Κάθαρση

Κρύο τσάι

Είχα μήνες ν' ανοίξω κρύο τσάι.
Δε φοβάμαι το χειμώνα
(μήπως γδάρει το λαιμό μου)
μα κάτι ανεξήγητο
μ' έσπρωχνε μακριά του.

Σήμερα όμως που είχες φύγει
ενώ κοιμόμουν
και πήγα για τη δόση καφεΐνης
είδα μέσα στο ψυγείο
λεμόνι, ροδάκινο, ιβίσκο, μύρτιλο
μυρωδιές ζωής πεπερασμένης
(γιατί έτσι έπραξα)
γεύσεις σαν τότε που μ' αγκάλιαζες
στο δειλινό του πλοίου
στη θάλασσα, στο φως, στους άδειους δρόμους
που «Ένα κρύο τσάι παρακαλώ»,
που μια γουλιά του αρκεί για να χωρέσει
όλο τον έρωτα απ' τα καλοκαίρια μας
σε μια Δευτέρα στο γραφείο.