Κάθαρση

Καθημερινό λουτρό

Κάθομαι στο πάτωμα της μπανιέρας
Μετά απ' την καθημερινή ολοήμερη ορθοστασία.
Μικρές σταγονίτσες πέφτουν στην πλάτη μου
Ενώ μετρώ τη δύναμη του κορμιού μου.
Με ηρεμεί ο ήχος τούτος
Η επιβεβαίωση της αδυναμίας μου.

Αφήνω στα πλακάκια τις σκέψεις μου
Γλιστράνε μαζί με το νερό και ζωγραφίζουν
Το ανύπαρκτό του χρώμα.

Η ώρα πέρασε και κινδυνεύω να γίνω άχρωμη.
Παίρνω την πετσέτα μην λερώσω τριγύρω
Μα πετάω το ύφασμα και κλαίω.
Το καθάρισμα τελείωσε
Και πρώτη φορά κλαίω.

Χτυπάς την πόρτα
《Περίμενε, είμαι γυμνή!》

Δεν φοράω χαμόγελο.