Κάθαρση

Για το καλό μας

Λίγοι σταθμοί καταργημένοι
στις χούφτες του κόσμου
παλεύουν και σβησμένοι για το άπιαστο.
Ας είναι λούτρινοι, ας είναι γκρεμισμένοι
Τους το δίνεις πως χαλάνε τη γραμμή.

Ο κόσμος, αυτό το αέναο
που πλανάται, αν μας σήκωνε
στα χέρια του να δούμε τον κόσμο
πάνω απ' τα ρολόγια, όπως γεννήθηκε,
μαζί και τους σταθμούς που τώρα χτίζονται
ή που βρίσκονται διάφανοι στο χώρο
ουρλιάζοντας θα πέφταμε από φρίκη
-όχι απ' τα χέρια του, απ' το νου μας-
γι' αυτό καλύτερα μυστήριος που είναι.
Δεν θα αντέχαμε την τόση ωμή ζωή.

Γιατί κι η ευτυχία γίνεται βάσανο
όταν μονίμως αντικρίζεις πως τελειώνει.