. May dala siyang paper bag sa kanyang isang kamay.

"Lunch nyo po, Sir." sabi nito habang naglalakad papalapit saamin. Binaba niya ang paper bag sa center table.

"Thank you."

Agad din itong lumabas at naiwan muli kaming dalawa ni Sir Rion. Tumaas ang kilay niya saakin. I sighed and moved a little forward so I could reach the paper bag. There were two paper boxes inside with a name I recognized as one of those famous restaurants around.

"Wait, Sir." pigil ko sa kanya noong akma na siyang magsisimula sa pagkain. Kinuha ko ang kutsara na para saakin at ginamit iyon para kumuha sa pagkain niya.

"What the hell are you doing?" irita na naman niyang tanong.

"Just making sure there is no poison."

He scoffed. "Are we in ancient times?"

"Doesn't mean it's not deadly anymore."

Simangot lang ang sinukli niya saakin at pinanood na lang ako sa ginagawa. Noong sinenyasan ko siyang pwede na siyang kumain ay saka lang siya gumalaw. Saglit na umangat ang labi ko habang pinapanood siya.

Tahimik kaming kumain ng sabay. Hindi ko na pinansin ang paminsan- minsan niyang pagbabato ng masamang tingin. Somehow, I think I already realized that he doesn't really throw glares every second. Iyon nga lang, natural ata na tila nanlalait palagi ang kanyang mga mata.

"How lucky are you that you're even joining me on my meals?"

"Pwede mo naman kasing hindi itago na bodyguard mo ako kung ayaw mong nakikita akong ganito, Sir."