Κάθαρση

Άνοιξη στο χιόνι

Ρίχνω ένα ένα πετραδάκι
στην ξεραμένη λίμνη.
Το χρώμα της ένας πορφύρας,
ξεθωριασμένος στα σχολικά βιβλία
και φτιαγμένος με αίμα στις πλάτες των Αυτοκρατόρων
-αυτής της μάστιγας.

Το δέρμα μου έχει ασπρίσει, τα νύχια μου μωβίζουν.
Ξέρω καλά αυτή την παγωνιά•
πρώτα σε σκίζει στα μάγουλα όταν τρέχεις να ενδώσεις
μετά σου σκίζει την καρδιά όταν περνά απ' τα μάτια σου
γιατί είν' το κρύο που ερωτεύτηκες
και πάγωσες και εσύ.

Πέτρες στα πόδια μου η ενοχή.

Ο αέρας με τον μεταφυσικό του ήχο
περνάει ανάμεσα απ' τα χιονισμένα κλαδιά.
Δεν με πειράζει που ουρλιάζουν τα άκρα μου
να τα ξεκολλήσω απ' το στρωμένο χιόνι.
Μου φτάνει που τα ρούχα μου είναι λευκά.

Δεν περνάω άσχημα στο τρομακτικό τοπίο
με τη λιμνούλα στην άκρη.
Έχω μάθει τα τραγούδια των πουλιών
που με χαμογελούν.

Τρέμω μόνο μη λιώσει το χιόνι
και πέσω πάλι στην κόλαση
-μια τσάμπα έγνοια. Έκανε πολύ καλή δουλειά
το δάκρυ-δάκρυ στρώμα πάγου.