Κάθαρση

Δικό μου σώμα.

Δεν σου προσάπτω τίποτα, δικό μου σώμα.

Άνθρωποι είμαστε, ρουτινιάζουμε
ερωτευόμαστε, ξε-ερωτευόμαστε
πηδιόμαστε, κάνουμε έρωτα, κρατάμε (;) μια φλόγα.
Κακία, σώμα μου, δε σου κρατώ.
Εγώ, σώμα μου, δεν ωφελώ.

Για εκείνον, όμως, 
δεν είσαι συνήθεια
και σπίθα χρόνων πεπερασμένων.
Εκείνος
πρώτη φορά στα χέρια του 
σε κρατά.

Εκείνος εξερευνά το σώμα σου.
Ψάχνει να βρει το αποκούμπι του
τις εγκάρδιες αυλακώσεις
και τα τραχιά σημεία σου
απολαμβάνοντας το τρυφερό σου δέρμα.

Εκείνος κρέμεται από κάθε λέξη σου
χαμογελά στις αστοχίες σου
και κάνει πέρα τον εαυτό του
για αυτές τις λέξεις.

Εκείνος
προφέρει το σ' αγαπώ τα βράδια
στο φλογερό ακουστικό του τηλεφώνου
και αδυνατεί να ζήσει δίχως τη σκέψη σου
(επειδή σε σκέφτεται).

Εγώ
έχω στη φαρέτρα μου
την τετριμμένη
το τετριμμένο:
σε αγαπώ
όπως η άκρη της θάλασσας που σμίγει
στο δευτερόλεπτο πάντοτε με την άμμο
και όλοι σπεύδουν ν' αντικρίσουν
την ένωση τη θεϊκή

σε αγαπώ
όπως ανασαίνω:
χωρίς να το αισθάνεσαι κάθε στιγμή
αφήνεις το μυαλό σου ν' ακουμπήσει
μια Τετάρτη μεσημέρι
και αφουγκράζεσαι την ανάσα σου,
τυχερός που υπάρχει
(και υπάρχεις).

Γι' αυτό σου λέω, δικό μου σώμα,
Το τετριμμένο δεν αρκεί.
Τρέξε στη φρέσκια αγκαλιά του
κι εγώ ακόμη
θα ανασαίνω
(θα σε αγαπώ).