Κάθαρση

Ανοιξιάτικο έρεβος

Ακανόνιστη ολότελη μελαγχολία
κυρίαρχη στο ανοιξιάτικο έρεβος
απορημένη και η ίδια με την έκτασή της
σκύβει το κεφάλι να με ξεκλειδώσει.

Γέρνει το σώμα μου στ' ανέγγιχτα τόσο οικεία κάγκελα,
καθε φορά με λιγότερο φόβο
μη με σπρώξει το σπίτι στο κενό,
με σταθερότερη επίγνωση
πως εξετάζω το θάνατο λόγω θέλησης για ζωή.

Πριν λίγο με αποχαιρέτησες στην πόρτα του σπιτιού μου
με το ζεστό φιλί σου κι ένα άγγιγμα στο δεξί ζυγωματικό.
Σε κοίταζα να κατεβαίνεις μέχρι το φανάρι της γωνίας
-πάντα σταματάς εκεί και γυρίζεις το βλέμμα,
την πρώτη φορά έτρεξες ο ίδιος πίσω-
ώσπου χάθηκες στον κατήφορο.

Με περιμένει ένα σφραγισμένο πακέτο τσιγάρα στο τραπέζι
να το μπλέξω ανάμεσα στο άρωμα του γιασεμιού.
Είναι όμως ενοχή και βουρκωμένη λύτρωση
το ανοιξιάτικο έρεβος,
και τόσο απέραντος εσύ
που το περπατάς δίχως δύναμη να το διαλύσεις,
ώστε δεν θα κάνω τη ζακέτα σου παθητική καπνίστρια.

Είναι κρίμα έτσι να προδώσω τη ζωή μου.