Κάθαρση

Έλεγχος προόδου

Πάλι πίσω στον άνθρωπο που βουρκώνει στο υπερπέραν
Στο άσπρο εξοχικό σπίτι το δειλινό
Με τον ήλιο να κρύβεται σιγά σιγά
Πίσω απ' τους ατελείωτους αγρούς
Κι αυτός αντί μάταια να τον τραβάει
Αφήνει το αόρατο σκοινί και ούτε που κοιτάει τη δύση.

Αρκετά όμως με το μάταιο.
Κουράστηκα.

Δεν νομίζω μόνο για τέτοιο τον έρωτα
Κι ας είναι μια καταδίκη
Με μικρές, μεγάλες εξαιρέσεις
Υπέρτατης τύχης, θέλησης, υπομονής και τα συναφή.
Τον έρωτα τον νομίζω για δάσκαλο ασυνήθιστο
Αφού πρέπει να παρίστασαι στα απροειδοποίητα για να λύνεις ασκήσεις.
Μην διστάσεις με την παραξενιά του
Και πρόσεξε όταν αποτυγχάνεις
-πρόσεξε πολύ θα ήθελα να πω-
Να μην καταδικάσεις τις δοκιμασίες του.

Αρκετά όμως με την φλυαρία.

Άνοιξαν μόλις τα βλέφαρά σου
Από τον ήλιο που διαπερνά τα παραθυρόφυλλα.
Για να σηκώνεις τώρα το βλέμμα στο δικό μου
Και για να αφήνεις όλα τα ψεγάδια σου πάνω μου
Άξιζαν τα απανωτά μηδενικά μου.

Μερικές σκόρπιες σκέψεις. Λογικά θα σβηστεί.